Empanada Cultural

Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dijous de 20 h a 22 h i dissabte de 14 a 16 h, arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Carles Martínez i Adriano Calero.

Empanada Cultural del 20/10/2021

Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dilluns de 21 a 22h de la nit arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Ferran Pujol i Adriano Calero.

Episode Transcript

...casi sacada. Prepareu els pitells que aquí comença l'ampatx, l'anvafada, el gran pastí la vacenal radiofònica... Un programa cuinat per Pol Diggler, per Rampujol, Adrián Mucalero, Carles Martínez, a Ràdio d'Esvern. La Rai defineix el terme tristesa com afligit melancòlic, que de nota rencança. No ho diu així amb un català, amb 3 Cs, però ja ens entenem. Però el que sí és que l'altra Rai, la que ens interessa a la Real Acadèmia d'Empanats, diu tristesa, aquell que no ha pogut anar al festival de Sitges. Sí, estimats oients i orientes, òbviament no estem parlant dels meus companys, Adrián. I Carles, que potser els haureu vist per les nostres xarxes, fent alguna que altre crítica, una crònica al festival, a vegades una mica desincoritzats, però no, no, no. La tristesa ve d'un servidor, que és aquest, el Pol, que es va quedar sense entrades per aquesta voràgina, que suposo que ens explicaran els meus companys d'entrades volant per tot arreu. També he hagut mil coses de la feina i la presentació del nou curc, que hem realitzat els de Fergat. Aquí hi ha la primera falca de l'editorial. Per part meva, he passat d'assistir... Aquesta és la segona falca. He passat d'assistir el festival com a competidor l'any passat amb el curc Horroscow. Aquest any és un mindundi que no ha pogut ni veure, ni el Joaquín Reyes fent de les seves al jurat. Així que avui seré un simple espectador més i deixarem pas, per avi, o per a mal, els meus companys Adriano i Carles, que sí que s'han passat hores i hores i hores de cinema. Sort, sort, que encara ens queden segones oportunitats amb mindundis com jo, com a l'Alterror Molins o el Carlos Terror, on, per sort, podrem veure algunes de les grans pelis que han passat pel festival. Així que, amics i amigues, avui sí, comencem l'especial Sitges 2021. debt. Haviaamps de quartбck. Amb l'×ô, blades. O sigui, por un momento he tenido ganas de volver al pasado y empezar a regalarte mi acreditación. Esto se lleva tanto. Gente que comparte a agregaciones. Should have compartida agregaciones. ¿Oexisting una cosa de lahl Sadly? y de gente que, como tú, hasta último momento, estaba intentando alcanzar el visionado de una u otra película y que, en muchos casos, lo han conseguido, porque eso es lo que tiene Sitges, al final. Que tienes que estar siempre disponible, siempre conectado a Internet. Esto lo digo como prensa para ver si se libera una de las entradas de aquella gran película que querías ver y, efectivamente, si estás conectado, mientras ves películas, debes tener un ojo apuntando al móvil. Exacto. Pues si ese es el caso, sí, o como... O el Treba. Como las vacuras. Pero si tienes la capacidad de ver en dos direcciones como Treba, en ese caso, quizás consigues ver todas las películas que te propones. Que, en este caso, Carles, ¿cuántas han sido, tío? ¿Cuántas peles? Pues 30... ¿Has llegado a contar? 37, 38. ¿Estamos ahí? ¿Estamos hablando? ¿A compatición? ¿Estamos...? ¿Estaríamos...? ¿No diría que hubiese o que hubiese? No, no. Estamos hablando lo que ya había. ¿A compatición? Lo pasa que... Ya había un huevo de películas de compatición cada año. Un futi-meda pelis a compatición. Pero pelis que nos atrás hagan vies, y lo que vamos a hacer es la franja de las 30 y las 40 películas en los 10 días del 7 al 17, que adoran 3 horas. No, que no se preocupen, los oyentes, que vamos a hacer una cobertura de festival, como siempre basada en el Palmarés, que es la mejor guía que hay, y no necesariamente, no necesariamente, la guía a la que debemos hacerle caso. Es decir, nosotros vamos a repasar las películas ganadoras. En este caso, creo que han sido bastante justas, pero no penséis que ni mucho menos aquí están todas las que son, o todas las que os recomendamos. Han sido justas, lo que pasa que allá lo veremos, que ha habido cosas que deslucen, también. I ara t'haurem de sorollar. Los exaecos, ha habido muchos exaecos, y eso yo creo que desluce cuando en un palmarés de repente ves, que se reparten premios. No es que me hagin molestat, es que queda lleig. Jo crec que això és una cosa puntual, que tu fas en un festival, aquest premi se'l parteixen dos. Però quan tu comences a embutir-ho, tu ets un lloc de tuberta, de Quetany, reyes, estalasca... Quina és, què vol dir? I a qui és, com posar el jurador d'aquest any? Perquè no primer donem pas a que avui és un especial, fem una mica de xarxes mentre el Carles busca, perquè el Carles, si no el coneixeu, quan busca pica molt fort. Molt fort. Agafa les mans del Gorila de Sitges i les estampa contra el Daniel. Si ho sembla bé, entrem a moment d'àstia social? Sí, clar, perquè jo no em puc més amb aquesta tristó. Ara seguim, ara seguim. Bravo! Que conste, que falta el ahorido. Ja sé que t'ho la cura molt. Que sepan los oyentes que este año como el late motif era ese gran hombre lobo, el recuerdo y la memoria de licántropa, en este sentido al rugido, diríamos, o al gruñido de un gorila. I otra cosa. Le ha llegado el aullido del lobo continuamente. I hi havia otra cosa, que era esa musiquilla de tatararatara, tatata, tatata, que controlem a la Mítica Pèlia, aquella de Disney, dels tres porquets i el llop, es anava escoltant una de les projeccions a aquesta musiqueta. Però faré un petit comunicat. De què? Em sap molt de greu, espectadors, perquè clar, jo no he estat d'aquesta any, sí. Jo he intentat muntar, com bonament he pogut, els audios d'aquí. Heu d'inhorar-te. Heu d'inhorar-te. Llavors he sigut un ignorant. Em sap molt de greu, demano disculpes. Ens alça les escoltes cada programa. Em sap molt de greu, Diego. O sigui, fins aquí el... Tornem. Tornem, sisplau. Tornem a l'alegria amb aquesta cançó. Lo importante es que lo gente tenga claro que Algorilla le acompañaba un lobo y, por lo que parece ser, también tres tertitos, ¿no? Sí, tres tertitos, exactamente. Pero vamos a meternos de lleno, es verdad. Paul nos ha tenido que frenar en un par de ocasiones porque las pasiones que nos impulsan a ver 30 películas también nos impulsa a no callar en esta cobertura y hay que darle un poquito de orden. Y yo creo que la mejor manera de empezar para ubicar al personal es con la gran ganadora del festival. Ya entraremos en otros matices y en esos exaequus comentabas que estoy contigo. Estoy contigo, Carlos, al final, si un palmarés tiene sentido es precisamente porque se toman decisiones firmes y se toman decisiones incluso a riesgadas. Oye, y los demás ya dirán. Pero como tú estabas comentando, es un palmarés decidido por una serie de figuras que no sé cuánto tienen que decir sobre el cine, ¿no? Alaska, por un lado, has comentado. Sí, es decir, a ver, han integrado el jurado de esta quincuagésima... Cincuenta a cuatro. De aquests síges, el jurado de la sección oficial estamos hablando que son Alia Basi, Alaska, Antonio Trasorra, Trasorra, es el crítico de cine. Éste sí tiene mucho que decir, ¿no? Luna María Lidon y Joaquín Reyes, sería el jurado de aquesta visión. Muy cachondo que el actor de... Hostia, el director de tarde para la ira. Sí, el Raúl Arevalo. Raúl Arevalo estaba como jurado de Brigadoun, ese gran espacio que acá al Pol l'encanta. Lo veías cada día en el Melià, estaba siempre ahí en la zona de la terraza, tomando así algo... No lo he vivido en muchos diners, però crec que un altre del jurat de Brigadoun és el Roger del Tarror Molins. Hostia. Por ahí estaba. Por ahí estaba, pero no te lo podemos contar. Jo crec que sí, perquè vaig veure una foto que penjava. Justament Brigadoun és la secció que hem tocat menys. Hem estat al Melià, hem estat al cinema Prado, hem estat al cinema Retiro, al Tramuntana... Pero el Brigadoun ha visto en la distancia, es cierto. Ho hem vist com una mica... Estàbamos muy ocupados viendo la selección oficial. Lo sentimos, Pol. També us diré una cosa. Jo sí que vaig veure el mini-reportatge que fan cada any TV3, i també és una cosa que, amb ravent, ja entenc que no tens temps d'explicar totes les seccions, inclús aquestes paraleles o les... Mentre cometes, molts cometes minoritàries, però no pots dir ni secció oficial de curs que hi ha guanyat. Ja està, està aquí... Sembla, home, tio, de curs, entenc que també és una secció oficial igual. Sí, sí, i de cortos hablarem, però vinculados al Melies d'Argent, que sí que les han dado bastante bombo, al Melies d'Oro, pero sí que es cierto que los cortos al final quedaron un poquito arrinconados, y ahora ya sí, por favor, por películas ganadoras como LAM. Es decir, la gran película que aquí, todos los oyentes, cuando escuchen el programa seguramente ya saben que había ganado es este cordero, ¿no? Este cordero islandés. Sí, tio, es una pel·lida prima... D'anomia surisam. Sí, sí, Valdimar Johansson es quien dirige, que había estado trabajando, digamos, en una parte más técnica para películas de Hollywood, y que ahora nos brinda su primer debut en el Largo, y había pasado también por Cannes. O sea, esta pel·li ya había pasado por ahí. No había generado, como digamos, mucha... Espectativa, ¿no? Sí, no había sido muy aplaudida. No había sido una pel·li muy aplaudida. Ya se había llegado el premio a la originalidad en ANSERTEN REGAR, pero no es una pel·li que había destacado especialmente en Cannes, sin embargo, en Sitches, que yo creo que tiene algo mucho de pel·li de Sitches. Totalmente. Como aborda el fantástico, ahí sí que se ha posicionado con premios y yo creo que con una respuesta por parte de la gente muy satisfactoria. Sí, o sea, lo que quería decir con esta expectativa es que como muchas de las películas que llegan a Sitches, siendo un festival de reconocimiento aquí en Cataluña y en España, no puede competir con festivales de primera categoría como Son Cannes, Berlín... Bueno, pero a nivel de terror... Sí, en ese sentido Sitches es Sitches, eso es evidente, pero yo lo digo vinculando a los festivales de primera línea europeos, ¿no? ¿Qué sucede? Que muchas de estas películas que acaban llegando a Sitches han hecho su primera incursión en Cannes, en la Berlínale, en Venecia, en la Mostra, y cuando llegan a Sitches ya han generado mucha expectativa. Ya son esas pel·lis que todo Dios quiere ver. Y no fue el caso de la MES una película que te enteras de que viene de Cannes en el momento que estás leyendo sus sinopsis y en el momento que buscas, ¿vale la pena ver o no? Y evidentemente que valió mucho la pena verla. Es una pel·li que aborda el tema de la maternidad con muchísima complejidad y evidentemente con ese paso en el fantástico que mencionaba Carles. Fem 5 cèntims. Això funciona més en cada dels 5 cèntims. Sí, sí, sí. La primera cosa que veiem és que hi ha una pel·li que té una mica de creuament. I té una mica de creuament. Tampoc s'ha d'esbalar molt. És una mica complicat, dir-ho, perquè tots juguen al voltant del títol. En qualsevol cas, anem a donar 5 cèntims. Com hem estat fent en els vídeos d'Instagram, que allà donen el festival. Què hi serem, per el que vulgui? La idea és una pel·lícula que comença ja posant-nos una pel·lícula de l'àfic de Johansson. Perquè els seus avis eren granges. Granges d'Islàndia. Ens explica les rutines del camp de la Maria i de Lindberg. Una jove parella interpretada per Númir Rapaz, la famosa actriu que ja porteu a gent, de les pel·lícules de Salander, que també s'ha posicionat a Hollywood amb alguna pel·lícula del Guy Ritchie de Sherlock Holmes, que era la segona. I l'altre actor és menys conegut, i l'altre actor és Nair Gudneson. No funciona. Ara ja estan salient unes manes negres de la mesa. Coneixen obrer poder invocar el diable. Aquests dos granges tenen aquestes rutines del camp en una petita zona de les muntanyes d'Islàndia. Fins que un bon dia que passa, que els ineixi una criatura, i amb això us ho estic dient tot, no rebalaré res més. No és una criatura. ¡Que quient yearna! ¡Que quient yeah! Y qué le pasa en las extremidades. Al qualsevol cas, deciden adoptar-nos. Pay para que la granja els hi adonin, de si deixan adoptar-lo. 1997. A això m'està recordant l'any passat de Sitges 30 monedes. Els primers capítols de la sèrie. La primera escena de les 30 monedes. No l'heu vist. Se puede comparar argumentalmente... El que està veient sinó. que uno tiene cuando está presenciando esta película, es que nos está dando de una historia casi costumbrista, de ese torno islandés y de una relación familiar y de pareja, de la cual no sabemos mucho y, además, esa criatura que entendemos, que es un momento muy importante en esa pareja, la llegada de esa criatura siempre queda en fuera de campo o parcialmente en fuera de campo. De alguna manera, no se nos está presentando la esencia de ese hijo o hija y, evidentemente, ahí se está jugando con una sorpresa a futuro dentro de lo que es el largo material. És interessant veure com això que acabes de dir, Adri, es veu, diguéssim, matisat, dimensionat per totes les seves referències al western, que jo crec que té molt, hi ha alguna cosa de folk horror, realment, i després hi ha una referència que jo també volia aportar que ja és més concreta i més autoral, que és Otte Sànec de Janis van Meijer. És una obra, doncs, d'Astomotion, d'aquest mestre xecoslovac de l'Astomotion, on, justament, hi havia una parella que, davant d'una tragèdia d'una pèrdua, perdó, en aquest cas era més la tragèdia de no poden gendre vida, de si havien adoptat una criatura que era com d'árvores, o sigui, com Ramas Carbone, un grup de xecoslovacs. Jo crec que allà també hi ha alguna cosa, sin embargo, l'AM va en otra direcció. Sí, al final, la folk horror civil nordic... Que ve entre diverses realitats, que estàs apuntant aquí, incluso podríamos hablar de la cabeza borradora de l'Inch, y de esa relación tan especial que se pueda tener con la vida que engendras, o la vida que decides cuidar, y que, de alguna manera, te viene dada. Pero, evidentemente, con un tono, como decíamos al principio, que fluye, que avanza... Hay cierta pausa. Evidentemente no podía ser de otro modo si estamos en un territorio perdido de Islandia. Y no es que juegue tampoco a la gran sorpresa final. No os penseis que es una película que lo está basando todo en ese gran giro de guión cuando se descubra la esencia de la criatura. No, precisamente, la gracia de la película es no basarlo todo en ese juego, en esas trampas. Yo creo que la calidad de esa película se basa en precisamente eso, en una construcción de personajes muy cuidada, que además, de alguna manera, mutan ante la llegada de un tercer personaje, que sería el hermano, y, por lo tanto, el cuñado de Nómez Ramaz, y ese triángulo, que nunca acaba siendo un triángulo amoroso, pero que ya veréis que se puede ir apuntando, y que, de alguna manera, lo que nos está dando continuamente es de la familia, del sentimiento de protección paternal, también del sentimiento de posesión, de posesión paternal y maternal, evidentemente, y de cómo eso, al final, se puede enfrentar a la gran madre, que en este caso es la gran madre natural. La madre algo realmente ecológico en esa película, hay muchos simbolismos. Una película realmente simbólica. Podrían entrar la impasada de Rormolins, ¿no? Perfectamente, esa obra, la naturaleza de Cervella, porque he volto aquí a venir, a hablar de mi libro, la naturaleza se revela de Editorial Hermenaute, último capítulo que sigue a la venta, comprarla, comprarla. Exacto, para la gente que ha despistado y pensando, vaya chalaos, aquí se está recuperando la temática, o el leit motiv, en este caso, del festival de terror Rormolins del año pasado, que ya sabéis que es un festival que siempre recoge, de alguna manera, las faltas de Sitches y acabas rematando hacia el gol, y que ha habido lo que ha dicho. A modo de etiqueta era el eco terror, exacte. Entonces, Lam, película que, como tú bien dices, podría estar en Molins del año pasado, pero que está en este Sitches y que gana, y que gana mereciamente, y no solo gana película, gana dirección. En este caso, ese gran premio es el Premio Citizen Kane, a mejor dirección o a dirección revelación, y, por otro lado, tiene otro premio muy relevante, y, sobre todo, para el gran público, que es la actuación femenina. Aquí se ha mencionado el nombre del actriz protagonista, Nomi Rapaz, que, por cierto, es un actriz que, evidentemente, no suena, como os ha dicho, de Milenium o de Sherlock Holmes, pero que es un actriz que tira una conexión con nuestra tierra, o con una tierra más sureña dentro de esta perísola ibérica, como es España, y lo hace a través de una paternidad. El padre de Nomi Rapaz era un guitarrista de flamenco, sí. Exacto. Por eso, Nomi Rapaz tiene unos rasgos que, evidentemente, no parece que estén hablando de esa tierra escandinava, donde suele trabajar. Principalmente, ella trabaja en Suecia, pero acaba haciendo papeles para películas noruegas, películas escandinavas. En este festival de Sitches, ella tuvo una participación también muy importante, un protagónico, en otra película, no vamos a confundir al personal, pero simplemente que se queden con ese título que se llama El viaje de Trip, que es una película noruega. ¿Cómo diga una? ¿Y on de Dagger? ¿Y on de Dagger, el título original? Y ahí, evidentemente, sería una película más Sitches en cuanto a cáfrica, ótica, violenta... Mucho, mucho, mucho. ...y provocadora de risas. Humor negro por un tubo. Recuperando lo que has dicho del padre de Nomi Rapaz, Rogelio Durán, es el nombre del padre de Rapaz, ese guitarrista flamenco. Quan vaig veure el trailer del Lam, em va recordar... per partió de autor, ovejas asesinas. Bueno, es que el Paul i jo, comenta-ho, Paul, és a dir, aquesta pel·lícula, l'ataquí... Una de les sesiones dobles que fem, constant. Black Sheep, una pel·li que era una especie de Peter Jackson, de tu madre se ha comido a mi perro o braindead, portada al terreny australià. No sé si era australià o no pas a l'Andesa. Però, qualsevol cas, oye, bienvenidas las ovejas, encocadas de algún producto que se convierte... Se convierte en unos massingers, unas ovejas, se convierte en unos tios cachas y empiezan a matar a la penya. Hòstia, mira, que es una invasión. Però és perquè hi ha una escena del trailer, si no recordo malament, de Lam, que hi ha un passadís fosc, i que es... i dic, guà, ovejas asesinas, Adriana, hi ha un moment que és èpic, que és com aquest moment de terror, però còmic, que està mirant un passadís fosc, que és un... Quina hi ha ahí. Y la cámara, se va propando el passadís fosc i se dice... Dèh, claro, pero que en momento cagas vivo. Es verdad, tu en la Roca Johnson en modo oveja asesina. Palando, palando. No es el tono del Lam, pero algo hay el Lam que pueda recordar ahí, pero que es parece si hablamos de la otra gran película porque al final ha habido muchas, he habido muchas, y muchas que no estarán en este parlemarez que iremos remasando, pero, hòstia, cuando hablamos de pelis, Y mencionamos que esa película pueda tener premio a dirección revelación. Eso me invita y no se invita a hablar de la dirección. ¿Cuál es la película que se ha llevado la mejor dirección en Sitches? En este caso es Nitram. De nuevo, otra película que no llegaba directamente. Palabras mayores. Es una película que ahora, recuérdame, Carlos, ¿por dónde había pasado? ¿Por qué festival había pasado? Concretamente, Nitram había pasado por el Festival de Cannes, donde se llevó un premio de mejor actor para el protagonista Caleb Landry Jones, premio que repiten Sitches. Hemos hablado de la mejor interpretación femenina, no mi rapaz, pero es que de nuevo, la interpretación masculina va para una película que tiene doble premio, por un lado, es dirección para Justin Carsell, el director de Nitram, que a su vez es el director de grandes películas, como la banda de Kelly, hostia, exacte. McBeth, el tío tiene un McBeth, por cierto, muy interesante, ofrece una visión posttraumática de Lady McBeth, que yo creo que no se había visto tanto, y realmente sienta... A ver, tampoco tenemos que sienta catreo, pero es una peli muy recomendable, es un director muy recomendable. Sí, de hecho, yo creo que Justin Carsell es un director para tener en cuenta, y de alguna manera, esto justifica su premio, pero como estábamos mencionando, de esa película, también rescatamos el premio a mejor interpretación. Ah, y lo hemos comentado de más de una ocasión, Carles, como es una peli que es potentísima, que cuando acabas de ver tienes una sensación de que te ha atrapado por dentro, y mucho, mucho de ello no lo tiene solo la dirección, lo tiene de hecho la interpretación. En este caso, estos dos premios son más que justificados. Sí, pero como te decía, si se hubiese quedado en este premio a mejor dirección dividido, te lo hubiese comprado, te hubiese dicho, miradri, pero el problema es que hay demasiados exaecos, como ya iremos viendo un poco, en ese palmar es. En cualquier caso, de ese exaeco que estás diciendo, de mejor actor, ahora entraremos en esa otra parte, que es otra película... No sé si te estoy entendiendo, pero la sensación que me está dando es que al hablar de estas interpretaciones, ya estás pensando en el hecho de que tanto no mi rapar como Calep, mejor actriz y mejor actor, comparte en el premio con otros dos actores, ex actor y actriz, que en este caso, ya que lo has comentado, yo creo que no pasa nada por mencionar la película de la cual han salido estos otros dos ganadores, estamos hablando de Lucifer. Sí, exactamente, la pelia austríaca Lucifer, producción de Ulrich Seide, tan perturbador de la trilogía, exactamente, de la trilogía del amor. Uy, está en su línea. Perdona, del amor. La trilogía para eso, que era fe, amor y... Creo que eran estas las tres propuestas. Y ahora no es él el que vuelve, no es Ulrich Seide el que está detrás de la cámara, sino un director austríaco que, por lo visto, tiene una trayectoria como un cine muy perturbador, también, que se llama Peter Bruner, y en ese caso, su película son dos actores, un actor y un actriz, que son, justamente, como bien apuntabas, los que comparten premio en mejor interpretación masculina y mejor interpretación femenina. En el caso de la masculina es Franz Rogowski, en un papel como desquizofrénico muy torturado, con una visión del mundo muy limitada, y en una zona también montañosa, aquí también nos estamos yendo unas montañas, no islandesas, sino austríacas, y está viviendo una especie de choza en medio del frío, en medio de la montaña y de la niebla, con su madre, una mujer rapada, tatuada, exalcòlica, que, por cierto, también se ha llevado este premio. Es principalmente la que comparte con Númi Rapaz, ese gran premio en interpretación femenina. Y que se llama Susan Jensen. Unos premios que yo creo que eran los que realmente se merecían ocupar esas posiciones de mejor premio masculino y femenino. Creo yo que Caleb Landry Jones y Númi Rapaz sí que se merecen un premio, pero luce más un palmares que piensa en esos actores de la película austríaca de Lucifer, que no son conocidos y que se deja la piel literalmente, que no compartir y deslucir. Yo lo que creo, o puedo imaginar a través de esta elección, porque he de decir de la mano que yo no he podido ver Lucifer, así que no puedo opinar sobre estas interpretaciones, pero confío mucho en tu mirada, Carles, y de alguna manera puedo entender que, como tú dices, en un festival de sitios ya tenga más sentido acabar premiando estas interpretaciones que a veces quedan al margen de las líneas comerciales del cine. Exacto. Pero claro, qué luce más también poder decir en tu palmares, que estás votando a Númi Rapaz, que estás premiando a Númi Rapaz y que estás premiando a Caleb, que en el fondo son dos actores de mucho más reconocimiento internacional, que a su vez están participando en pelis de mucho más peso internacional. Porque aquí nos ha comentado, hemos hablado bastante de Lam, que tuvo esa trayectoria, ese camino hacia Sitches, pasando por Cannes, pero es que, ostia, Nitram hizo lo mismo, Nitram ganó primera actuación, y es que Nitram no solo es de Justin Carciel, sino que Nitram recorda y recupera una historia desgraciadamente recordada aún en la actualidad, que nos muestra como un personaje, ¿no? Un personaje cercano a la realidad del monstruo, acabó matando a 25 o 35 personas, me baila el número, lo que sí recuerdo es que fue al finalmente culpado de ese gran asesinato masivo en la isla de Tasmania, ¿no? Exactamente, es la matanza de Porta Arzur de 1996, y que puede recordar a otras matanzas donde las armas han tenido un papel muy importante. Es bien que es el diablo de Tasmania, que está yo. El diablo, de alguna manera. Seguramente es la etiqueta que yo cree que me es licumbe. En cualquier caso, como digo, es decir, que está muy bien como recuperar el tema del comercio con las armas, de lo fácil que es adquirir un rifle 22 en una tienda y ir coleccionando escopetas en casa para luego cargarte. Esa es una de las escopetas, ¿no? No sé si us sabeu, fa uns dies, o abans d'ahir, va sortir que el Walmart, aquella cadena de supermercats de l'Estats Units, prohibia que les pantalles de tele mostréssim imatges de videojocs violents, però al costat seguien venent armes. Es genial, es genial. Ya sabemos lo que mueve dinero o se permite. No nos engañemos porque al final sí que es cierto que es una película que agurda mucho el tema de las armas, pero a mí me da la sensación de que al final ya estingarse el sistente muy cómodo a esta aproximación al monstruo, en esta aproximación a seres que directamente, cuando entendemos de dónde viene su fama, entre comillas, la sociedad los aparta. Es decir, no queremos saber nada de un tipo que viola niños o que asesina de manera masiva en un centro turístico como el de por Arsurs. En el fondo, esto nos lleva muchas veces a sentirnos incómodos entre una película que nos muestra la realidad humana, la realidad más tangible y más cercana, incluso una realidad que pueda generar empatía en el espectador de un auténtico asesino. Entonces, se te lo humaniza. Cargel está humanizando al asesino de la misma forma que humanizaba Lady Macbeth, hasta cierto punto, en esa versión que entregó, no sé si en el 2015 o 2016, que salía a Marion Cotillar y el Fassbender, que estaba muy bien. Yo creo que hay algo de línea que atraviesa. Discursiva, hablábamos de como... Hablábamos como ese Cargiel, muchas veces aborda personajes en conflicto que acaban llevando a cabo auténticas locuras, muchas veces en conflicto con su relación maternal, esa relación materno-civial, que parece que apunte ya a una escatombe en vida, pero, por otro lado, es un tío que acaba mostrando todos aquellos factores que llevan a las acciones. De alguna manera, todo puede ser leído en detalle y en el origen se acaba encontrando el motivo muchas veces del desenlace. Y él lo que hace es acabar responsabilizando no a la madre, ni al primo, ni al vecino, es decir, mostrarnos de manera muy sutil y de manera... diría también, casi indirecta, la posible responsabilidad de todo el mundo en una acción como la de este tipo, que no recuerdo. La vamos a llamar, me parece bien, Paul, el diablo de Tasmania. El tractament no te resabeu amb el monstruo de Sant Pauli, no? O sigui, aquest destruxió total de la persona... No, no, no. Un enfermizo... No, tu t'estàs acercant un personaje que perfectamente podría acabar teniendo una familia al final de la película. Es decir, a ti te estamos dando un personaje... Que es torsa, no? No, un personaje que ya viene torcido, pero que en ese torcimiento podías seguir teniendo una vida pacífica en amor i en compañía, o no, o ir acabando hacia... O ir enfocado hacia el delirio. Todo aquello que no funciona en sociedad, yo creo, y esto, Karzin, lo está apuntando, es responsabilidad de esa propia sociedad. El ser humano funciona muy bien anulando todo aquello que no le satisface y anulando todo aquello que no hace posible el funcionamiento de nuestra estructura. És una farmacánica, no? Sí, lo que pasa que en la farmacánica... A ti pots veure resonàncies, lo que pasa que suporta més a un terreny no tan psicodèlic, no tan húbric, no tan... No, amb la forma, no? No, però està bé que l'apuntació, a nivell història, sí que té això, el que passa, que hi ha un tractament molt interessant. També hi ha coses al cas de Nitram, aquesta pel·li que estem comentant, on ell es grava amb una càmera, hi ha moltes imatges d'ell veient-se sí mateix a través d'una camareta que s'emporta de viatge, i aquí jo crec que hi ha motius de reflexió. No obstant això, crec que és una pel·li que tampoc és que senti una càtedra especial sobre la figura del boig, del psicòpata i tot això, sinó que hi ha petits apunts de molt interès a la pel·lícula, però tot sempre que sembla com que estigui aterrant en aquesta visió d'humanitzar el monstre. Jo crec que tampoc ho pretén, no? Carles, és a dir, no pretén de sentar una càtedra, no pretén de, perquè jo crec que cada monstru tiene una realidad, por así decirlo, y al final se puede hablar del monstru en términos generales, pero cada uno ofrece una realidad distinta, o te muestra un mundo tras el distinto. Yo creo que, en este caso, lo que hace Carles es centrarse concretamente en el diablo de Tazmania, centrarse directamente en este personaje y, por lo tanto, eso no se puede extrapolar hacia el resto del mundo o hacia el resto de sociedades dentro de este planeta tan torcido en el fondo. Benvis, Adrià. Benvis, pero avancemos, porque si no... Vamos al flow. Aquí se comentaba, en otros momentos, como es un festival donde los premios están muy repartidos, y donde, aunque habíamos hablado de mejor dirección y mejor película, inevitablemente tenemos que volver a hablar de términos como mejor película a partir de menciones especiales, porque, por ejemplo, se le ha dado una mención a la película de Innocents, una película que, si no me equivoco, es de producción noruega, y es una película dirigida por Skilvogd, ¿de acuerdo? Aquí está la Bora de Morins. Sí, sí. Es de Tiflantrala. Es Skilvog, que recordem, va ser guionista de Telma, una pel·lícula que va passar per Sitges, que ho ha guanyat Sitges, diria, millor guió. I el discote error, també. Sí, tenia bastant d'això. A través de la bruixeria. No hi havia una connexió amb la natura. Clarament, hi havia una connexió amb la natura, i amb certa bruixeria, sobretot en els poderes sobrenaturals, que pugui tenir una jove que li comença a passar una cosa, que estaria... quasi podríamos decir, ¿no? Ya como que las palabras salen un poco como las críticas que hemos ido escribiendo, Adri, como a medio camino entre la locura y la bendición, ¿no? O entre la locura y los superpoderes. La locura del arquetipo femenino, en tanto que bruja, en tanto que jove... O sea, había muchas posibilidades de esa figura femenina en su adolescencia, y aquí estamos hablando de la pel·lícula... Telma, que ganó en su momento. Sí, Telma, que guanyó en Sitges. Y que, de alguna manera, está conectada con Teinosens. Sí, está conectada con la figura de... Eskildvog, que es director noruego, muy joven, que estuvo ahí dando ruedas de prensa, dando de sus referencias. Hablo de Hitchcock sobre cómo construye la intriga, cualquier caso muy rápidamente. Es el director de una primera pel·li que se llama Blind, sobre una chica ciega, y que era interesante cómo trabajaba el montaje sobre lo que ella cree estar viendo y lo que finalmente ve a través del tacto. Era una pel·li donde había un trabajo de montaje muy interesante, donde la ceguera influía en el lenguaje, y después esa Theinosens, que ha llegado a Sitges, ha ganado en Sitges la mención especial, y que yo creo que él ya ha dado un paso más allá. Yo no la he podido ver, tampoco está pel·licarlas. Bueno, es una historia muy interesante, donde nos sitúa en una zona residencial de Noruega, de una clase media, podríamos decir, familias de procedencia inmigrante o locales de Noruega, que conviven en esos bloques de cemento, de no sé cuántos pisos, y ahí los niños, en las tardes y las mañanas de verano, salen al patio que hay debajo al bosque y se van a jugar. ¿Pero qué pasa? Pues que de repente uno de esos niños empieza a demostrar, pero como quien se saca el yo-yo y empieza a jugar con el yo-yo, que el tío tiene poderes telekinésicos. Entonces la protagonista, una chiquilla que ha mudado en ese bloque de pisos de residencial de Noruega, empiezan a hablar amistad con el chaval. Y ahí empieza a surgir todo un tratamiento, diría, de el tema superheróico de los poderes sobranaturales, que se trata como si fuera un juego de niños, alejado de la visión de los mayores. O sea, todos esos juegos se quedan entre las escaleritas, lo que pasa en el patio, lo que pasa en el bosque, y los adultos tienen un poco al margen de eso, pero ¿qué pasa? Que hay niños que no controlan, ahí está el tema. No es para hacer el mal, pero tampoco podríamos hablar de hacer el mal cuando son niños, tampoco saben ni lo que están haciendo, no controlan sus poderes. No hay aquella pel·lícula poqueta que era com l'antisuperman, que es deia El Niño, El Hijo... Lo que pasa es que traguis aquesta pel·lícula col·lació, que era El Hijo, El Niño, una pel·lícula que va a pasar sense pena ni glòria, que era Asuperanoi, era com un superman pequeño, però hi sí que ejercía como niño de terror. Aquí no, a d'innocents. Jo crec que hi ha un dilema molt interessant entre... si aquests nens són tan nens com semblen, o sí que hi ha algú de dun. Fins a quin punt els podem jutjar a l'hora d'utilitzar els seus poderes sobrenaturals per fer mal. Hay algo muy interesante, lo que estás comentando, que conecta, además, con la pel·lícula de la cual venimos, que es Nitram, donde yo sentía que era un personaje que tampoco había ido superando las etapas de madurez, y no había sabido llegar a la adulta, aunque es un tío que ya luce con apariencia de 30 a 40 atacos. Pero al final siempre hay una reflexión sobre qué te excumpa del mal, y muchas veces no es aquello que desconozcas las leyes, no te exime de tu culpa, esto te lo suelen recordar todos los agentes y las fuerzas policiales, pero en el fondo siempre suelen haber reflexiones en sitges, sobre todo, que se habla tanto del mal, y que además, yo creo que esto que se ha comentado aquí sobre el locoterror, tiene siempre presencia. Da igual que cojas ese tema como ley multifun año, porque al año siguiente va a haber numerosas películas que aborden de la madre naturaleza y de nuestra relación tan conflictiva con ella, sino esto, el espacio perfecto para una velada terrorífica, pues muchas veces es ese espacio de Lucifer, esa cabaña perdida en la montaña, o esa cabaña en un entorno islandés, en época veraniega, donde las noches nunca llegan, y donde esas luces, esa clariana que siempre tendríamos, acaba provocando también una serie de una suerte de perturbación mental. Aprovechando lo que has dicho, yo creo que hay una pequeña alusión, digo pequeña, porque tampoco la desarrolla, pero hay una pequeña alusión a lo mitológico, en LAM, porque esas tardes, noches donde... Hòstia, la luz del sol... Noches blancas, no? Está todas horas, es decir, realmente van como medio dormidos, y contaba el director en una entrevista a Johansson, que es en esta época donde vas dormido todo el día, donde a veces esas cosas que ves en la lejanía por extrañas criaturas, ¿no? Yo creo que LAM es el perfecto ejemplo para jugar con ese simbolismo, con todas esas imágenes. Está bien, está bien. Oye, ¿qué os parece, si comentamos rápidamente, tres premios que suelen ser siempre importantes, como son Mejor Guión, Mejor Fotografía y Mejor Música? Porque, joder, llevamos mucho rato escuchando un pedazo de playlist de banda sonora en el fondo, que es la que se ha llevado el premio, y que además conecta de nuevo, al final, las empanadas ya sabéis que tienen siempre ingredientes, pegaditos y suculentos que van de la mano, y es que, joder, si hablabas de poderes telequinéticos, si nos estabas hablando de cómo endeínosense estos niños, o un niño al menos, y esa capacidad, si hablamos del premio a Mejor Música, hablamos de Mona Lisa and the Blood Moon, de la nueva película de Amir Pur, una cineasta iraní... Bueno, de origen iraní, que en su momento, ya nos abordó, ah, sí, sí, aquí Paul nos está apuntando, un momento muy especial, desde una perspectiva sonora, exacto. Esa gran canción titulada Mona Lisa, en boca, en voz de Dean Martin. O sea, el gran crooner de esos años 50 o 60. A ver, a ver. Pues así empieza la película. Pues chicos, que sepáis que así empieza la película, con esta banda sonora que mutará en cuestión de minutos hacia la electrúnica que nos venía acompañando, y es una banda sonora que ha sido premiada, y no solo por lo que pueda parecer, que es la perfecta playlist para ponerse en una novelada de fiesta, porque tiene estas entradas de músicas clásicas, o incluso de músicas populares de corte más clásico, o directamente de compositores de música clásica, y es que en el fondo Amir Pur siempre lo deja muy claro, que cuando ella compone sus películas y utilizo el término Componer, porque dice que cuando ella piensa en sus personajes, en las escenas que quiere rodar, muchas veces llega a ellas primero de todo por una canción, por una música. Y creo que es además una de las virtudes de algunos cineastas. Mi traballa ve la posada en la escena. Esto por otro lado, ¿no? Como comentábamos, Amir Pur ya tuvo presencia en Siches, en el año, si no me equivoco, 2014. Exactamente, con una chica vuelve a casa sola de noche, y de hecho, era una historia muy particular, donde mezclaban mil géneros, donde las costuras de esa hibridación sí que se notaban un poco más. Sí, un poquito. Pero hoy acababa funcionando y nos hablaba de una vampira, que en el fondo era una justiciera, en una ciudad inventada de Irán, porque, como os comentaba también, ella tiene origen iraní. Filmada de Troite, por eso, la pel·lida de la chica. Filmada de Troite. Ella está criada en Estados Unidos, nació en el Reino Unido, de origen iraní, y criada en Estados Unidos. Y eso es algo que se nota mucho en esta nueva película, que, por cierto, no solo se ha llevado mejor banda sonora, sino que también se ha llevado el premio de la crítica joven, el crida Carme Jovanus, y también abría el festival. Fue la inauguración del festival, porque esos poderes telequiméticos, de alguna manera, surgían ante esa gran luna de sol. De sangre, de sangre. De sangre, y de alguna manera eso ya apunta. Un detalle sobre l'una de sangre. Hay una película de Hombres Lobos, que es en compañía de lobos de Nell Jordan, que en el fondo lo que te haces es reescribirte la historia de la caperucita roja, en clave de una noche de regla. Una noche donde se sufre la regla, digamos. Se sufre a través de presencias de Hombres Lobos, que tiene un punto seductor, pero también tiene un punto amaligno. Esto era en compañía de lobos. Que inaugura Sitges este año. Está en Mona Lisa, de Blood Moon, de Amirpur. Yo creo que también podría tener un poco de... Como una especie de noche, no sé si de regla. Pero pasan cosas chungas. Ha habido varios errores en relación a esta película. Una, que la gente se atrevió a decir los periodistas. Se atrevieron a decir que era la primera película dirigida por una mujer que inauguraba Sitges. Y entonces yo no me he ido al almaraque de todas las 50 o 60 ediciones que llevábamos. 54, ¿no? Se han comentado. Pero sí que recuerdo claramente, y yo estaba presente como en el 2001, o el 2000 o 2001. Recuerdo claramente, la película que inauguró el Festival de Cines de Sitges era, precisamente, American Psycho. El año 2000, esa adaptación de la novel·la de Bret Eastoneli, que no recuerdo la cineasta que dirigía... Era Mary Harron, que dirigía y guionizaba. La segona part no se va. No, la segona part no. Muy buena referencia, Adri, porque sí que es verdad que vi muchos periódicos como la primera película que inauguraba. De hecho, yo pensaba que era la primera mujer... ¿Por qué hay una mujer que tiene inaugurada? ¿Por qué hay muchas ganas de que eso sea así? Se te creus crítico. ¿Por qué hay muchas ganas de que eso sea así? Al final, la misma Amirpur tiene varias declaraciones, y en una de ellas dice que está muy contenta, ¿no? Directemente de inaugurar. Annalili Amirpur. És que semblava la cançó que hi ha de Ana Belén de Agamipú. Bueno, bueno. Es que había gente que le llamaba... Sí, la película de l'Ambipur, que ha trenado aquí. Un peliculó, pero un peliculó festivo. Es decir, de nuevo, si lo que estáis buscando es una película que siente cátrida, no la vais a encontrar. Es una película que juega como ya hacía, ¿no? En esa primera película que apareció en Chiches, de título infinito, jugar con muchos géneros, ¿no? Y, por un lado, te toca... Hostia, las pelis de aventura de los 80. Por otro lado, te toca todo ese pulp. Y esa cultura pop previa, ¿no? Que tanto se iba hacia el romance como hacia la versión más sangrienta del cine. Y todo eso lo hace, como tú bien comentabas, ¿no? En unas noches de delirio. Ese es el otro gran error que se ha cometido. Y es que hay varias noches en la película, aunque es cierto que da la sensación de estar presentando una única noche. Sí, exacte. Una única realidad. Un microcosmos. Un microcosmos, exacte. Y siempre con esa luna, que yo creo que sí, que tiene algo de luna de regla, la luna al final es un símbolo que se puede llevar a esto. Eso es muy femenino, ¿no? Dentro del imaginario, pues, de Gilbert Durán, o de todos los que divagaron sobre el tema del imaginario y el simbolismo. Y siempre está como que todo el relato de Mona Lisa, que, como decías, es este pequeño microcosmos, donde hay cosas que pasan y que de repente quedan en esa callejuela, esa violencia que ha callado en esa callejuela, y que se retoma al final. Y todo parece... Un collage. Todo parece de una forma orgánica, pero siempre, como te quería decir Adri, con esta luna de sangre, que casi un poco como... Que no serve a todo. Es como un demiurgo. La luna casi es como un demiurgo en esa película. Hay una participación coral de personajes que empezaría con el protagonico, que es esta Mona Lisa, que, de hecho, se llama Mona Lisa Lee, porque es de origen coreano, y en la película aparece a ciertos kilómetros de la ciudad de Nova Reans, encerrada en un manicómio. A partir de allí, ante esa luna y sus poderes telequinéticos le ayudan a salir, y acaba cometiendo una serie de fechorías aceptadas por el espectador, porque en todo momento estás empatizando con la posibilidad de su libertad. Es una libertad merecida. Puede haber ahí también una lectura más crítica sobre el merecimiento de una libertad luchada y ansada. Desde hace mucho tiempo. Y entra en contacto con toda una serie de personajes, un poco los desheredaros de la noche, que tanto son el Ethes Crine, ¿no? Sí, que salían Deadpool. El villano de Deadpool. Haciendo de rapero, cool, que escucha música tecnica y luce su ropa fuloforecente. Y con esa realidad también húmeda nocturna, totalmente matizada por los neones que van encontrando en el camino, y después también se encuentra la Kate Hudson, una stripper que resulta ser una muy buena tía simpática, cercana, pero como buena superviviente de la noche, pues también acaba buscando la rentabilidad y el interés de todo aquello que le llega, y en este caso los poderes telequinéticos. Y no acabaríamos, ¿no? ¿Tiene una actriz de la de Anna Mona Lisa? John John C.O. John John C.O., coreana... Protagonista en Barney. En Barney, que l'havíamos visto en Barney, peliculó. Peliculó en Lee Chandong, en la dirección. Sí, sí, sí. Una peli muy profunda que ha adaptado un relato de Munakami y lo adaptaba desde la mirada de Lee Chandong, el cine hasta coreano. Estuvo en sitges en su momento, ahora no recuerdo si llevo algún premio, pero se los merecía porque era una gran obra maestra. Pero, chicos, ha hablado de la música y este premio joven y esa gran inauguración. ¿Qué os parece si hacemos lo que hemos prometido? ¿Mejor guión, Carlos? Silent Night. Silent Night, tío. Silent Night de... Tienes qüestions a comentar. ¿Qué podemos comentar, así? Que es retrobarnos con la Kira Knightley, ¿no? Souvenim per a molts de nosaltres que jo no recordo l'últim cop que la vaig veure, sincerament, en cine. O sigui, Kira Knightley, perquè no la recordi pel nom, a part de Pirates del Caribe, o sigui... Cronenberg, tiene una para cronenberg. ¿Ella peli? Sí, claro, aquella peli que... ¿Va a tu estar? Aquella peli que reflexionabra sobre la psicologia, sobre Freud, y sobre... Ostia, una teràpia a risc. Un método peligroso. Sí, que salen sobre Freud y... ¿Qué explicar es una realidad? Exacto, i junts. Sí, sí, falla pel pulón. No me entran que ha sido a cronenberg. Sí, sí, es mal, pero no nos perdamos. Bueno, entremonos, no? Vamos a hablar un poco de Silent Night de Camille Griffin. Nos estamos hablando de una directora higionista que hace su primera película, ¿vale? Y entonces, ¿qué nos cuenta? Nos cuenta la historia como medio de comedia romántica de la Kira Knightley, su marido, la colega del Cole, y sus niños que se reúnen en una casa supermajestuosa, así como de campiña inglesa. Y ahí van a celebrar una cena de navidad. ¿Pero qué pasa? Que, bueno, es la última noche de la humanidad. Porque una nube tóxica que parece salida como del increíble hombre menguante de Jack Arnold, está a punto de intoxicar en los pulmones de toda la humanidad. O sea, es melancolía. Yo creo que... Sin la carga simbólica que tendría la melancolía de Bon Trier, Silent Night, te cuenta algo muy concreto, porque realmente no indaga mucho en las posibilidades de, por ejemplo, mediáticas que pueda tener todo el tema de... del apocalipsis, de esa catástrofe mundial. Toda la parte política de pujitas a el gobierno, sí que hay cositas, sí que hay detalles. Sí que lo voy a revelar. Hay una PP ministerial que te dice como si ucidarte. O sea, que ve. O sea, la eutanasia se vuelve algo recomendable por el gobierno en la película Silent Night. Una pregunta. Es una pel·li guionizada o escrita en plena pandemia? Sí, exacto. Durante la pandemia. Yo creo que, evidentemente, también podemos vernos reflejados en ese confinamiento de familias, en una misma casa, que aunque tengan todos unos lujos como de clase media, tirando alta... No me la imagino a la Kiran Nael y haciendo de polvo. Exactamente. Pero sí que tiene algo de pandémico. En cualquier caso, como destacar así como detallito, aparece un niño que yo creo que se come un poco a todo el reparto, que es Roman Griffin Davies, el chaval que aparecía en Jojo Rapid, de Taika Waikiki. Waikiki. Waikiki. Exactamente, Waikiki, el amor se hace. Come al cúgnon, no me estás sabiendo ahora. Waititi. Taika Waititi, director de Jojo Rapid. Pues ese niño hace un papelón en esta pel·li y de hecho es el único que en la película, como que se posiciona en un lugar de duda y de escepticismo hacia lo que nos dice el gobierno y lo que está pasando fuera. Es el único que lo pone en duda. Y eso es interesante. Yo creo que aquí la pel·li también tiene una vía de reflexión sobre en la era de la desinformación que estamos viviendo, pues de no dar por bueno todo lo que nos llega. Y de hecho, al final, la mirada de un niño siempre se ha utilizado como una mirada renovada. ¿Cuántos finales de película acaban con un niño hablándonos de las posibilidades del futuro? Y en muchos casos es el niño o la niña, aquel que posee la mirada más lucida, menos infectada, menos afectada precisamente por el exceso de información. No lo hemos mencionado, pero en Mona Lisa, precisamente, en muchos momentos, alguien que parece tener la cabeza mejor establecida es precisamente el niño. El niño, el hijo de Kate Hudson. Exactamente, el que ya nos mencionaba. Interpreta al hijo de Kate Hudson en Mona Lisa. Ya nos hablabas de cómo el niño de esta familia de Silent Night también aporta una mirada necesaria. Sí, al final, el otro detalle, sólo muy brevemente, el otro detalle es que los otros hermanos de ese personaje, de Art, que es el niño que os estoy comentando de Silent Night, Roman Griffin Davis, los hermanos que aparecen en la película, que son dos gemelos, son sus gemelos en la vida real. Lo más divertido es que los tres hijos son los hijos de la directora guionista, Camille Griffin. No entiendo todo, no entiendo todo. Salían en Jojo Rápida, los tres niños salían en Jojo Rápida. Esa es la estructura familiar, la base para el mejor dión de Sitches. Eh, i poca broma, la película que el público ha decidido que sea la mejor película. El gran premio del público, que este año ha ido en paralelo, este año como Sitches se ha alargado un poquito más para poder dar cabida a toda esa programación en formato del 70% de ocupación. Eso ha provocado que el domingo, que era el gran día de las maratones, que era el día de despedida, donde la prensa ya no aparecía, no ha aparecido en ese gran público a consumir en sesiones de cinco. Tiene a rabiar. ¿Qué pasaba que este año ha alargado la programación? Eso ha provocado que el gran premio del público no haya salido en sábado. Ha salido en domingo. Por lo tanto, es un premio que ha salido en paralelo a este Gran Palmares. Pero sí, la película ganarona ha sido Silent Night, que no sé si creéis que se lo tiene merecido o no. A ver, aquí hemos mencionado de Trip, que es la segunda película. Me ha disfrutada. Yo se lo hubiese dado a de Trip, ¿vale? De Trip, de Tommy Wirikola, famós director, pol... Crec que la vengueràs junts de Zombies Nafis. Sí. Doncs ara fa aquesta de Trip, exactament. És Tets No, no? Tets No, exacte. Ja t'ho podies imaginar un poco el tonito de la película, sin entrar en realitat. No, per el que esteu dient abans de que era una macarrada digna d'aquestes de l'Extreme Midnight Extreme, potser o no, no tant. No és tan gore. Se mantiene más en la comedia negra, pero no llega ese punto gore festivo. Oye, ya que estamos, así para que el personal no esté perdido, muy rápido. De Trip va, del viaje, de una pareja, ¿no?, una pareja. Recuerdo, no mis rapaz. Y en este caso no recuerdo el nombre del actor, aquí ara Carles nos la apuntará. Son una pareja que parece estar en horas muy flojas, ¿no? Y deciden, para recuperar un poco a esa sensación de amor, esa complicidad, irse a la cabañita, que el padre de él había construido años atrás, fuera de la gran urbe, ¿no? ¿Y qué sucede que nos enteramos? Y con esto no estoy destripando la película, pero con esto nos enteramos que lo que tienen previsto hacer en esa cabaña es matarse, reciprocamente. Ambos los dos quieren cobrar el seguro, el costoso seguro, de vida que les haría millonarios tras la muerte del respectivo Conyue, ¿no? Pero ahí se encuentran con una gran sorpresa, porque el bosque, como hemos dicho aquí, amaga muchas sorpresas y entre ellas la posibilidad de que tres presidiarios hayan oído de la cárcel y se estén escondiendo en tu cabaña. Aquí lo dejamos todo. O sea, no dejéis de ver el trip. Una mica hateful, eh. Siguiendo lo que la duda que ha quedado, que era ese reparto que, como has dicho, no mi rapaz, vuelve a estar presente, el otro su marido en la película es Axel Hennie, que algunos y algunas recordaréis por la película noruega, Headhunters. Era una pel·li, una comedia de atracos, así como un punto noir muy ida de olla, con mucha violencia y muchas cabezas cortadas, y que ahora vuelve pues en una pel·li. También muy well-timed, pasada rosca, com es de trip. De hecho, este tío tiene una serie en filmin, que me suena que aquí el colega ha querido... Ah, bueno, bueno, que nos estamos. Vale, vale, que no tenemos a Ferran, pero sí su sombra. Siempre hay la posibilidad de que, aunque... Te ponen el yugo. Exacto. Entonces, simplemente mencionemos cuál es la mejor fotografía, y iríamos acabando, porque la mejor fotografía recupera algo que el Sitches siempre ha tenido cabida, que es ese gran cine asiático. Al final, Sitches llego a tener una sección específica de cine asiático, la Focus Asia, y aún siguen premiando, es decir, aún Focus Asia no está como sección, pero sí como sello de premio, por así decirlo, y Limbo, en ese sentido, es la gran premiada, porque, por un lado, tiene una fotografía espectacular, que es también lo que le ha dado el premio. En este caso es la fotografía de Chengxiu Q1, y es una película que aborda una realidad muy oscura, a modo de thriller, a modo de género, una realidad muy oscura de esa gran miseria que pueda ocurrir también a las sombras de los rascacielos de Hong Kong. Nos muestra a través de un blanco y negro plano, es decir, que no estamos entre ese blanco y negro contrastado del típico noir del pasado, sino estamos hacia un blanco y negro más propio del digital, que aplana la imagen y que llega un momento que lo que te ofrece es una información tan caótica, donde el humano acaba totalmente mimetizado con la propia basura que le rodea. De unído lo contrastado que está el plano digital, pero sí que citando obras del noir clásico, donde yo creo que el carácter expresionista, que siempre había acompañado esas películas, pues aquí el digital como que ya apunta hacia otra dirección, pero muy interesante eso que comentas, esos planos inundados de basura en una Hong Kong de suburbios, de mucha sordidez, de ese asesino en serie, que dos policías tienen que buscar, y de repente uno pierde la pistola como si fuera el perro rabioso de aquí la curosaba, es decir, hay algo realmente muy oriental y también te diré a Adri, que es a Limbo, de, por cierto, director Soi Chang, recupera... Yo soy Chang, ahí te soy yo, mi amigo. Esa película, Limbo, yo creo que recupera o incluso diré que resucita un género que estaba muy muerto, como era el thriller de Hong Kong. Nos devuelve esas glorias pasadas. Pero más que acción, y más que acción, y nombres que me vienen en la cabeza, como el de John Ito y Election, y todo un tipo de cine que es cierto, que cada vez tiene menos presencia en el festival de Sitches, yo a Limbo lo vincularía más a lo que nos estabas comentando, a ese estereotipo del género policial, y a través de esa fotografía en blanco y negro, ante la posibilidad de un no-ag. Aquí no estamos ante el no-ag de nuestro amigo Refen, ese no-ag de Neones, sino todo lo contrario. Hay una vuelta a través de la modernidad a ese blanco y negro, que en este caso no está en contrastado, pero que sí que es cierto, que aporta muchísimo en la película, y vamos para muestra un botón, es decir, se gana el premio a la mejor fotografía, y creo que ofrece mucho más allá de la propia estética. Es una película que recupera el género, que aporta, aunque tenga pequeños momentos de lágrima buscada a través de una música, esa banda sonora que dices, oye, no le pongas tanta banda sonora, porque tienes un peliculón. Hay unas secuencias de persecución en limbo absolutamente maravillosas. O sea, un dominio de la puesta en escena del montaje, que tú no puedes dejar de ver, es decir, que están pisándole los talones a ese asesino, y no hay manera, y no hay manera, y no hay manera, y es que, hostias, es una maravilla, trabajar a la imagen. Aprovechando esta mención al cine asiático, que nos da limbo, que además nos viene de perlas, porque es que el protagonista de limbo se llama Gordon Lam, y es un actor que seguramente... Quizás no recordáis su nombre, pero habéis visto, se habéis consumido otro tipo de cine de Hong Kong, presentaba en Sitches dos películas, así como No Mi Rapaz. Estaba en The Trip, y a su vez estaba en el Premio Ganador de Lam. Gordon Lam protagonizaba limbo, como ese policía obsesionado con encontrar a la presa, evidentemente también con un trauma del pasado. Es decir, siempre estamos en el noir, o en el neo-noir. Y en el thriller policial, siempre estamos ante estos personajes torturados. Y tan torturados, o más, que el propio asesino. Jammet, esportelos, ese detective oscuro. Es decir, es el típico cine orgigástico para depender qué perfil de consumidor y de espectador. Ese es el cine de... ¡Ah! Sí, por fin. Pero es que este tío tiene otra película muy interesante, también haciéndole un poco de abandonado de la sociedad, pero en este caso no con un rol policial, sino con un exmilitar en ese Hong Kong, ocupado por el Reino Unido. Ese Hong Kong abandonado precisamente por el Reino Unido a su suerte. Esto daría... Hostia, daría discurso para otro programa, pero simplemente que ese país, que Gordon Lam, también tuvo presencia en Sitches a partir de una película que se llamaba Han-Rolled Cigarret, que no sólo nos hablaba de ese contexto histórico, ya desde el presente, de esos abandonados. No sé si lo sabéis, pero, por ejemplo, en Estados Unidos hablan de un número de suicidios elevadísimo de todo lo que fueron excombatientes de las guerras pasadas. Es decir, como al final los militares siempre son abandonados a su suerte tras el interés y el objetivo obtenido por parte del gobierno. Y en este caso, Han-Rolled Cigarret toma eso como punto de partida, pero sobre todo nos habla de una relación muy interesante entre dos buscavidas. En este caso, el protagonista de Gordon Lam, el Hong Kong es de pura cepa, y un paquí, y un paquistaní. Unos los nuevos buscavidas de esa realidad Hong Kong. Bastante interesante, pero ¿qué os parece si acabamos? Sí, sí, sí. Y acabaríamos, simplemente, yo creo que este año, o este programa, perdónad, no habrá agenda, pero sí hablar, no hablar más bien, mencionar los títulos que han quedado fuera de este palmarés y que valen la pena tener en cuenta. Por un lado, aquí nuestro amigo Carlos, además, le dedicó una crítica, y yo creo que demasiado... Poniando en demasiado valor, pero estamos hablando de Last Night in Soho, la nueva película de Edward Wright, muy esperada, está así que había generado mucha expectativa en sí que es. Yo soy de los que salí con el niep propio de Paul. Jo he vist de tot, de crítiques, i, a més, la pel·lícula aquesta que crec que les trenen, si no recromaneu, o aquest hi vendré al sauen, Last Night in Soho. Sí, claro, porque estamos ante pelis que todas se van a ver en verde. Moltes d'elles, moltes d'elles. Doncs d'intro de setmanes, ens veiem amb una mica més d'aquests sitges que s'ha deixat una mica al títelo. Bàsicament tornem al cine, que es... parece ser. Bueno... Bueno, ara toca. Ara sabés que Soho és al final, i qualsevol... I penseu que el següent serà molt ins. El següent, al dintre de dos programes, serà la cobertura. Si al final ja veu... Sabéis que ahora mismo... El fin de año el cine. Sabéis que ahora mismo Ferran está en su casa escuchando nos diciendo. I apartar les dades. I ha baixat aquí amb la cobertura del Festival de Sitges. Un lloc que està ple de gent amb boina, una pel matí, una pel matí, una per la tarda... I una per la tarda. I tothom de negre. Aquesta és proma interna, com s'imaginaríeu. Molt bé. Fins la setmana que ve, i no l'altre. Vinga, adéu, petonets. Vinga, adéu, petonets. Ara es contes ràdio d'esper. Sintonitzes ràdio d'esper. La ràdio de Sant Just. Durant avui pulgur. Gràcies.