Empanada Cultural

Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dijous de 20 h a 22 h i dissabte de 14 a 16 h, arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Carles Martínez i Adriano Calero.

Empanada Cultural del 27/10/2021

Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dilluns de 21 a 22h de la nit arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Ferran Pujol i Adriano Calero.

Episode Transcript

M'agradaria que tinguéssim una mica d'acord amb l'Ajuntament de l'Ajuntament de l'Ajuntament de l'Ajuntament de l'Ajuntament de l'Ajuntament de l'Ajuntament. Un programa cuinat per... Ai, oi, oi... La RAE defineix el terme tristesa com afligit melancòlic, que de nota rencança, però no ho diu així amb un català amb 3 L'ajeminades, però ja ens entenem. Però el que sí és que l'altra RAE, la que ens interessa a la real academia d'Empanats, diu tristesa, aquell que no ha pogut anar al festival de sitges. Sí, estimats oients i orientes, òbviament no estem parlant dels meus companys Adriana que a les que potser els haureu vist per les nostres xarxes fent alguna que altra crítica, alguna crònica del festival. A vegades una mica desincronitzats, però no, no, no. La tristesa ve d'un servidor, que és aquest, el Pol, que es va quedar sense entrades per aquesta voràgina que suposo que ens explicaran els meus companys d'entrades volant per tot arreu, també ha hagut mil coses de la feina i la presentació del nou cur que hem realitzat els de Fergat, aquí ja deixo la primera falca de l'editorial. Així que per part meva he passat d'assistir, aquesta és la segona falca, he passat d'assistir al festival com a competidor l'any passat amb el curt horroscope, aquest any seré un mindundi que no ha pogut ni veure, ni és que n'hi ha el Joaquín Reyes fent de les seves al jurat. Així que avui seré un simple espectador més i deixarem pas, para bien o para mal, els meus companys Adriano i Carles, que sí que s'han passat hores i hores i hores de cinema. Sort, sort, que encara ens queden segones oportunitats amb mindundis com jo, com en el terror Molins o el cardoterror, on, per sort, podrem veure algunes de les grans pelis que han passat pel festival. Així que, amics i amigues, avui sí, comencem l'especial Sitges 2021. Dale, dale, la música es supertriste. Oh, wow, wow, wow. Buatio, eh, o sea, por un momento he tenido ganas de volver al pasado y empezar a regalarte mi acreditación, esto que se lleva tanto en Sitges, ¿no? Gente que comparte acreditaciones y tal. ¡Oi, oi, oi! ¿Qué está ya? Yo sé que compartir acreditaciones. ¿Qué está ya? Pasó de alguna cosa. No ha habido avalanchas este año, más allá de las propias de las colas y de gente que como tú, pues hasta último momento estaba intentando alcanzar el visionado de una u otra película y que en muchos casos lo han conseguido, porque eso es lo que tiene Sitges al final, que tienes que estar siempre disponible, siempre conectado a internet, esto lo digo como prensa, para ver si se libera una de las entradas de aquella gran película que querías ver y, efectivamente, si estás conectado, mientras ves películas, debes tener un ojo apuntando al móvil. ¿Como la Play 5? Exacto. Pues si ese es el caso, sí, o como el Treba. ¿Cómo las va a curar? Como el Treba también. Pero si tienes la capacidad de ver en dos direcciones como Treba, en ese caso, quizás consigues ver todas las películas que te propones. Que en este caso, Carles, ¿cuántas han sido, tío? ¿Cuántas peles? Pues 30. ¿Has llegado a contar? 37. ¿Acompatició? Estamos, estaríamos, diría... ¿Qué hubo eso? No, no. Estamos hablando de lo que ya había. Acompatició. Lo pasa que ya habían un huevo de películas acompatició cada any, ya han un footy meda pelis acompatició, pero pelis que nos atras a Game Bees, y esperamos que la vayan en 30 y las 40 películas, en los 10 días del 7 al 17, que ahora vamos a ser igual. No. Que no se preocupen los oyentes que vamos a hacer una cobertura de festival como siempre basada en el palmarés, que es la mejor guía que hay, y no necesariamente, no necesariamente, la guía a la que debemos hacerle caso, es decir, nosotros vamos a repasar las películas ganadoras, que en este caso creo que han sido bastante justas, pero no penséis que ni mucho menos aquí están todas las que son, o todas las que os recomendamos. Han sido justas lo que pasa que allá lo veremos, que ha habido cosas que deslucen, también. ¿Y qué es eso? Porque los exa-ecos, ha habido muchos exa-ecos, y eso yo creo que desluce cuando en un palmarés de repente ves que se reparten premios. Això t'ha molestat, eh? No és que m'hagi molestat, és que queda lleig. Jo crec que això és una cosa puntual que tu fas, de diòstia, en un festival aquest premi se'l parteixen dos. Però quan tu comences a embotir-ho, jo crec que et jura't d'aquest any, este reyes, esta lasca... Cuéntanos, ¿quién hiciera? ¿Quién hiciera? ¿Quién es componía en el jurador de este año? Bueno, és perquè no primer donem pas que, òbviament, avui és un especial, fem una mica de xarxes mentre el Carles busca, perquè el Carles, si no el coneixeu, quan busca algú pica molt fort... Molt fort, molt fort. Agafa les mans del gorila de sitges i les estampa contra l'ordinal. Si ho sembla bé, entrem a momentar-se a social. Sí, clar, perquè jo no puc més amb aquesta tristor. Ara seguim, ara seguim. Fem una passada amb el braç. Ens podreu trobar a... Facebook empenada cultural. Twitter empenada cultura sense l'L. Instagram empenada cultural. Tots els podcasts a Spotify i els videocats a YouTube. Fem una passada amb el braç. Gràcies. Que coste, que coste, que falta el auillido. Ja sé que te lo has curat molt pobra. Que sepan los oyentes que este año, como el Late Motifs, era ese gran hombre lobo, el Recuerdo y la Memoria de L'Iccántropa, en este sentido, al rugido, diríamos, o al gruñido del gorila. Y otra cosa. Le ha llegado el auillido del lobo continuamente. Y había otra cosa, que era esa musiquilla i la música de... Tata, tata, tata, tata, tata, tata, tata... Que trobem a la Mítica Pèlia, aquella de Disney, i dels tres porquets i el llop, es anava escoltant a les projeccions a aquesta música. Faré un petit comunicat de què? Em sap molt de greu, espectadors, perquè jo no he estat a aquesta any, si és jo. Jo he intentat muntar com bonament he pogut els avions... Heu ignorat-te, heu ignorat-te. He sigut un ignorant, em sap molt de greu, de malgrat disculpes, escoltes cada programa, em sap molt de greu, Diego. Fins aquí el... Tornem, sisplau, tornem... Tornem a la alegria amb aquesta catso. Lo importante es que lo gente tenga claro que... Al Gorilla le acompañaba un logo y, por lo que parece ser, también tres tertitos. Sí, tres tertitos, exactamente. Pero vamos a meternos de lleno, es verdad. Paul nos ha tenido que frenar en un par de ocasiones, porque las pasiones que nos impulsan a ver 30 películas, también nos impulsan a no callar en esta cobertura, a no callar un poquito de orden. Y yo creo que la mejor manera de empezar, para ubicar al personal, es con la gran ganadora del festival. Ya entraremos en otros matices y en esos exa-equus que nos comentabas... Sí, esto hay que comentarlo. Estoy contigo, Carlos, al final, si un palmarés tiene sentido, es precisamente porque se toman decisiones firmes y se toman decisiones incluso a riesgadas. Oye, y los demás ya dirán. Pero como tú estabas comentando, es un palmarés decidido por una serie de figuras que no sé cuánto tienen que decir sobre el cine. Alasca, por un lado, has comentado... Sí, es decir, a ver... Han integrado el jurado de esta... Quincuagésima... 54, exacte. De aquests siges, el jurado de la sección oficial, estamos hablando, que son Alia Basi, Alasca, Antonio Trasorra, Trasorra, es el crítico de cine. Este si tiene mucho que decir. Luna María Lidon y Joaquín Reyes, sería el jurado de esta visión. Muy cachondo que el actor de... Hostia, tarde para la ira. El director de tarde para la ira, el Raúl Arevalo. Raúl Arevalo estaba como jurado de Brigadoun. Ese gran espacio que aquí, a casa, a Pol, l'encanta. Lo veías cada día en el Melià, estaba siempre ahí en la zona de la terraza, tomando algo... No lo vivo mucho si es. No recordo malament, corredgeu-me, però crec que un altre del jurat de Brigadoun és el Roger d'Altar Rormulins. Hòstia... És possible? Por ahí estaba. Por ahí estaba, pero no te lo podemos confiar. ¿Es una foto que penjava? Diria que sí. Justament Brigadoun és la secció que hem tocat menys. És a dir, hem estat al Melià, hem estat al cinema Prado, hem estat al cinema Retiro, al Tremontana... Però el Brigadoun l'ha vist a la distància. Ho hem vist com una mica... Estàvem molt ocupats, veient la selecció oficial. Lo sentimos, Pol. També us diré una cosa. Jo sí que vaig veure el mini-reportatge que fan cada any TV3, i també és una cosa que em rebenta. Jo entenc que no tens temps d'explicar totes les seccions, inclús aquestes paraleles, o les... Mentre cometes molt cometes minoritàries, però no pots dir ni secció oficial de curs que hi ha guanyat. Ja està, està aquí... Perquè em sembla... Home, tio, de curs... Entenc que també... És una secció oficial igual, eh? Sí, sí. De cortos hablarem, però vinculados al Meliés d'Argent, que sí que les han dado bastante bombo, al Meliés d'Oro, pero sí que es cierto que los cortos al final quedan un poquito arrinconados. Y ahora ya sí, por favor, por películas ganadoras como Lam, ¿no? Es decir, la gran película que aquí, todos los oyentes, cuando escuchen el programa, seguramente ya saben que había ganado este cordero, ¿no? Este cordero islandés. Es una pel·lícula prima de... Danomia Sudurisam. Sí, sí. Valdimar Johansson es quien dirige, que había estado trabajando en una parte más técnica para películas de Hollywood y que ahora nos prenda su primer debut en el Largo, y había pasado también por Cannes. O sea, esta pel·lícula había pasado... Y no había generado, como digamos, mucha... Espectativa, ¿no? Sí, no había sido muy aplaudida. No había sido una pel·li muy aplaudida. Sí que se había llegado el premio a la originalidad, en Uncertain Regard, pero no es una pel·li que había destacado espacialmente en Cannes, sin embargo, en Sitches, que yo creo que tiene algo mucho de pel·li de Sitches, totalmente. ¿Cómo aborda el fantástico? Ahí sí que se ha posicionado con premios, y yo creo que con una respuesta por parte de la gente, es muy satisfactorio. Lo que quería decir con esta expectativa es que, como muchas de las pel·lícules que llegan a Sitches siendo un festival de reconocimiento aquí en Cataluña y en España, pero quizás no puede competir con festivales de primera categoría, como Son Cannes, Berlin... Bueno, pero a nivel de terror... Sí, en ese sentido... Sitches es Sitches, eso es evidente, pero lo digo vinculando a los festivales de primera línea europeos. ¿Qué sucede? Que muchas de estas pel·lícules que acaban llegando a Sitches han hecho su primera incursión en Cannes, en Venezuela, en la mostra, y cuando llegan a Sitches ya han generado mucha expectativa. Ya son esas pel·lis que todo Dios quiere ver. Y no fue el caso de la MES una película que te enteras de que viene de Cannes en el momento que estás leyendo su sinopsis y en el momento que buscas... ¿Vale la pena ver o no? Y, evidentemente, que valió mucho la pena verla. Es una pel·li que aborda el tema de la maternidad, con muchísima complejidad, y, evidentemente, con ese paso en el fantástico que mencionaba Carles. Així fem 5 cèntims. Això funciona més en català, els 5 cèntims. Sí, sí, sí. M'ha explicat una mica, breument, de què consisteix aquesta lámpe. Jo crec que tampoc s'ha d'esbalar molt. És una mica complicat, dir-ho, perquè tot juga al voltant del títol, aquest cordero, no? En qualsevol cas, anem a donar 5 cèntims, com hem estat fent en els vídeos d'Instagram, que allà donen el festival. Que hi siren, per el que volguer, a veure-nos los jetos. Perquè sóc la idea, és a dir, és una pel·lícula que comença ja posant-nos unes... unes idees que tenen algú de biogràfic de Johansson. Perquè els seus avis eren granges, granges d'Islàndia. Llavors, ens explica les rutines del camp de la Maria i de Lindberg, una jove parella interpretada per Númi Rapaz, la famosa actriu que ja porteu allent, de les pel·lícules de Salander, que també s'ha posat exactament, també s'ha posicionat a Hollywood amb alguna pel·lícula del Guy Ritchie de Sherlock Holmes, la de la Sagona, i l'altre actor és menys conegut, ojo el nom, Hilmir Snare Goodneson. I si no ho veus així, no funciona. No funciona. Ara ja estan salient aquí unes manes negres de la mesa. Si el coneixe l'haurem pogués invocar al diable, realment. En qualsevol cas, aquests dos granges, tenen aquestes rutines del camp en una petita zona de les muntanyes d'Islàndia, fins que un bon dia que passa, que els ineixi una criatura, i amb això us ho estic dient tot, que no hi ha res més. No és una criatura, no és que hi hagi una criatura. És que hi hagi una, que hi hagi una. Què li passa, eh? Què li passa en les extremides i tal. En qualsevol cas, decideixen adoptar-lo. Però que la granja els ja estigui donant, decideixen adoptar-lo. Això m'està recordant l'any passat de Sitges, 30 monedes. Els primers capítols de la sèrie de la Iglesia, que es van... La primera escena, 30 monedes. No l'heu vist, no? Se puede comparar argumentalmente, a lo menos en el toro. La sensación que uno tiene cuando está presenciando esta película es que nos está dando de una historia casi costumbrista. No, no, no. Una relación familiar y de pareja, de la cual no sabemos mucho. Y además, esa criatura, que entendemos, que es un momento muy importante en esa pareja, la llegada de esa criatura siempre queda en fuera de campo, o parcialmente en fuera de campo. De alguna manera, no se nos está presentando la esencia de ese hijo o hija. No, no, no. No, no. No, no, no. A partir d'aquí, si s'està jugant amb una sorpresa a futuro, dentro del que es el Largo Mental. És interessant veure com això que acabes de dir, Adri, es veu, diguéssim, matisat, dimensionat, per totes les seves referències al Western, que jo crec que té molt. Hi ha alguna cosa de folk horror, realment. I després hi ha una referència que jo també volia aportar, que ja és més concreta i més autoral. És Otte Sannek de Janne van Majer. A l'estomotion d'aquest mestre xacoslovac de l'Eston Motion, on, justament, hi havia una parella, que d'abans d'un la tragèdia d'una pèrdua, en aquest cas era més la tragèdia de no poden gendre vida, de si havien adoptat una criatura que era com d'àrvores, com Ramas Arbol. Un grup de... De grup xacoslovaco, no? Jo crec que ahir també en Allago, sin embargo, l'am va en otra direcció. Es cierto que ve entre varias realidades que estás apuntando aquí. Incluso podríamos hablar de la cabeza borradora de Lynch, y de esa relación tan especial que se pueda tener con la vida que engendras, o la vida que decides cuidar y que, de alguna manera, te viene dada. Pero, evidentemente, con un tono, como decíamos al principio, que fluye, que avanza... Hay cierta pausa. Evidentemente no podía ser de otro modo si estamos en un territorio perdido de Islandia. Y no es que juegue tampoco a la gran sorpresa final. No os penseis que es una película que lo está basando todo en ese gran giro de guión cuando se descubra la esencia de la criatura. No, precisamente, la gracia de la película es no basarlo todo en ese juego, en esas trampas. Yo creo que la calidad de esa película se basa en precisamente eso, en una construcción de personajes muy cuidada, que además, de alguna manera, mutan ante la llegada de un tercer personaje, que sería el hermano y, por lo tanto, el cuñado de Nome y Rapaz. Y ese triángulo, que nunca acaba siendo un triángulo amoroso, pero que ya veréis que se puede ir apuntando, y que, de alguna manera, lo que nos está dando continuamente es de la familia, del sentimiento de protección paternal, también del sentimiento de posesión, de posesión paternal y maternal, evidentemente, y de cómo eso, al final, se puede enfrentar a la gran madre, que en este caso es la gran madre natural. Exactamente. La madre es algo realmente ecológico en esa película. Y hay muchos simbolismos. Una película realmente simbólica. El festival de terror-molins. Perfectamente. Aquesta obra, la natura de terror, se revela porque he volto aquí a venir a hablar de mi libro, la naturaleza se revela de editorial Hermenau, último capítulo, que sigue a la venta. Complala, complala. Exacto, para la gente que ha despistado y pensando, vaya chalaos, aquí se está recuperando la temática o el leit motiv, en este caso, del festival de terror-molins, del año pasado, que es un festival que siempre recoge de alguna manera y acabar rematando hacia el gol. Y que no ha habido lo que ha dicho. A modo de etiqueta era el eco terror. Exacte. Entonces, Lam, película que, como tú bien dices, podría estar en Molins del año pasado, pero que está en este sitios y que gana mereciamente y no solo gana película, gana dirección. En este caso, ese gran premio es el Premio Citizen Kane a mejor dirección o a dirección revelación. Y, por otro lado, tiene otro premio también muy relevante y, sobre todo, para el gran público, que es la actuación femenina. Aquí se ha mencionado el nombre del actriz protagonista, nomir Rapaz, que, por cierto, es un actriz que, evidentemente, no suena, como se ha dicho, de Milenium o de Sherlock Holmes, pero que es un actriz que tira una conexión con nuestra tierra o con una tierra más sureña dentro de esta pelínsoa ibérica, como es España, y lo hace a través de una paternidad. El padre de nomir Rapaz era un guitarrista de flamenco. Sí, ya que digo. Exacto. Y por eso, nomir Rapaz tiene unos rasgos que, evidentemente, no parece que estén hablando de esa tierra escandinava, donde suele trabajar. Principalmente, ella trabaja en Suecia, pero acaba haciendo papeles para películas noruegas, películas escandinavas. De hecho, en este Festival de Sitches, ella tuvo una participación muy importante, un protagonista, en otra película, no vamos a confundir al personal, pero simplemente que se queden con ese título, que se llama El viaje de Trip, ¿no? Y on de Dagger. Es una película de Ruega. ¿Cómo? Y on de Dagger. Y on de Dagger, el título original. Y ahí, bueno, evidentemente, sería una película y más Sitches en cuanto a càfrica, ótica, violenta... Mucho, mucho, mucho....y provocadora de risas. Humor negro por un tubo. Sí. Recuperando lo que has dicho del padre de nomir Rapaz, Rogelio Durán, es el nombre del padre de Rapaz, ese guitarrista flamenco. Quan vaig veure el trailer del lamb, em va recordar, per partió d'autor, ovejas asesinas. Bueno, es que el Paul i jo, comenta-ho, Paul. Aquesta pel·lícula, la decisió d'ataquí... Una de estas sesiones dobles que fem, constant. Yo creo que era una especie de Peter Jackson, de tu madre se ha comido a mi perro o Braindead, portada al terreny australià. No sé si era australià o no pas a l'Andesa. Però, en qualsevol cas, oye, bienvenidas las ovejas, encocadas de algún producto que se convierte... Se convierte en unos mathfingers, son unas ovejas, se convierte en unos tios cachas y empiezan a matar. Hòstia, pues mira, que una invasión. Pero es porque ya hay una escena del trailer, si no lo creo malamente, del lamb, que ya hay un pasadís fosc y que se... ¡Ua, ovejas, t'arregles, ovejas, asesinas! Adriana, hi ha un moment que és èpic, que és com aquest moment de terror, però còmic. Que as també en un pasadís fosc, que és un... ¿Quién hay allí? Y la cámara se va propando el pasadís fosc, y se dice... ¡Dé! ¡Claro, pero en aquel momento cagas vivo! Es bruda, tu i la Roca Johnson, en modo oveja, asesina. Valando, valando. No es el tono del lamb, pero algo hay el lamb, que pueda recordar ahí. ¿Pero qué os parece, si hablamos de la otra gran película? porque al final ha habido muchas y muchas que no estarán en este palmarés que iremos repasando, pero cuando hablamos de pelis y mencionamos además que esa película pueda tener premio a dirección revelación, eso me invita y no se invita a hablar ya de la dirección ¿no? ¿cuál es la película que se ha llevado la mejor dirección en Sitges? En este caso es Nitram, de nuevo otra película que no llegaba directamente. Palabras mayores. Es una película que ara recordamelo Carles por dónde había pasado, ¿por qué festival había pasado? Mira concretamente Nitram había pasado por el festival de Cannes donde se llevó un premio, el mejor actor para el protagonista Calle Blandry Jones, premio que repiten Sitges, porque hemos hablado de la mejor interpretación femenina, no mi rapaz, pero es que de nuevo la interpretación masculina va para una película que tiene doble premio ¿no? Por un lado es dirección para Justin Carsell, director de Nitram que a su vez es el director de grandes películas ¿no? Como la banda de Kelly. Hostia, el tio tiene un Macbeth, por cierto, muy interesante de ofrecer una visión posttraumática de Lady Macbeth que yo creo que no se había visto tanto y realmente sienta... a ver tampoco tenemos que sienta catreo, pero es una pel·li muy recomendable, es un director muy recomendable. Sí, de hecho yo creo que Justin Carsell es un director para tener en cuenta y de alguna manera esto justifica su premio, pero como estábamos mencionando, de esa película también rescatamos el premio a mejor interpretación. Y es que lo hemos comentado de más de una ocasión Carles como es una pel·li que es potentísima, que cuando acabas de ver tienes una sensación de que te ha atrapado por dentro y mucho mucho de ello no lo tiene sólo la dirección, lo tiene de hecho la interpretación. En este caso estos dos premios son más que justificados. Sí, pero como te decía, si se hubiese quedado en este premio a mejor dirección dividido, te lo hubiese comprado, te hubiese de hecho miradri, pero el problema es que hay demasiados exaecos, como ya iremos viendo un poco, en ese palmar es. En cualquier caso de ese exaeco que estás diciendo, de mejor actor, ahora entraremos en esa otra parte, que es otra pel·lícula. No sé si te estoy entendiendo, pero la sensación que me está dando es que al hablar de estas interpretaciones, tu ja estàs pensando en el hecho de que tanto no mi rapar como Calep, mejor actriz y mejor actor, comparte en el premio con otros dos actores, ex actor y actriz, que en este caso ya que lo has comentado, yo creo que no pasa nada por mencionar la pel·lícula de la cual han salido estos otros dos ganadores, estamos hablando de Lucifer. Sí, exactamente, la pel·lia austríaca, Lucifer, producción de Ulrich Seidel, ese director tan perturbador de la trilogía. Exactamente, la trilogía del amor. ¡Hoy está en su línea! Perdona, del amor, para él, la trilogía paraíso que era Fer Amor y... creo que eran estas las tres propuestas. Y ahora no es él el que vuelve, no es Ulrich Seidel el que está detrás de la cámara, sino un director austríaco, que por lo visto tiene una trayectoria como un cine muy perturbador también, que se llama Peter Bruner, y en ese caso su pel·lícula son dos actores, un actor y un actriz, que son justamente, como bien apuntabas, los que comparten premio en mejor interpretación masculina y mejor interpretación femenina. En el caso de la masculina és Franz Rogowski, en un papel como desquijofrénico, muy torturado, con una visión del mundo muy limitada, y en una zona también montañosa, que también nos estamos yendo unas montañas, no islandesas, sino austríacas, y está viviendo una especie de choza en medio del frío, en medio de la montaña y de la niebla, con su madre, una mujer rapada, tatuada, exalcòlica, que por cierto también se ha llevado este premio. Es precisamente la que comparte con mi rapaz, ese gran premio en interpretación femenina. Y que se llama Susan Jensen, unos premios que yo creo que eran los que realmente se merecían ocupar esas posiciones de mejor premio masculino y femenino. Creo yo que Calle Blandry Jones y Númi Rapaz sí que se merecen un premio, pero luce más un palmares que piensa en esos actores de la película austríaca de Lucifer, que no son conocidos y que se deja la piel literalmente, que no compartir y deslucir. Yo lo que creo, o puedo imaginar a través de esa elección, porque he de decir del temano que yo no he podido ver Lucifer, así que no puedo opinar sobre estas interpretaciones, pero confío mucho en tu mirada Carles, y de alguna manera puedo entender que, como tú dices, en un festival de sitges, hostia, tenga más sentido acabar premiando estas interpretaciones que a veces quedan un poquito al margen de las líneas comerciales del cine. Exacto. Pero claro, que luce más también poder decir en tu palmares, o sea que estás votando a Númi Rapaz, que estás premiando a Númi Rapaz y que estás premiando a Calle, que en el fondo son dos actores de mucho más reconocimiento internacional, que a su vez están participando en pelis de mucho más peso internacional. Porque aquí nos ha comentado, hemos hablado bastante del AM, que tuvo esa trayectoria, ese camino hacia Sitges pasando por Can, pero es que hostia, Nidram hizo lo mismo, Nidram ganó primera actuación y es que Nidram no solo es de Justin Carciel, sino que Nidram recuerda y recupera una historia desgraciadamente recordada aún en la actualidad que nos muestra como un personaje, un personaje cercano a la realidad del monstruo, acabó matando a 25 o 35 personas, me baila el número, lo que sí recuerdo es que fue, al finalmente, culpado de ese gran asesinato masivo en la isla de Tasmania. Exactamente, es la matanza de Port Arthur de 1996 y que puede recordar a otras matanzas donde las armas han tenido un papel muy importante. Es bien que es el diablo de Tasmania, señor. Seguramente es la etiqueta que yo creo que me eslicumbe. En cualquier caso, como digo, es decir, que está muy bien como recuperar el tema del comercio con las armas, de lo fácil que es adquirir un rifle 22 en una tienda y ir coleccionando escopetas en casa para luego cargarte. Esa es una de las personas que hay. No sé si ho sabeu fa uns dies, o abans d'ahir, va sortir que el Walmart, aquella cadena de supermercats de Estats Units, prohibia que les pantalles de tele mostressin imatges de videojocs violents, però al costat seguien venent armes. És genial, és genial. Ja sabemos que lo que mueve dinero se permite. No nos engañemos porque al final sí que es cierto que es una película que agurda mucho el tema de las armas, pero a mí me da la sensación de que al final ya estén cárcel si siente muy cómodo esta aproximación al monstruo, en esta aproximación a seres que, directamente, cuando entendemos de dónde viene su fama, entre comillas, la sociedad los aparta. Es decir, no queremos saber nada de un tipo o que viola niños o que asesina de manera masiva en un centro turístico como es el de por Arzur. En el fondo, esto nos lleva muchas veces a sentirnos incómodos entre una película que nos muestra la realidad humana, la realidad más tangible y más cercana, incluso una realidad que pueda generar empatía en el espectador de un de un auténtico asesino. Cárcel está humanizando al asesino de la misma forma que humanizaba Lady Macbeth, hasta cierto punto, en esa versión que entregó no sé si en el 2015 o 2016 que salió a Marion Cotillard i les Fastbender, que estaba muy bien. Yo creo que hay algo ahí de línea que atraviesa. Discursiva. Hablábamos de humanizar. Hablábamos como ese Cárcel, muchas veces aborda personajes en conflicto que acaban llevando a cabo auténticas locuras, muchas veces en conflicto con su relación maternal, esa relación maternal que parece que apunte ya a una catombe en vida, pero por otro lado es un tío que també acaba mostrando todos aquellos factores que llevan a las acciones. Es de alguna manera todo puede ser leído en detalle y en el origen se acaba encontrando el motivo muchas veces del desenlace y en lo que hace es acabar responsabilizando, no, no, ni a la madre ni al primo ni al vecino, es decir, mostrarnos de manera muy sutil y de manera, diría también, casi indirecta, la posible responsabilidad de todo el mundo en una acción como la de este tipo que no recuerdo. La podemos llamar, me parece bien Paul, el diablo de Tasmania. El tractament no te resabeu amb el monstruo de Sant Pauli, o sea, aquest destrucció total de la persona. No, tu te estás acercando a un personaje que perfectamente podría acabar teniendo una familia al final de la película. Es decir, a ti te estamos dando un personaje dentro de eso. No, un personaje que ya viene torcido, pero que en ese torcimiento podías seguir teniendo una vida pacífica en amor y en compañía o no, o ir acabando o ir enfocado hacia el delirio. Todo aquello que no funciona en sociedad, yo creo, y esto Karzin lo está apuntando, es responsabilidad de esa propia sociedad. El ser humano funciona muy bien anulando todo aquello que no le satisface y anulando todo aquello también que no hace posible el funcionamiento de nuestra estructura mecánica, ¿no? Sí, lo que pasa que no es mecánica. T'hi pots veure resonàncies, el que passa és que suporta més a un terreny no tan psicodèlic, no tan húbric, no tan... No, amb la forma, no, però està bé que la portació a nivell guió, a nivell història, sí que té això, ho passa, que hi ha un tractament molt interessant. També hi ha coses al cas de Nitram, aquesta pel·li que estem comentant, on ell es grava amb una càmera, hi ha moltes imatges d'ell veient-se a través d'una càmera que s'emporta de viatge, i aquí jo crec que hi ha motius de reflexió. No obstant això, crec que és una pel·li que tampoc és que senti una càtedra especial sobre la figura del vòx, del psicòpata i tot això, sinó que hi ha petits apunts de molt interès a la pel·lícula, però tot sempre que sembla com que estigui aterrant en aquesta visió d'humanitzar el monstre. Però jo crec que tampoc ho pretende, no, Carles? És a dir, no pretende sentar una càtedra, no pretende, perquè jo crec que cada monstre té una realitat. Por así decirlo, i al final se puede hablar del monstre en términos generales, pero cada uno, y lo que hace, cada uno ofrece una realidad distinta o te muestra un mundo tras el distinto, yo creo en este caso lo que hace Carles es centrarse concretamente en el diablo de Tazmania, centrarse directamente en este personaje y por lo tanto eso no se puede extrapolar hacia el resto del mundo o hacia el resto de sociedades dentro de este planeta tan torcido en el fondo. Venbis, Adrià. Venbis, pero avancemos, porque si no... Vamos al flow. Vamos al flow. Aquí se comentaba en otros momentos como es un festival donde los premios están muy repartidos, y donde aunque hayamos hablado de mejor dirección y mejor película, inevitablemente tenemos que volver a hablar de términos como mejor película a partir de menciones especiales, porque por ejemplo se le ha dado una mención a la película de Innocence, una película que si no me equivoco es de producción noruega, i és una pel·lícula dirigida per Skilvopt, d'acord? Aquesta la veurem a l'ins. Sí, sí, sí. Aquesta és l'entrada. Skilvopt, que recordem, va ser guionista de Telma, una pel·lícula que va passar per Sitges, que ho ha guanyat Sitges, diria, millor que jo. És a dir, aquesta no era ecoterror, també. Sí, tenia bastant d'això, a més de la bruixeria. O sigui, hi havia la connexió amb la natura, no? Clarament, hi havia una connexió amb la natura, i amb certa bruixeria, sobretot en els poderes sobrenaturals que pugui tenir una jove que li comença a passar una cosa que estaria, quasi podríamos decir, ya como que las palabras salen un poco como las críticas que hemos ido escribiendo, Adri, como a medio camino entre la locura y la bendición, o entre la locura y los superpoderes. Hay una rescritura del arquetipo femenino en tanto que bruja, en tanto que jove, o sea, es decir, había muchas posibilidades de esa figura femenina en su adolescencia, y aquí estábamos hablando de la película, no? Telma, que gasta en su momento con ellos, en Sitches, y que, de alguna manera, está conectada con, con Deinosens, sí, está conectada con la figura de este, de Skilfog, de Skilfog, que es el director noruego, muy joven, que estuvo ahí también dando ruedas de prensa, hablando de sus referencias, hablo de Hitchcock sobre cómo construye la intriga, cualquier caso muy rápidamente, es el director de una primera pel·li que se llama Blind, sobre una chica ciega, y que era interesante cómo trabajaba el montaje sobre lo que ella quere estar viendo, y lo que finalmente ve a través del tacto. O sea, era una pel·li donde había un trabajo de montaje muy interesante, donde la ceguera influía en el lenguaje, y después esa Deinosens, que ha llegado a Sitches, que ha ganado en Sitches la mención especial, y que yo creo que él ya ha dado un paso más allá, porque yo no la he podido ver tampoco esta pel·licarlas, que nos controla. Bueno, es una historia muy interesante donde nos sitúa en una zona residencial de Noruega, de una clase media podríamos decir, familias de procedencia inmigrante o locales de Noruega, que conviven en esos bloques de cemento, de no sé cuántos pisos, y ahí los niños, pues en las tardes y las mañanas de verano, salen al patio que hay abajo, al bosque, y se van a jugar. ¿Pero qué pasa? Pues que de repente uno de esos niños empieza a demostrar, pero como quien se saca y yo-yo y empieza a jugar con el yo-yo, que el tío tiene poderes telekinésicos. Entonces la protagonista, una chiquilla que ha mudado en ese bloque de pisos de residencial de Noruega, empieza a tablar amistad con el chaval, ¿no? Y ahí empieza a surgir todo un tratamiento, diría, del tema superheróico de los poderes sobranaturales, que se trata como si fuera un juego de niños, alejado de la visión de los mayores. O sea, todos esos juegos se quedan entre las escaleritas, lo que pasa en el patio, lo que pasa en el bosque, y los adultos vienen un poco al margen de eso. ¿Pero qué pasa? Que hay niños que no controlan, ahí está el tema, no es para hacer el bien como si fuera un superman, sino es para hacer el mal, pero tampoco podríamos hablar de hacer el mal cuando son niños y que en el fondo tampoco saben ni lo que están haciendo, no controlan sus poderes. No hay aquella película de Pouquet que era com l'anti-superman, que es de ella el niño, o el hijo, o es que no me reconozco más de ella, ¿no? ¿Pasas interesante que traguis aquesta pelicula de col·lació que crec que era el hijo, el niño, una pelicula que va passar sense pena ni glòria, que era el superaròi, era com un superman pequeño, però hi sí que ejercia com un niño de terror. El hijo. Aquí no, a d'í, no sents. Jo crec que hi ha un dilema molt interessant entre si aquests nens són tan nens com semblen, o si que hi ha algú d'adult. Fins a quin punt els podem jutjar a l'hora d'utilitzar els seus poderes sobranaturals per fer mal. Hay algo muy interesante, lo que estás comentando, que conecta, además, con la pelicula de la cual venimos, que es Nitram, ¿no?, donde yo en todo momento sentía que era un personaje que tampoco había ido superando las etapas de madurez y, por lo tanto, no había sabido llegar a la adulta, al dato adulta, aunque es un tío que ya luce con una apariencia de 30 a 40 atacos, ¿no? Pero al final siempre hay una reflexión sobre qué te excumpa del mal y muchas veces, no, es aquello de... que desconozcas las leyes, no te exime de tu culpa, ¿no?, esto te lo suelen recordar todos los agentes. Y las fuerzas policiales, pero, en el fondo, siempre suelen haber reflexiones en sitges, sobre todo, que se habla tanto del mal y que, además, yo creo que esto que se ha comentado aquí sobre el ocoterror, tiene siempre presencia. Da igual que cojas ese tema como Ley Motif un año, porque al año siguiente va a volver a haber numerosas películas que aborden ya no es el tema de la madre naturaleza, ¿no?, y de nuestra relación tan conflictiva con ella, sino esto, ¿no? El espacio perfecto para una velada terrorífica, pues muchas veces es ese espacio de Lucifer, esa cabaña perdida en la montaña. O esa cabaña en un entorno islandés en época veraniega, donde las noches nunca llegan y donde esas luces, ¿sabes? Esa clariana, ¿no?, que siempre tendríamos, acaba provocando también una serie de... una suerte de perturbación mental. Aprovechando lo que has dicho, yo creo que hay una pequeña alusión, digo pequeña, porque tampoco la desarrolla, pero hay una pequeña alusión a lo mitológico, en Lam, porque esas tardes-noches, la luz del sol, está todas horas, es decir, van como medio dormidos y contaba el director en una entrevista, Johansson, que es en esta época donde vas dormido todo el día, donde a veces esas cosas que ves en la lejanía pueden pasar por extrañas criaturas. Yo creo que Lam es el perfecto ejemplo para jugar con ese simbolismo, con todas esas imágenes. Está bien, está bien. Oye, ¿qué os parece, si comentamos rápidamente, tres premios que suelen ser siempre importantes, ¿no?, como son Mejor Guión, Mejor Fotografía y Mejor Música, porque, joder, llevamos mucho rato escuchando una pedazo de playlist de banda sonora en el fondo, que es la que se ha llevado el premio, y que además conecta de nuevo, al final, en una banda, ja sabéis que tienen siempre ingredientes pegaditos y suculentos que van de la mano, y es que, joder, si hablabas de poderes telekinéticos, si nos estabas hablando de como en The Innocence, estos niños o un niño al menos, esa capacidad, si hablamos del premio a Mejor Música, hablamos de Mona Lisa and the Blood Moon, de la nueva película de Amirpur, una cineasta iraní, bueno, de origen iraní, que en su momento ya nos abordó... Ah, sí, sí, aquí Paul nos está apuntando un momento muy especial desde una perspectiva sonora, exacto, esa gran canción titulada Mona Lisa en boca, en voz de Dean Martin, el gran crooner de esos años 50 o 60. A ver, a ver. Pues así empieza la película, pues chicos, que sepáis que así empieza la película con esta banda sonora que mutará en cuestión de minutos hacia la electrónica que nos venía acompañando, y es una banda sonora que ha sido premiada y no solo por lo que puede aparecer, que es la perfecta playlist para ponerse en una novelada de fiesta, porque tiene estas entradas de músicas clásicas o incluso, bueno, de músicas populares de corte más clásico, o directamente de compositores de música clásica, y es que en el fondo Amirpur siempre lo deja muy claro, que cuando ella compone sus películas y utilizo el término Componer, así que cuando ella piensa en sus personajes, en las escenas que quiere rodar, muchas veces llega a ellas, primero de todo, por una canción, por una música. Y creo que es además una de las virtudes de algunos cineastas. Mi traballa ve la posada en escena. Amirpur, realmente. Esto por otro lado, ¿no? O sea, por otro lado, como comentábamos, Amirpur ya tuvo presencia en Sitches, en el año, si no me equivoco, 2014. Exactamente, con una chica vuelve a casa sola de noche que parece un título de pel·lícula de Homs & So, ¿no? Una chica vuelve sola a casa de noche, ¿no? Y, de hecho, era una historia muy particular, donde mezclaban mil géneros, donde las costuras de esa hibridación sí que se notaban un poco más. Sí, un poquito. Pero hoy acababa funcionando, y nos hablaba de una vampira, que en el fondo era una justiciera, en una ciudad inventada de Irán, ¿no? Porque, como os comentaba también, ella tiene origen iraní. Filman de Troite, por eso, la pel·lida de Manon de Troite. Sí, bueno, ella está criada en Estados Unidos. Nació en el Reino Unido, de origen iraní, y criada en Estados Unidos. Y eso es algo que se nota mucho en esta nueva pel·lícula, que, por cierto, no solo se ha llevado mejor banda sonora, sino que también se ha llevado el premio de la crítica joven, el crida Carme Jovanus, y también abría el festival. Fue la inauguración del festival, porque esos poderes telequiméticos, de alguna manera, surgían ante esa gran luna de sol, que, en el final, la pel·lícula es una luna, de sangre, de sangre... De sangre, de sangre, de sangre. En una manera eso ja apunta a... Un detall sobre l'luna de sangre. Hay una pel·lícula de hombres lobo, que se encompañía delobos de Nel Jordan, que, en el fondo, lo que te haces es rescribirte la historia de la caperucita roja en clave de una noche de regla. Es una noche donde se sufre la regla, se sufre a través de presencias de hombres lobo, Este año está en Mona Lisa, de Blood Moon, de Amirpur. Yo creo que también podría tener un poco de una especie de noche, no sé si de regla o de reyes, pero pasan cosas chungas. Ha habido varios errores en relación a esta película. Una, que la gente se atrevió a decir los periodistas, se atrevieron a decir que era la primera película dirigida por una mujer que inauguraba Sitches. Entonces, yo no me he ido al al maraque de todas las 50 o 60 ediciones que llevábamos. No, 54, no se han comentado, pero sí que recuerdo claramente y yo estaba presente como en el 2001... 2000 o 2001, no recuerdo exactamente. La película que inauguró el Festival de Cines de Sitches era, precisamente, American Psycho. El año 2000, esa adaptación de la novela de Bret Eastoneli, que no recuerdo la cineasta que dirigía y guionizaba. La Sagona Parna o no se va. No, la Sagona Parna. Muy buena referencia, Adri, porque sí que es verdad que vi muchos periódicos como la primera película que inauguró... De hecho, yo pensaba que era la primera mujer en inaugurar. No, porque hay muchas ganas de que eso sea así. Se creus crítico. Porque hay muchas ganas de que eso sea así. Al final, la misma Amirpur tiene varias declaraciones y en una de ellas dice que está muy contenta, ¿no?, de, evidentemente, de inaugurar. Ana Lili Amirpur. Ana Lili Amirpur. Bueno, semblava la cançó que hi ha de Ana Belén de Agamipur. Bueno, bueno. Hay gente que le ha dado la chila. La película de la Amirpur de la que ha trenado aquí. Un peliculón, ¿eh?, para mí, un peliculón, pero un peliculón festivo. Es decir, de nuevo, si lo que estáis buscando es una película que siente cátrida, no la vais a encontrar, es una película que juega, pues como ya hacía, ¿no?, en esa primera película que apareció en Txiches, de Cítulo infinito, jugar con muchos géneros, ¿no?, y por un lado te toca, hostia, las pelis de aventura de los 80s, por otro lado, te toca todo ese pulp, ¿no?, y esa cultura por previa, ¿no?, que tanto se iba hacia el romance como hacia la... ¿no?, versión más sangrienta del cine. Y todo eso lo hace, pues como tú bien comentabas, ¿no?, en unas noches de delirio, ese era el otro gran error que se ha cometido, y es que hay varias noches en la película, aunque es cierto que da la sensación de estar presentando una única noche. Sí, exacte. Una única realidad. Un microcosmos. Un microcosmos, exacte. Y siempre con esa luna, que yo creo que sí que tiene algo de luna de regla, la luna al final es un símbolo que se puede llevar a esto, es muy femenino, ¿no?, dentro del imaginario, pues, el verdurán o de todos los que divagaron y sentaron cátedra sobre el tema del imaginario y el simbolismo. Y siempre está como que todo el relato de Mona Lisa, que como decías, es este pequeño microcosmos donde hay cosas que pasan y que de repente quedan en esa callejuela, esa violencia que ha callado en esa callejuela, y que se retoma al final, y todo aparente de una forma orgánica, pero siempre, como te quería decir Adri, con esta luna de sangre, que casi un poco como... Es como un temiurgo. Es como un temiurgo, ¿no? La luna casi es como un temiurgo en esa película. Hay una participación coral, ¿no?, de personajes que empezaría con el protagonico, que es esta Mona Lisa, que de hecho se llama Mona Lisa Lee, porque es de origen coreano, y en la película aparece a ciertos kilómetros de la ciudad de Novarreans, encerrada en un manicòmio, ¿no? A partir de allí, ante esa luna y sus poderes telequinéticos, le ayuden a salir, y acaba cometiendo una serie de fechorías aceptadas por el espectador, porque en todo momento estás empatizando con la posibilidad de su libertad, ¿no?, es una libertad merecida. Puede haber ahí también una lectura más crítica sobre el merecimiento de una libertad luchada y ansada desde hace mucho tiempo, y entra en contacto con toda una serie de personajes, un poco los desheredaros de la noche, que tanto son el Ethes Crain, ¿no?, que salían Deadpool, el sillano de Deadpool, haciendo de rapero cool, que escucha música tecno y luce su ropa fuloforecente, ¿no?, y con esa realidad también húmeda nocturna, totalmente matizada por los neones que van encontrando en el camino, y después también se encuentra la Kate Hudson, una stripper que resulta ser una muy buena tía, simpática, cercana, pero como buena superviviente de la noche, pues también acaba buscando la rentabilidad y el interés de todo aquello que le llega, y en este caso, los poderes telequinéticos. Y no acabaríamos, ¿no?, porque hemos dicho el nombre de la actriz de la de Anna Mona Lisa, John John C.O. John John C.O., coreana protagonista en Barney, que la habíamos visto en Barney, peliculón... Un peliculón, Lee Chandong, en la dirección... Sí, sí, sí. Una peli de carácter mundial, una peli muy profunda, que ha adaptado un relato de Murakami, y lo adaptaba desde la mirada de Lee Chandong, el cine hasta coreano, estuvo en ciches en su momento, ahora no recuerdo si llevó algún premio, pero se los merecía porque era una gran obra maestra. Pero, chicos, ha hablado de la música y este premio joven, y esa gran inauguración, ¿qué os parece si hacemos lo que hemos prometido? ¿Mejor guión, Carlos? Silent Night. Silent Night, tío. Silent Night de... ¿Tienes cuestiones a comentar? Grifin, ¿qué podemos comentar? Que es retrobarnos con la Kira Knightley, ¿no? Cominiu per a molts de nosaltres que jo no recordo l'últim cop que la vaig veure, sincerament, en cine. O sigui, Kira Knightley, perquè no la recordi pel nom, a part de Pirates del Caribe, es la de Orgullo y Prejuicio... Cronenberg, tiene una paracronenberg... Aquella pel·li... Sí, claro. Aquella pel·li que reflexionabra sobre la psicologia, sobre Freud y sobre Ignar. Una teràpia a risca. Un método peligroso, sí, que salen sobre Freud y... Exacto, i Jun, sí, falla pel·lículón. No me entran que ha sido la Cronenberg. Sí, sí, es normal, pero no nos perdamos. Bueno, pues tenemos unos de Silent Night, de Camille Griffin. Aquí también estamos hablando de una directora lloñonista que hace su primera pel·lícula, ¿vale? Entonces, ¿qué nos cuenta? Nos cuenta la historia como medio de comedia romántica de la Kira Knight, su marido, la colega del cole y sus niños que se reúnen en una casa supermajestuosa, así como de campiña inglesa, y ahí van a celebrar una cena de navidad. Pero ¿qué pasa? Que, bueno, es la última noche de la humanidad, porque una nube tóxica que parece salida como el increíble hombre menguante de Jack Arnold está a punto de intoxicar los pulmones de toda la humanidad. O sea, es melancolía. Pues, yo creo que... Sin la carga simbólica que tendría la melancolía de von Trier, Silent Night te cuenta algo muy concreto, porque realmente no indaga mucho en las posibilidades de, por ejemplo, mediáticas que pueda tener todo el tema del apocalipsis, de esa catástrofe mundial. Toda la parte política de pujitas al gobierno, sí que hay cositas, sí que hay detalles. Sí que lo voy a revelar, esto, hay una pp ministerial que te dice cómo si ucidarte. O sea, que ve. O sea, la eutanasia se vuelve algo recomendable por el gobierno en la película Silent Night. Una pregunta. ¿Es una pel·li guionizada o escrita en plena pandemia? Porque estamos hablando de una primera dirección. Se ha cocinado durante la pandemia. Yo creo que, evidentemente, también podemos vernos reflejados en ese confinamiento de familias, en una misma casa, que aunque tengan todos unos lujos como de clase media tirando alta... No me la imagino la Kiran Aley haciendo de poder. Exactamente. Pero sí que tiene algo de pandémico. En cualquier caso, como destacar así como detallito, aparece un niño que yo creo que se come un poco a todo el reparto, que es Roman Griffin Davis, el chaval que aparecía en Jojo Rappi de Taika Waikiki. Waikiki. Waikiki. Waikiki. Waikiki y el amor se hace. Exactamente, Waikiki y el amor se hace. Com és, al cúgnon, perquè no me està saliendo. Waikiki. Waikiki, esto, Taika Waikiki, director de Jojo Rappi. Pues ese niño hace un papelón en esta pel·li y de hecho es el único que en la película como que se posiciona en un lugar de duda y decepticismo hacia lo que nos dice el gobierno y lo que está pasando fuera. Es el único que lo pone en duda. Eso es interesante. Yo creo que aquí la pel·li también tiene una vía de reflexión sobre, en la edad de la desinformación que estamos viviendo, pues de realmente denobar por bueno todo lo que nos llega. De hecho, al final, la mirada de un niño siempre se ha utilizado como una mirada renovada, cuántos finales de película acaban con un niño hablándonos de las posibilidades del futuro. Y en muchos casos es el niño o la niña, aquel que posee la mirada más lúcida, menos afectada precisamente por el exceso de información. No lo hemos mencionado, pero en Mona Lisa, precisamente, en muchos momentos, alguien que parece tener la cabeza mejor establecida es precisamente el niño, el hijo de Kate Hudson. Exactamente, el que ha interpretado al hijo de Kate Hudson en Mona Lisa. Ya no se hablabas de como el niño de esta familia de Silent Night, pero también aporta una mirada necesaria. Al final, el otro detalle, sólo muy brevemente, el otro detalle es que los otros hermanos de ese personaje, de Art, que es el niño que os estoy comentando de Silent Night, Roman Griffin Davis, los hermanos que aparecen en la película, que son dos gemelos, son sus gemelos en la vida real. Lo más divertido es que los tres hijos son los hijos de la directora higionista, Camille Griffin. No entiendo todo, no entiendo todo. Salían en Jojo Rápida, los tres niños salían en Jojo Rápida. ¿Qué van a hacer de tu estructura familiar la base para el mejor dión de Sitches? Eh, i poca broma, la película a que el público ha decidido que sea la mejor película, el gran premio del público, que este año ha ido en paralelo, este año como Sitches se ha alargado un poquitito más para poder dar cabida a toda esa programación en formato del 70% de ocupación. Eso ha provocado que el domingo, que era el gran día de las maratones, que era el día de despedida, donde la prensa ya no aparecía, pero daban posibilidad a todo ese gran público a consumir en sesiones de cinco, ¿no? Cine a rabiar. ¿Qué pasaba? Que este año han alargado la programación y eso ha provocado que el gran premio del público no haya salido en sábado, ha salido en domingo. Por lo tanto, es un premio que ha salido en paralelo a este gran palmares. Pero sí, la película ganarota ha sido Silent Night, que no sé si crees que se lo tiene merecido o no. A ver, que le hemos mencionado de Trip, que es la segunda película más votada. Yo se lo hubiese dado a de Trip, ¿vale? De Trip, de Tommy Wirkola, famós director, Paul... Crec que la vam veure junts de Zombies Nafis. Sí. Doncs ara fa aquesta de Trip, exactament. És Tets No, no? Tets No, exacte. Ja t'he pogut imaginar un poco el tonto de la película sin entrar en realitat a Zombies, eh? No, per el que esteu dient abans que era una macarrada digna d'aquestes de l'Extreme Midnight Extreme, potser, o no, no tant. O sigui, no és tan gore. Se mantiene más en la comedia negra, pero no llega ese punto gore festivo a lo mejor. Oye, ya que estamos así para que el personal no esté perdido, muy rápido, de Trip va, del viaje, de una pareja, ¿no? Una pareja, que recuerdo, no mi rapaz. Y en este caso no recuerdo el nombre del actor, aquí ara Carles nos la apuntará. Son una pareja que parece estar en horas muy flojas, ¿no? Y deciden, para recuperar un poco a esa sensación de amor, esa complicidad, irse a la cabañita que el padre de él había construido años atrás, fuera de la gran urbe, ¿no? ¿Y qué sucede que nos enteramos? Y con esto no estoy destripando la película, pero en esta partida nos enteramos que lo que tienen previsto hacer en esa cabaña es matarse, reciprocamente. Ambos los dos quieren cobrar el seguro, el costoso seguro de vida que les haría millonarios tras la muerte del respectivo Conyue, ¿no? Pero ahí se encuentran con una gran sorpresa, porque el bosque, como hemos dicho aquí, amaga muchas sorpresas y entre ellas la posibilidad de que tres presidiarios hayan huido de la cárcel y se estén escondiendo en tu cabaña. Aquí lo dejamos todo. Superdiversidad. No, o sea, no dejéis de ver el tripo. Una mica hay, hay full aid, ¿eh? Y siguiendo lo que la duda que ha quedado, que era ese reparto que, como has dicho, Númi Rapaz vuelve a estar presente, el otro su marido en la película es Axel Hennie, que algunos y algunas recordaréis por la película, también Noruega, Headhunters. Era una pel·li, una comedia de atracos, así como un punto noir muy ida de olla, con mucha violencia y muchas cabezas cortadas. Y que ahora vuelve pues en una pel·li, también muy well-timed, pasada rosca, com es del tripo. De hecho, este tío tiene una serie en filmin, que me suena que aquí el colega ha querido... Ah, bueno, bueno, que nos estamos. Vale, vale. No tenemos a Ferran, pero sí su sombra, ¿eh? Siempre hay la posibilidad de que, aunque... Te ponen el llugo. Exacto, exacto. Entonces, pues simplemente mencionemos cuál es la mejor fotografía y iríamos acabando. Porque la mejor fotografía recupera algo que el Sitches siempre ha tenido cabida, que ese gran cine asiático. Llegó a tener una sección específica de cine asiático, fokus asia, y aún siguen premiando. Es decir, aún fokus asia no está como sección, pero sí como sello de premio, por así decirlo. I Limbo, en ese sentido, es la gran premiada. Porque, por un lado, tiene una fotografía espectacular, que es también lo que le ha dado el premio. En este caso es la fotografía de Chengxiu Q1. Y es una pel·lícula que aborda una realidad muy oscura, a modo de thriller, a modo de género, una realidad muy oscura de esa gran miseria que pueda ocurrir también a las sombras de los rascacielos del Hong Kong. Nos muestra a través de un blanco y negro plano, es decir, que no estamos entre ese blanco y negro contrastado del típico noir del pasado, sino estamos hacia un blanco y negro más propio del digital, se aplana la imagen y que llega un momento que lo que te ofrece es una información tan caótica, donde el humano acaba totalmente mimetizado en la propia basura que le rodea. De unido también lo contrastado que está el plano digital, pero sí que citando obras del noir clásico, donde yo creo que el carácter expresionista, que siempre había acompañado esas películas, pues aquí el digital como que ya apunta hacia otra dirección, pero muy interesante eso que comentas, esos planos inundados de basura en un Hong Kong de suburbios, de mucha sordidez, de ese asesino en serie, que dos policías tienen que buscar. Y de repente uno pierde la pistola como si fuera el perro rabioso de aquí la curosaba. Hay algo realmente muy oriental y también te diré, Adri, que es Alimbo de, por cierto, director Soi Chang, de recupera... ¿Eres Chao? Yo soy Chao, ahí te soy yo, mi amigo. Esa película, Alimbo, yo creo que recupera o incluso diré que resucita un género que estaba muy muerto, como era el thriller de Hong Kong. Porque realmente nos devuelve esas glorías pasadas. Pero más que acción, y más que acción, y nombres que me vienen en la cabeza, como el de Johnny Toy, el de John, y todo un tipo de cine que es cierto, que cada vez tiene menos presencia en el Festival de Sitches, yo Alimbo lo vincularía más precisamente a lo que nos estabas comentando, a ese estereotipo del género policial, y a través de esa fotografía en blanco y negro, ante la posibilidad de un Noir. Aquí no estamos ante el Noir de nuestro amigo Refen, sino todo lo contrario, hay una vuelta a través de la modernidad a ese blanco y negro, que en este caso no está en contrastado, pero que sí que es cierto, que aporta muchísimo en la película, y vamos para muestra un botón, es decir, se gana el premio a la mejor fotografía, y creo que ofrece mucho más allá de la propia estética. Es una película que recupera el género, que aporta, aunque tenga pequeños momentos de lágrima buscada, a través de una música... Esa banda sonora que dices, no le pongas tanta banda sonora porque tienes un peliculón... Hay unas secuencias de persecución en Limbo absolutamente maravillosas. Un dominio de la apuesta en escena del montaje, que tú no puedes dejar de ver, es decir, que están pisándole los talones a ese asesino, y no hay manera, y no hay manera, y no hay manera, y es que... Ustias, es una maravilla. Habrá la imagen. Aprovechando esta mención al cineasiático, que nos da Limbo, que nos viene de perlas, el protagonista de Limbo se llama Gordon Lam, y es un actor que seguramente, quizás no recordáis su nombre, pero habéis consumido otro tipo de cine de Hong Kong, presentaba en Sitches dos películas, así como No Mi Rapaz. Estaba en The Trip, ya su vez estaba en el Premio Ganador, de Lam. Gordon Lam protagonizaba Limbo, como ese policía obsesionado con encontrar a la presa, evidentemente también con un trauma del pasado. Es decir, siempre estamos en el Noir, o en el neo-noir, y en el cine del policial, siempre estamos ante estos personajes torturados, y tan torturados, o más, que el propio asesino. Jammet, esportelos... Ese detective oscuro. Es decir, es el típico cine orgigástico para depender qué perfil de consumidor y de espectador. Ese es el cine de... Sí, por fin. Es que este tío tiene otra película muy interesante, también haciéndole un poco de abandonado de la sociedad, pero en este caso no con un rol policial, sino con un exmilitar en ese Hong Kong, ocupado por el Reino Unido, ese Hong Kong abandonado precisamente por el Reino Unido a su suerte. Esto daría discurso para otro programa, pero simplemente que sepáis que Gordon Lam también tuvo presencia en Sitches a partir de una película que se llamaba Hand-Rolled Cigarette, que no sólo nos hablaba de ese contexto histórico ya desde el presente, de esos abandonados. No sé si lo sabéis, pero en Estados Unidos hablan de un número de suicidios elevadísimos de todo lo que fueron excombatientes de las guerras pasadas. Es decir, como al final los militares siempre son abandonados a su suerte tras el interés y el objetivo obtenido por parte del gobierno. En este caso, Hand-Rolled Cigarette toma eso como punto de partida, pero sobre todo nos habla de una relación muy interesante entre dos buscavidas. En este caso, el protagonista de Gordon Lam, un Hong Kong ex de pura cepa, y un Paqui, un Paquistaní. Los nuevos buscavidas de esa realidad Hong Kong. Bastante interesante, pero ¿qué os parece si acabamos? Y acabaríamos simplemente... Yo creo que este año, o este programa, perdónad, no habrá agenda, pero sí hablar, más bien, mencionar los títulos que han quedado de fuera de este palmarés y que vale la pena tener en cuenta. Por un lado, aquí nuestro amigo Carlos, además, le dedicó una crítica, y yo creo que demasiado... Poniéndola en demasiado valor, el programa de Last Nighting Soho, la nueva pel·lícula d'Edward Wright, muy esperada, havia generado mucha expectativa. Yo soy de los que salí con el niep propio de Paul. Jo he vist de tot, de crítiques, i, a més, la pel·lícula aquesta que crec que les trenen, si no recromaneu, o aquest tibendres o el següent, les Nighting Soho. Sí, porque estamos ante pelis que todas se van a ver en verde, muchas de ellas. Dentro de setmanes ens veiem amb una mica més d'aquest sitges que ha fet el programa de la pel·lícula d'Edward Wright. Bàsicament tornem al cine, que és... Bueno, ara toca. Ara sabèm que hi són a final, i qualsevol festival... I penseu que el següent serà molt lint. El dintre de dos programes serà el cobertura de molts. Si al final ja veu... ¿Sabís que ahora mismo... ¿Sabís que ahora mismo Ferran está en su casa escuchándonos y... Y apartar a los derribos. I amb això tanquem la cobertura del festival de sitges! Un lloc que està ple de gent en boyna, i una pel matí i una per la tarda. I una per la tarda! I tothom de negre. És una broma interna, com s'imaginaréis. Fins la setmana que ve, no l'altra. Fins que siguis. Patonets. Fins la setmana que ve, no l'altra.