Toc. Prefereu els pítels que aquí comença l'empatx. L'embefada, el gran pastí, la vacanal radiofònica. Aquí comença a empanar a voluntudar. Un programa cuinat per... Paul Degler, Padrán Pujol, Adrián Mocallero, Carles Martínez, a Ràdio d'Esber. La rae defineix el terme tristesa com afligit melancòlic, que de nota rencança. No ho diu així amb un català en tres l'ajeminades, però ja ens entenem. Però el que sí és que a l'altra rae, la que ens interessa la real academia d'empenats, diu tristesa, aquell que no ha pogut anar al festival de Sitges. Sí, estimats oients i oerentes, òbviament no estem parlant dels meus companys, Adrián. I Carles, que potser els haureu vist per les nostres xarxes, fent alguna que altra crítica, una crònica al festival, a vegades una mica desincoritzats, però no, no, no, la tristesa ve d'un servidor, que és aquest, Paul, que es va quedar sense entrades per aquesta voràgina, que suposo que ens explicaran els meus companys d'entrades volant per tot arreu. També ha hagut a mil coses de la feina i la presentació del nou cur que hem realitzat els de Fergat. Aquí hi ha deixó la primera falca de l'editorial. Així que per part meva, he passat d'assistir... Aquesta és la segona falca. He passat d'assistir al festival com a competidor l'any passat amb el curt Horoscope. Aquest any serà un vindundi que no ha pogut ni veure, ni el Joaquín Reyes fent de les seves al jurat. Així que avui seré un simple espectador més i deixarem pas, para bien o para mal, els meus companys Adriano i Carles, que sí que s'han passat hores i hores i hores de cinema. Sort, sort, que encara ens queden segones oportunitats amb vindundis com jo, com a l'Alterror Molins o el Cardo Terror, on, per sort, podrem veure algunes de les grans pelis que han passat pel festival. Així que, amics i amigues, avui sí, comencem l'especial Sitges 2021. ¡Vale, dale, la música es supertriste! ¡Vamos al flow, vamos al flow! Uau, tio, eh... O sea, por un momento he tenido ganas de volver al pasado y empezar a regalarte mi acreditación. Esto que se lleva tanto en Sitges, ¿no? Gente que comparte acreditaciones y tal. ¡Oi, oi, oi! ¿Qué estaña? ¿Qué estaña pasa de alguna cosa? No ha habido avalanchas este año. Más allá de las propias de las colas y de gente que, como tú, hasta último momento estaba intentando avanzar el visionado de una u otra película y que, en muchos casos, lo han conseguido. Eso es lo que tiene Sitges al final. Que tienes que estar siempre disponible, siempre conectado a Internet, esto lo digo como prensa, para ver si se libera una de las entradas de aquella gran película que querías ver y, efectivamente, si estás conectado, mientras ves películas, debes tener un ojo apuntando al móvil. Pues si ese es el caso, sí, o como el Treba. ¿Cómo las va como el Treba también? Pero si tienes la capacidad de ver en dos direcciones como Treba, en ese caso, quizás consigues ver todas las películas que te propones. Que en este caso, Carles, ¿cuántas han sido, tío? ¿Cuántas peles? Pues 30 y... ¿Has llegado a contar? 37. ¿Estamos ahí? ¿A compatición? ¿Estamos...? ¿Estarían unos días? ¿Estamos hablando lo que ya había? O sea, ya había un huevo de películas a compatición cada any, un fútimeda pelis a compatición, pero pelis que nos atrás hagan vies, y lo que hagan era de las 30 y las 40 películas y los 7 días, del 7 al 17, que duran 3 hores. No, que no se preocupen los oyentes, que vamos a hacer una cobertura de festival como siempre basada en el Palmarés, que es la mejor guía que hay y no necesariamente, no necesariamente la guía a la que debemos hacerle caso, es decir, nosotros vamos a repasar las películas ganadoras. En este caso creo que han sido bastante justas, pero no penséis que ni mucho menos aquí están todas las que son, o todas las que os recomendamos. Han sido justas, lo que pasa es que ya lo veremos, que ha habido cosas que deslucen también. Y ya hemos olvidado. Y eso yo creo que desluce cuando en un Palmarés de repente ves que se reparten premios. Es que queda lleig. Això és una cosa puntual que fas en un festival, en un festival, aquest premi se'l parteixen dos. Però quan tu comences a embotir-ho, jo crec que aquest jurat d'aquest any, reyes, estalasca, Antonio Trasorra, quins componien el jurador d'aquest any? Perquè no primer donem pas a que, òbviament avui és un especial, fem una mica de xarxes mentre el Carles busca, perquè el Carles, si no el coneixeu quan busca algú, pica molt fort. Agafa les mans del gorila de sitges i les estampa contra el urniador. Si us sembla bé, entrem a un moment a ser social. Perquè jo no puc més amb aquesta tristor. Ara seguim. ¡Bravo! ¿Qué coste, qué coste, qué falta el aullido? Que sepan los oyentes que este año, como el late motif, era ese gran hombre lobo, el recuerdo y la memoria de licántropa, en este sentido al rugido, diríamos, o al gruñido del gorila. Y otra cosa, le ha llegado el aullido del lobo continuamente. Y había otra cosa, que era esa musiquilla de... La música. Que es trobem a la Mítica Peli, aquella de Disney, dels 3 porquets, i allò, es va escoltar en les processacions de aquesta musiqueta. Feré un petit comunicat de què? Em sap molt de greu, espectadors, perquè jo no he estat d'aquesta any, jo he intentat muntar com bonament he pogut, els sauvadors de què. Heu aninarat, que heu aninarat. He sigut un ignorant, em sap molt de greu, la Greu Diego, fins aquí al... Tornem. Tornem, sisplau, tornem. Tornem a la la Gría amb aquesta càrrega. Lo importante es que lo gente tenga claro que... Al Gorilla le acompañaba un lobo, y por lo que parece ser, también tres tertitos. Sí, tres tertitos, exactamente. Pero vamos a meternos de lleno, es verdad. Paul nos ha tenido que frenar en un par de ocasiones porque las pasiones que nos impulsan a ver 30 películas también nos impulsan a no callar en esta cobertura y hay que darle un poquito de orden. Yo creo que la mejor manera de empezar, para ubicar al personal, es con la gran ganadora del festival. Ya entraremos en otros matices y en esos exa-ecos que nos comentamos que estoy contigo. Sí, estoy contigo, Carlos, al final. Si un palmarés tiene sentido es precisamente porque se toman decisiones firmes y se toman decisiones incluso a riesgadas. Oye, y los demás ya dirán. Pero como tú estabas comentando es un palmarés decidido por una serie de figuras que no sé cuánto tienen que decir sobre el cine. Alaska, por un lado, has comentado... Sí, a ver, han integrado el jurado de esta... quincuagésima... 54 de l'exàntio. De aquests ingés, el jurado de la sección oficial estamos hablando que son Alia Basi, Alaska, Antonio Trasorra, el crítico del cine. Es decir, hay mucho que decir, ¿no? Luna María Lidon y Joaquín Reyes. Sería el jurado de aquesta visión. Muy cachondo que el actor de... Hòstia, el director de Tardepararaíra... Sí, el Raúl Arevalo. Revalo estaba como jurado de Brigadoun. Esa gran... ese gran espacio que aquí, al Pol, l'encanta. Lo veías cada día en el Melià, estaba siempre ahí en la zona de la terraza, tomando algo a hablar con alguien... No lo he visto mucho cine, si no recordo malament. Corregeu-me, però crec que un altre del jurat de Brigadoun és el Roger del Terror Molins. Hòstia. És possible? Por ahí estaba. Un dels que... Por ahí estaba, pero no te lo podemos confiar. Jo crec que sí, perquè vaig veure una foto que penjava. Justament Brigadoun és la sección que hem tocat menys. Hem estat al Melià, hem estat al cinema Prado, hem estat al cinema Retiro, al Tremontana... Però el Brigadoun l'ha vist a la distància. És cert. Estàvem molt ocupados viendo la selecciona oficial. Lo sentimos, Pol. També us diré una cosa. Jo sí que vaig veure el mini-reportatge que fan cada any TV3, i també és una cosa que en Rabenta ja entenc que no tens temps d'explicar totes les seccions, inclús aquestes paraleles, mentre cometes molts cometes minoritàries, però hòstia, no pots dir ni secció oficial de curs que ha guanyat. Ja està, aquí m'hi... Perquè em sembla, home, tio, de curs, han tancat també una secció oficial igual, eh? Sí, y de cortos hablaremos, pero vinculados al Melies d'Argent, que sí que les han dado bastante bombo, al Melies d'Oro, pero sí que es cierto que los cortos al final quedan un poquito arrinconados, y ahora ya sí, por favor, por películas ganadoras como Lam, ¿no? Es decir, la gran película que aquí todos los oyentes cuando escuchen el programa seguramente ya saben que había ganado es este cordero, ¿no? El cordero islandés. Sí, tio. Es una pelina prima, directo... Sí, sí, sí. Valdimar Johansson es quien dirige que había estado trabajando, digamos, en una parte más técnica para películas de Hollywood, y que ahora nos brinda su primer debut en el Largo, y había pasado también por Cannes. O sea, esta pelina había pasado por ahí... No había generado, como digamos, mucha expectativa, ¿no? Sí, había sido muy aplaudida. No había sido una peli muy aplaudida, sí que se había llegado el premio a la originalidad en Ansar Ten Regar, pero no es una peli que había destacado especialmente en Cannes. Sin embargo, en Sitches, que yo creo que tiene algo mucho de peli de Sitches, por tal como aborda el fantástico, ahí sí que se ha posicionado con premios, y yo creo que con una respuesta por parte de la gente muy satisfactoria. Sí, lo que quería decir con esta expectativa es que, como muchas de las películas que llegan a Sitches, siendo un festival de reconocimiento en Cataluña y España, pero quizás no puede competir con festivales de primera categoría, como son Cannes, Berlin... Bueno, pero a nivel de Ataror, Asil Harla, Model X... Sí, en ese sentido, Sitches es Sitches, eso es evidente, pero yo lo digo vinculando a los festivales de primera línea europeos. ¿Qué sucede? Que muchas de estas películas que acaban llegando a Sitches han hecho su primera incursión en Cannes, en la Berlínale, en Venecia, en la Mostra, y cuando llegan a Sitches ya han generado mucha expectativa. Ya son esas pelis que todo Dios quiere ver. Y no fue el caso de la mes una película que te enteras de que viene de Cannes en el momento que estás leyendo su sinopsis y en el momento que buscas, vale la pena ver o no. Y, evidentemente, que valió mucho la pena verla. Es una peli que aborda el tema de la maternidad, con muchísima complejidad, y, evidentemente, con ese paso en el fantástico que mencionaba Carles. Fem 5 cèntims. Això funciona més en cada 5 cèntims. Sí, sí, sí. Una mica breument, de què consisteix aquesta lema. Jo crec que tampoc s'ha d'esbalar molt. És una mica complicat, dir-ho, perquè tot juga al voltant del títol d'aquest cordero. En qualsevol cas, anem a donar 5 cèntims, com hem estat fent en els vídeos d'Instagram, que allà donen el festival. Que ahí siguen, per el que quiera volver a ver en los objetos. La lema, perquè és una pel·lícula que comença ja posant-nos unes... unes idees que tenen algú de biogràfic de Johansson. Perquè els seus avis eren granges. Granges d'Islàndia. Ens explica les rutines del camp de la Maria i de l'Íngvar. Una jove parella interpretada de part Númir Rapaz, la famosa actriu que ja porteu a gent, de les pel·lícules de Salander, que també s'ha posat exactament, que s'ha posicionat a Hollywood amb alguna pel·lícula del Guy Ritchie de Sherlock Holmes, crec que era la segona, i l'altre actor és menys conegut, ojo el nom, Hilmir Nair Gudnesson. I si no ho penses així, no funciona. No funciona. Ara ja estan salient aquí unes manes negras de la mesa. O sigui, con ese nombre puedes invocar al diablo, realmente. En qualsevol cas, aquests dos granges tenen aquestes rutines del camp en una petita zona de les muntanyes d'Islàndia, fins que un bon dia que passa, que els ineixi una criatura, i amb això us ho estic lliant tot, no rebalaré res més, deixem-ho en criatura. No és una criaturita, no és que tierne la criatura. No és que tierne la criatura. És que tierne... I què li passa? Estremides i tal. En qualsevol cas, decideixen adoptar. La criatura que la granja els ja està donant, de si deixen adoptar-ho. És molt interessant. Això m'està recordant l'any passat de Sitges, 30 monedes. Els primers capítols de la sèrie de la Iglesia, que es van... La primera escena, 30 monedes. No l'heu vist, no? Bueno, se puede comparar argumentalmente, pero ni mucho menos en el toro. Es decir, la sensación que uno tiene cuando está apreciciendo esta película, es que nos está hablando de una historia casi costumbrista, y una relación familiar y de pareja, de la cual no sabemos mucho. Y además, esa criatura, que entendemos, que es un momento muy importante en esa pareja, la llegada de esa criatura siempre queda en fuera de campo, o parcialmente en fuera de campo. De alguna manera, no se nos está presentando la esencia de ese hijo o hija. Y, evidentemente, ahí se está jugando con una sorpresa a futuro, dentro de lo que es el Largo Míral. És interessant veure com això que acabes de dir, Adri, es veu, diguéssim, matisat, dimensionat, per totes les referències del western, que crec que té molt, hi ha algo de folk horror, i després hi ha una referència que jo també volia aportar que ja és més concreta i més autoral, que és Otte Sànec de Janis van Majer. És una obra, doncs, de Tom Ocean, d'aquest mestre xacoslovàc del Tom Ocean, on, justament, hi havia una parella, que davant d'una tragèdia d'una pèrdua, que, en aquest cas, era més la tragèdia de no poden gendrar vida, de si havien adoptat una criatura que era com d'árvores, com ramas d'árvoles. Un grup de... De grups xacoslovacos, no? Jo crec que allà, sin embargo, l'am va en otra direcció. Sí, al final, l'amnistia horror cibernòrdica... Que ve entre varias realidades que estàs apuntant aquí. Incluso podríamos hablar de la cabeza borradora de Lynch, de la sensación tan especial que se pueda tener con la vida que engendras, o la vida que decides cuidar, y que, de alguna manera, te viene dada. Pero, evidentemente, con un tono, como decíamos al principio, que fluye, que avanza... Hay cierta pausa, evidentemente no podía ser de otro modo, si estamos en un territorio perdido de Islandia. Y no es que juegue tampoco a la gran sorpresa final. No os penseis que es una película que lo está basando todo en ese gran giro de guión cuando se descubra la esencia de la criatura. No, precisamente, la gracia de la película es no basarlo todo en ese juego, en esas trampas. Yo creo que la calidad de esa película se basa en precisamente eso, en una construcción de personajes muy cuidada, que además, de alguna manera, mutan ante la llegada de un tercer personaje, que sería el hermano y, por lo tanto, el cuñado de Nome y Rafa. Y ese triángulo, que nunca acaba siendo un triángulo amoroso, pero ya veréis que se puede ir apuntando, lo que nos está dando continuamente es de la familia, del sentimiento de protección paternal, también del sentimiento de posesión, de posesión paternal y maternal, evidentemente, y de cómo eso, al final, se puede enfrentar a la gran madre, que en este caso es la gran madre natural. La madre es algo realmente ecológico en esa película, y hay mucho simbolismo, es una película simbólica. Podrían entrar a la impasada de Rormulins, no? Perfectamente. Esa obra de eco-terror, la novel·la, porque he volto aquí a venir, a hablar de mi libro, la naturaleza se revela en el editorial Hermenaute. Último capítol, que no le... Que siguen la venta, comprarla, comprarla. Exacto, para los gente que han despistado y pensando, vaya, chalaos, aquí se está recuperando la temática, o el leitmotif, en este caso, del Festival de Terrores Rormulins del año pasado, que es un festival que siempre recoge, de alguna manera, las faltas de siches y acaba rematando hacia el gol. Y que, a modo de etiqueta, era el eco-terror. Entonces, Lam, película que, como tú bien dices, podría estar en Molins del año pasado, pero que está en éste siches y que gana, y que gana mereciamente, y no solo gana película, gana dirección. En este caso, ese gran premio, es el premio Citizen Kane, a mejor dirección, o a dirección revelación, y, por otro lado, tiene otro premio también muy relevante, y sobre todo, para el gran público, que es la actuación femenina. Aquí se ha mencionado el nombre de la actriz protagonista, Nomir Rapaz, que, por cierto, es una actriz que, evidentemente, no suena, como se ha dicho, de Millenium o de Sherlock Holmes, que tira una conexión con nuestra tierra, o con una tierra más sureña dentro de esta pelícia ibérica, como es España, y lo hace a través de una paternidad. El padre de Nomir Rapaz era un guitarrista de flamenco. Sí. Exacto. Y por eso, Nomir Rapaz tiene unos rasgos que, evidentemente, no parece que estén hablando de esa tierra escandinavada, donde suele trabajar. Principalmente, ella trabaja en Suecia, pero acaba haciendo papeles para películas noruegas, películas escandinavas. Y, en el caso de Másiches, ella tuvo una participación también muy importante, un protagonico, en otra película. No vamos a confundir al personal, pero simplemente que se queden con ese título que se llama El viaje de Tripp, que es una película noruega. ¿Y On the Dagger? On the Dagger, el título original. Y ahí, evidentemente, sería una pelima Sitches en cuanto a cáfrica, ótica, violenta y provocadora de risas. Humor negro por un tubo. Recuperando lo que has dicho del padre de Nomir Rapaz, ese guitarrista flamenco. Quan vaig veure el trailer del Lam, em va recordar... No, per partió de autor. Ovejas asesinas. Bueno, es que el Paul i jo, comenta-ho, Paul. Aquesta pel·lícula és constant. Una pel·lícula que jo crec que era una espècie de Peter Jackson, de Tu madre se ha comido a mi perro o brain dead, portat al terreny australià. No sé si era australià o no pas a l'Andesa. Però, en qualsevol cas... Oye, bienvenida. Las ovejas encocadas de algún producto que se convierte... Se convierte en unos massingers. Son unas ovejas. Se convierte en unos tios cachas y empiezan a matar a la pell. Hòstia, pues mira. No, no, no, no. Però és perquè hi ha una escena del trailer, senyor, crudomalament, de Lam, que hi ha un passadís fosc i que... I dic, uà, ovejas asesinas. Hi ha un moment que és èpic, que és com aquest moment de terror, però còmic, que està mirant un passadís fosc, que és un... I la càmera els va proposar el passadís fosc i se sentia... Dè, claro, pero en qué momento cojas vivo? Tu i la Roca Johnson, en modo ovejas asesina. Balando. Balando. No es el tono de la lamb, pero algo hay en la lo que pueda recordar ahí. Aquest és l'es不能. Pero qué os parece si hablamos de la otra gran película, porque al final ha habido muchas, y muchas que no estaránths que iremos repasando, pero, hòstia, cuando hablamos de pellizes y mencionamos que esa película pueda tener Obama premio a dirección revelación, eso me invita y no se invita a hablar de la dirección, ¿no? ¿Cuál es la película que se ha llevado la mejor dirección en Sitches? En este caso es Nitram, de nuevo otra película que no llegaba directamente. Palabras mayores, no? Es una película que, ara, recordamelo, Carles, por dónde había pasado, ¿por qué festival había pasado? Pues mira, concretamente, Nitram había pasado por el Festival de Cann, donde se llevó un premio, el mejor actor para el protagonista Caleb Landry Jones, premio que repiten Sitches, porque hemos hablado de la mejor interpretación femenina, no, mi rapaz, pero es que, de nuevo, la interpretación masculina va para una película que tiene doble premio, ¿no?, por un lado, es dirección para Justin Carsell, el director de Nitram, que, a su vez, es el director de grandes películas, como la banda de Kelly, hostia, el tío tiene un Macbeth, por cierto, muy interesante, ofrece una visión posttraumática de Lady Macbeth, que yo creo que no se había visto tanto, y realmente sienta... a ver, tampoco tenemos que sienta catreo, pero es una peli muy recomendable, es un director muy recomendable. Sí, de hecho, yo creo que Justin Carsell es un director para tener en cuenta, y, de alguna manera, esto justifica su premio, pero como estábamos mencionando, de esa película también rescatamos el premio a mejor interpretación. Ah, y es que lo hemos comentado de más de una ocasión, Carles, como es una peli que es potentísima, que cuando acabas de ver, tienes una sensación de, wow, de que te ha atrapado por dentro, y mucho, mucho de ello no lo tiene sólo la dirección, lo tiene, de hecho, la interpretación. En este caso, estos dos premios son más que justificados. Sí, pero como te decía, si se hubiese quedado en este premio a mejor dirección dividido, te lo hubiese comprado, te hubiese dicho, miradri, pero el problema es que hay demasiados exa-ecos, como ya iremos viendo un poco, en ese palmar es. En cualquier caso, de ese exa-eco que estás diciendo, de mejor actor, ahora entraremos en esa otra parte, que es otra película que... No sé si te estoy entendiendo, pero la sensación que me está dando es que al hablar de estas interpretaciones, ya estás pensando en el hecho de que tanto no mi rapar como Calep, mejor actriz y mejor actor, comparte en el premio con otros dos actores, exacto, y actriz, que en este caso, ya que lo has comentado, yo creo que no pasa nada por mencionar la película de la cual han salido estos otros dos ganadores, estamos hablando de Lucifer, ¿no? Sí, exactamente, la pelia austríaca Lucifer, producción de Ulrich Seidel, ese director tan perturbador en la trilogía, exactamente, en la trilogía del amor, y están de... Perdona, del amor, paraíso, ¿no? Lucifer paraíso, que era fe, amor, y creo que eran estas las tres propuestas. Y ahora no es él el que vuelve, no es Ulrich Seidel el que está detrás de la cámara, sino un director austríaco que, por lo visto, tiene una trayectoria como un cine muy perturbador, también, que se llama Peter Bruner, y en ese caso, su película son dos actores, un actor y un actriz, que son justamente, como bien apuntabas, los que comparten premio en mejor interpretación masculina y mejor interpretación femenina. En el caso de la masculina es Franz Rogowski, en un papel como desquizofrénico, muy torturado, con una visión del mundo muy limitada, y en una zona también montañosa, que también nos estamos yendo unas montañas, no islandesas, sino austríacas, y está viviendo una especie de choza en medio del frío, en medio de la montaña y de la niebla, con su madre, una mujer rapada, tatuada, exalcólica, que, por cierto, también se ha llevado este premio. La que compare con mi rapaz, ese gran premio de interpretación femenina. I que se llama Suzanne Jensen, unos premios que yo creo que eran los que realmente se merecían ocupar esas posiciones de mejor premio masculino y femenino. Creo yo que Caleb Landry Jones y Númi Rapaz sí que se merecen un premio, pero luce más un palmares que piensa en esos actores de la película austríaca, de Lucifer, que no son conocidos y que se deja la piel, literalmente. Yo tengo una cosa de que no compartir y deslucir. Yo lo que creo, o puedo imaginar a través de esa elección, porque he de decir del temano que yo no he podido ver Lucifer, así que no puedo opinar sobre estas intentaciones, pero confío mucho en tu mirada, Carles, y de alguna manera puedo entender que, como tú dices, en un festival de sitges ya tenga más sentido acabar premiando estas interpretaciones que a veces quedan un poquito al margen de las líneas comerciales del cine. Exacto. Pero claro, ¿qué luce más también poder decir en tu palmares? O sea, que estás votando a Númi Rapaz, que estás premiando a Númi Rapaz y que estás premiando a Kaleb, que en el fondo son dos actores de mucho más reconocimiento internacional que a su vez están participando en pelis de mucho más peso internacional. Porque aquí nos ha comentado, hemos hablado bastante de Lam, que tuvo esa trayectoria, ese camino hacia Sitges pasando por Cannes, pero es que, ostia, Nidram hizo lo mismo, Nidram ganó primera actuación, y es que Nidram no solo es de Justin Carciel, sino que Nidram recorda y recupera una historia desgraciadamente recordada aún en la actualidad que nos muestra como un personaje, un personaje cercano a la realidad del monstruo, acabó matando a 25 o 35 personas, me baila el número, lo que sí recuerdo es que fue, al finalmente, culpado de ese gran asesinato masivo en la isla de Tasmania. Exactamente, es la matanza de Portaro, que va al Parzur de 1996, y que puede recordar a otras matanzas donde las armas han tenido un papel muy importante. ¿Es bien que es el diablo de Tasmania, que está yo? El diablo de Tasmania seguramente es la etiqueta que yo creo que me es licumbe. En cualquier caso, como digo, es decir, que está muy bien como recuperar el tema del comercio con las armas, de lo fácil que es adquirir un rifle 22 en una tienda y ir coleccionando escopetas en casa para luego cargarte. Esa es una de las personas... No sé si us sabeu, fa uns dies, o abans d'ahir, va sortir que el Walmart, aquella cadena de supermercats de Estats Units, prohibia que les pantalles de tele mostrés sin imatges de videojocs violents, però al costat seguien venent armes. És genial. Ja sabem que el que módem d'inero se permite. No ens enganyem perquè, al final, sí que és cert que és una pel·lícula que agurda molt el tema de les armas, però a mi me da la sensación de que, al final, Justin Carsey, se siente muy cómodo esta aproximación al monstruo, en esta aproximación a seres que, directamente, cuando entendemos de dónde viene su fama, entre comillas, la sociedad los aparta. Es decir, no queremos saber nada de un tipo que viola niños o que asesina de manera masiva en un centro turístico como es el de por Arthur. En el fondo, esto nos lleva muchas veces a sentirnos incómodos entre una pel·lícula que nos muestra la realidad humana, la realidad más tangible y más cercana, incluso una realidad que pueda generar empatía en el espectador de un auténtico asesino. Entonces, se teó la humaniza. Carsey le estaba humanizando al asesino de la misma forma que humanizaba Lady Macbeth, hasta cierto punto, en esa versión que entregó, no sé si en 2015 o 2016, que salía a Marión Cotillar y el Fastbender, que estaba muy bien. Yo creo que hay algo de línea que atraviesas. Discursiva, no? Hablábamos de humanizar. Hablábamos como ese Carsey, muchas veces, aborda personajes en conflicto que acaban llevando a cabo auténticas locuras, muchas veces en conflicto con su relación maternal, esa relación materno-cirial, que parece que apunte a una catombe en vida, pero, por otro lado, es un tío que acaba mostrando todos aquellos factores que llevan a las acciones. Desde alguna manera, todo puede ser leído en detalle y en el origen se acaba encontrando el motivo muchas veces del desenlace. Y en lo que hace es acabar responsabilizando, no a la madre ni al primo ni al vecino, es decir, mostrarnos de manera muy sutil y de manera, diría también, casi indirecta, la posible responsabilidad de todo el mundo en una acción como la de este tipo que no recuerdo. La podemos llamar, me parece bien Paul, el diablo de Tasmania. Perquè al tractament no t'has de veure amb el monstruo de Sant Pauli. O sea, aquella destrucción total, la personalidad, el enfermizo... No, tu te estás acercando a un personaje que perfectamente podría acabar teniendo una familia al final de la película. És a dir, a ti te estamos dando un personaje dentro de ese... Que es torso, no? No, un personaje que ya viene torcido, pero que en ese torcimiento podría seguir teniendo una vida pacífica en amor y en compañía, o no, o ir acabando o ir enfocado hacia el delirio. Todo aquello que no funciona en societat, yo creo, y esto Karsim lo está apuntando, es la responsabilidad de esa propia sociedad. El ser humano funciona muy bien anulando todo aquello que no le satisface y anulando todo aquello que no hace posible el funcionamiento de nuestra estructura. Això és una cosa mecánica, no? Sí, lo que pasa que en una cosa mecánica... T'hi pots veure a Resonància, el que passa que suporta més a un terreny no tan psicodèlic, no tan húbric, no tan... No, amb la forma, no? No, però està bé que a l'apuntació, a nivell guió, a nivell història, sí que té això. Lo passa que hi ha un tractament molt interessant, també hi ha coses a l'alcàs de Nitrem, aquesta pel·li que estem comentant, on ell es grava amb una càmera, hi ha moltes imatges d'ell veient-se sí mateix, a través d'una càmera que s'emporta de viatge, i aquí jo crec que hi ha motius de reflexió. No obstant això, crec que és una pel·li que tampoc és que senti una càtedra especial sobre la figura del vòx, del psicòpata i tot això, sinó que hi ha petits apunts de molt interès a la pel·lícula, però tot sempre que sembla com que estigui atarrant en aquesta visió d'humanitzar el monstre. Jo crec que tampoc ho pretende, Carles, és a dir, no pretende sentar una càtedra, no pretende porque yo creo que cada monstre tiene una realidad, por así decirlo, y al final se puede hablar del monstre en términos generales, pero cada uno, y lo que hace, cada uno ofrece una realidad distinta o te muestra un mundo tras el distinto, yo creo en este caso lo que hace Cargiel es centrarse concretamente en el diablo de Tazmania, centrarse directamente en este personaje y por lo tanto eso no se puede extrapolar hacia el resto del mundo o hacia el resto de sociedades dentro de este planeta tan torcido en el fondo. Benvis, Adrián. Benvis, pero avancemos, porque si no, vamos al final. Aquí se comentaba en otros momentos como es un festival donde los premios están muy repartidos, y donde aunque hayamos hablado de mejor dirección y mejor película, inevitablemente tenemos que volver a hablar de términos como mejor película a partir de menciones especiales, porque por ejemplo se le ha dado una mención a la película de Innocence, una película que si no me equivoco, de producción noruega, y es una película dirigida por Skillbob, ¿de acuerdo? Mira, aquesta la veuré molt ins. Sí, sí, sí. És l'última entrada. És el Skillbob que recordem, va ser guionista de Telma, una pel·lícula que va passar per Sitges, que va guanyar Sitges, diria, millor guió. Perquè això no era ecoterror també. Sí, tenia bastant d'això. A més de la bruxaria. O sigui, hi havia una connexió amb la natura, no? Clarament, hi havia una bruxaria i amb certa bruxaria, sobretot en els poderes sobrenaturals que pugui tenir una jove que li comença a passar una cosa que estaria, quasi podríamos decir, ¿no? Ya como que las palabras salen un poco como las críticas que hemos ido escribiendo, Adri, como a medio camino entre la locura y la bendición, ¿no? O entre la locura y los superpoderes. Hay una rescritura del arquetipo femenino en tanto que bruja, en tanto que jove, no sé, es decir, había muchas posibilidades de esa figura femenina en su adolescencia, y aquí estábamos hablando de la película, ¿no? Telma. No, en su momento. Sí, Telma, de hecho, en Sitches. Y que, de alguna manera, está conectada con... Con The Innocence. Sí, está conectada. Sí, está conectada con la figura de este... Skilvog. Skilvog, ese director noruego, muy joven, que estuvo ahí también dando ruedas de prensa, hablando de sus referencias, hablo de Hitchcock, sobre cómo construye la intriga, cualquier caso muy rápidamente. Es el director de una primera peli que se llama Blind, sobre una chica ciega, y que era interesante cómo trabajaba el montaje sobre lo que ella crea estar viendo y lo que finalmente ve a través del tacto. Era una peli donde había un trabajo de montaje muy interesante, donde la ceguera influía en el lenguaje, y después esa The Innocence, que ha llegado a Sitches, que ha ganado en Sitches la mención especial, y que yo creo que él ya ha dado un paso más allá. Porque yo no la he podido ver tampoco esta pelicarlas. Bueno, es una historia muy interesante, donde nos sitúa en una zona residencial de Noruega, de una clase media, podríamos decir, familias de procedencia inmigrante o locales de Noruega, que conviven en esos bloques de cemento de no sé cuántos pisos, y ahí los niños, en las tardes y las mañanas de verano, salen al patio que hay abajo al bosque y se van a jugar. ¿Pero qué pasa? Pues que de repente uno de esos niños empieza a demostrar, pero como quien se saca el yo-yo y empieza a jugar con el yo-yo, que el tío tiene poderes telequinesicos. Entonces, la protagonista, una chiquilla que ha mudado en ese bloque de pisos residencial de Noruega, empieza a tablar amistad con el chaval. Y ahí empieza a surgir todo un tratamiento, diría, del tema superheróico de los poderes sobranaturales, que se trata como si fuera un juego de niños, alejado de la visión de los mayores. O sea, todos esos juegos se quedan entre las escaleritas, lo que pasa en el patio, lo que pasa en el bosque, y los adultos vienen un poco al margen de eso, pero ¿qué pasa? Que hay niños que no controlan. Ahí está el tema. No es para hacer el mal, pero tampoco podríamos hablar de hacer el mal cuando son niños, y que en el fondo tampoco saben ni lo que están haciendo. No controlan sus poderes. No hay aquella película poquete que era con Blanti Superman, que es de ella, el niño, el hijo... El que pasa es que interasan, que traguis aquesta peliculaculació, que crec que era el hijo, el niño, una pelicula, que va a passar sense pena ni gloria, que era hoy, era como un Superman pequeño, pero ahí sí que ejercía como un niño de terror. El hijo. Aquí no, a veí, no sents? Yo creo que ya hay un dilema muy interesante, entre si aquests nens són tan nens com semblen, o sí que hay algo de adulto. Fins a quin punt els podem jutjar a l'hora d'utilitzar els seus poderes sobrenaturals per fer mal. Hi ha algo muy interesante, lo que estás comentando que conecta, además, con la película de la cual venimos, que es Nitram, donde yo sentía que era un personaje que había ido superando las etapas de madurez, y por lo tanto no había sabido llegar a la adulta, aunque es un tío que ya luce con apariencia de 30 a 40 atacos. Pero al final siempre hay una reflexión sobre qué te exculpa del mal, y muchas veces que desconozcas las leyes no te exime de tu culpa, esto te lo suelen recordar todos los agentes y las fuerzas policiales, pero en el fondo siempre suelen haber reflexiones ensiche, sobre todo, que se habla tanto del mal que el que se ha comentado aquí sobre el ocoterror, tiene siempre presencia. Da igual que cojas ese tema como ley motif un año, porque al año siguiente va a volver a haber numerosas películas que aborden el tema de la madre naturaleza y de nuestra relación tan conflictiva con ella, sino esto, el espacio perfecto para una velada terrorífica, pues muchas veces es ese espacio de Lucifer, esa cabaña perdida en la montaña, en un entorno islandés en época veraniega, donde las noches nunca llegan, y donde esas luces, esa clariana que siempre tendríamos, acaba provocando también una serie de una suerte de perturbación mental. Aprovechando lo que has dicho, yo creo que hay una pequeña alusión, digo pequeña porque tampoco la desarrolla, pero hay una pequeña alusión a lo mitológico, en LAM, porque esas tardes-noches donde, o sea, la luz del sol está toda hora, es decir, van como medio dormidos y contaba el director en una entrevista, Johansson, que es en esta época donde vas dormido todo el día, donde a veces esas cosas que ves en la lejanía pueden pasar por extrañas criaturas. Yo creo que LAM es el perfecto ejemplo para jugar con ese simbolismo, con todas esas imágenes. Está bien, está bien. Oye, ¿qué os parece si comentamos rápidamente los premios que suelen ser siempre importantes, como son Mejor Guión, Mejor Fotografía y Mejor Música? Porque, joder, llevamos mucho rato escuchando una pedazo de playlist de banda sonora en el fondo que es la que se ha llevado el premio y que además conecta de nuevo, al final, las empanadas ya sabéis que tienen siempre ingredientes pegaditos y suculentos que van de la mano, y es que, joder, si hablabas de poderes telequinéticos, si nos estabas hablando de cómo endeínosen estos niños o un niño al menos. Esa capacidad, si hablamos del premio a Mejor Música, hablamos de Mona Lisa and the Blood Moon, de la nueva pel·lícula de Amir Pur, una cineasta iraní, bueno, de origen iraní, que en su momento ya nos abordó... Ah, sí, sí, aquí Paul nos está apuntando un momento muy especial, desde una perspectiva sonora. Exacto. Esa gran canción titulada Mona Lisa en boca, en voz de... De Martin. O sea, el gran crooner de esos años 50 o 60. A ver, a ver. Pues así empieza la pel·lícula. Pues chicos, que sepáis que así empieza la pel·lícula con esta banda sonora que mutará en cuestión de minutos hacia la electrónica que nos venía acompañando, y es una banda sonora que ha sido premiada y no solo por lo que puede aparecer, que es la perfecta playlist para ponerse en una novel·lada de fiesta, porque tiene estas entradas de músicas clásicas o incluso, bueno, de músicas populares de corte más clásico o directamente de compositores de música clásica. Y es que en el fondo Amirpur siempre lo deja muy claro, que cuando ella compone sus pel·lículas y utilizo el término Componer, porque dice que cuando ella piensa en sus personajes, en las escenas que quiere rodar, muchas veces llega a ellas primero de todo por una canción, por una música. Y creo que es, además, una de las virtudes de algunos cineastas. I treballa ve la posadana sena, Amirpur, realmente. Esto por otro lado, ¿no? O sea, por otro lado, como comentábamos, Amirpur ya tuvo presencia en Siches, en el año, si no me equivoco, 2014. Exactamente, cuando una chica vuelve a casa sola de noche, que parece un título de película de Hongsan Song, una chica vuelve sola a casa de noche. Y, de hecho, era una historia muy particular, donde mezclaban mil géneros, donde las costuras de esa hibridación sí que se notaban un poco más. Pero ya acababa funcionando. Y nos hablaba de una vampira, que en el fondo era una justiciera, en una ciudad inventada de Irán. Porque, como os comentaba también, ella tiene origen iraní. Fima de Troit, por eso, la pel·lida de una chica. Ella está criada en Estados Unidos. Nació en el Reino Unido, de origen iraní, y criada en Estados Unidos. Y eso es algo que se nota mucho en esta nueva película, que, por cierto, no solo se ha llevado mejor banda sonora, sino que también se ha llevado el premio de la crítica joven, el crida Kamechovananus, y también abría el festival. Sí, fue la inauguración del festival, porque esos poderes telequiméticos de alguna manera surgían ante esa gran luna de sol. De sangre, perdón. De sangre, exacto. Y de alguna manera eso ya apunta a... Un detalle sobre l'una de sangre. Hay una película de Hombres Lobos, que es en compañía de lobos de Nell Jordan, que en el fondo lo que te haces es reescribirte la historia de la Caperucita Roja de regla, con una noche donde se sufre la regla, digamos, se sufre a través de presencias de Hombres Lobos, que tienen un punto seductor, pero también tienen un punto amaligno. Esto era en compañía de lobos. Y ahora justamente, la película que inauguras y que este año está en Mona Lisa de Blood Moon, de Amirpur, yo creo que también podría tener un poco de... Como una especie de noche, no sé si de regla o no. Pero pasan cosas chungas. Ha habido varios errores en relación a esta película. Una, que la gente se atrevió a decir, la primera película dirigida por una mujer que inauguraba Sitches. Yo no me he ido al almaraque de todas las 50 o 60 ediciones que llevábamos. No, 54. Pero sí que recuerdo claramente y yo estaba presente como en el 2001. Bueno, 2000 o 2001. La película que inauguró el festival de cine de Sitches era precisamente American Psycho. El año 2000. Esa adaptación de la novel·la de Bret Eastoneli, que no recuerdo la cineasta que dirigía. Que dirigía y guionizaba. La segona part no se va. No, la segona part no. Muy buena referencia, Adri, porque sí que es verdad que vi muchos periódicos como la primera película que inauguraba. De hecho, yo pensaba que era la primera mujer en inaugurar. ¿Por qué hay muchas ganas de que eso sea así? Se creó crítico. Porque hay muchas ganas de que eso sea así. Al final, la misma Amirpur tiene varias declaraciones y en una de ellas dice que está muy contenta de evidentemente de inaugurar. Annalili Amirpur. Bueno, esamblada la cançóquia de Ana Belén de Gamipur. Bueno, bueno. Es que había gente que le llamaba, sí, la película de la Amirpur que ha entrenado aquí. Peliculón. Para mí, un peliculón, pero un peliculón festivo, es decir, de nuevo, si lo que estáis buscando es una película que siente cátrida, no la vais a encontrar, es una película que juega pues como ya hacía en esa primera película que apareció en Sitches, que ha hecho muchos géneros. Y, por un lado, pues te toca, ostia, las pelis de aventura de los 80. Sí. Por otro lado, te toca todo ese pulp. Y esa cultura por previa, que tanto se iba hacia el romance como hacía la versión más sangrienta del cine. Y todo eso lo hace, pues como tú bien comentabas, en unas noches de delirio, ese era el otro gran error que se ha cometido y es que hay varias noches en la película, aunque es cierto que da la sensación que es un microcosmos. Un microcosmos, exacte. Y siempre con esa luna, que yo creo que sí que tiene algo de luna de regla, la luna al final es un símbolo que se puede llevar a esto. Es muy femenino, dentro del imaginario, el verdurán, de todos los que divagaron y sentaron cátedra sobre el tema del imaginario y el simbolismo. Y siempre está como que todo el relato de Mona Lisa, que como decías es este pequeño microcosmos que passen y que de repente quedan en esa callejuela, esa violencia que ha caído en esa callejuela y que se retoma al final y todo parece... Todo parece de una forma orgánica, pero siempre, como te quería decir Adri, con esta luna de sangre que casi un poco como... Es como un tecido. La luna casi es como un demiurgo en esa película. Hay una participación coral de personajes que empezaría con el protagonico, de Mona Lisa, que de hecho se llama Mona Lisa Lee, porque es de origen coreano y en la película parece a ciertos kilómetros de la ciudad de Nova Reans, encerrada en un manicómio. A partir de allí, ante esa luna y sus poderes telequinéticos la ayudan a salir y acaba cometiendo una serie de fechorías aceptadas por el espectador porque en todo momento estás empatizando con la posibilidad de su libertad, de la merecimiento de una libertad luchada y ansada desde hace mucho tiempo y entra en contacto con toda una serie de personajes, un poco los desheredaros de la noche, que tanto son el Hethescrime, haciendo el villano de Deadpool, haciendo de rapero cool, que escucha música techno y luce su ropa fuloforecente, y con esa realidad también húmeda nocturna, totalmente matizada por los neones que van encontrando en el camino, y después también se encuentra la Kate Hudson, una stripper que resulta ser una muy buena tia, simpática, cercana, però com una superviviente de la noche, també acaba buscando la rentabilidad y el interés de todo aquello que le llega, y en este caso los poderes telequinéticos. I no acabaríamos, ¿no? Hemos dicho el nombre del actriz de la de Mona Lisa, John John C.O., protagonista en Barney, que l'havíamos visto en Barney, peliculón, lichendom, l'actuació, una pelicula de character multi, una pelicula muy profunda, que ha adaptado un relato de Mona Cami, y lo ha adaptado desde la mirada de lichendom, el cine hasta coreano, estuvo en Sitches en su momento, ahora no recuerdo si llevó algún premio, pero se los merecía porque era una gran obra maestra. Pero chicos, hablada la música y este premio joven y esa gran inauguración, ¿qué os parece si hacemos lo que hemos prometido? Mejor guión, Carlos? Silent Night? Sí. ¿Qué podemos comentar así? Que es retrobarnos amb la Kiran Ailey, ¿no? Comini per a molts de nosaltres, que jo no recordo l'últim cop que la vaig veure, sincerament, en cines, o sigui, Kiran Ailey, perquè no la recordi pel nom, a part de Pirates del Caribe, és la d'Orgullo i Prejuicis. Cronenberg, té una para crónenberg? Aquella pel·li? Sí, aquella pel·li que reflexionava sobre la psicologia, sobre Freud, una teràpia... Molt peligroso, sí, que salen sobre Freud... Exacte, i Jun, sí, sí. Vaya pel·lícula. No me entran que sí, con una pel·lícula. Sí, sí, però no nos perdamos. Fentrem-nos, no? Vamos a hablar un poco de Silent Night, de Camille Griffin. Aquí también estamos hablando de una directora guionista que hace su primera pel·lícula, ¿vale? Nos cuenta la historia como media romántica de la Kiran Ailey, que ha venido la colega del Cole y sus niños que se reúnen en una casa supermajestuosa, así como de campiña inglesa, y ahí van a celebrar una cena de navidad. ¿Pero qué pasa? Bueno, es la última noche de la humanidad, porque una nube tóxica que parece salida como del increíble hombre menguante de Jack Arnold está a punto de intoxicar los pulmones de toda la humanidad. O sea, es melancolía. ¿Pero qué no? Sin la carga simbólica que tendría la melancolía de Bon Trier, Silent Night te cuenta algo muy concreto, porque realmente no indaga mucho en las posibilidades de, por ejemplo, mediáticas que pueda tener todo el tema del apocalipsis, de esa catástrofe mundial. Toda la parte política de puditas al gobierno sí que hay cositas, sí que hay detalles. Así que lo voy a revelar. Hay una pp ministerial que te dice cómo suci darte. O sea, la eutanasia se vuelve algo recomendable por el gobierno en la película Silent Night. Una pregunta. ¿Es una pel·li guionizada o escrita en plena pandemia? Sí, exacto. Se ha cocinado durante la pandemia. Yo creo que evidentemente también podemos vernos reflejados en ese confinamiento de familias lujos, como de clase media tirando alta. No me la imaginó la Kiran Ailey haciendo de poder. Exactamente. Pero sí que tiene algo. En cualquier caso, como destacar así como detallito, aparece un niño que se come un poco a todo el reparto, que es Roman Griffin Davis, el chaval que aparecía en Jojo Rapid de Taika Waikiki. Waikiki, la amor se hace. Com es? No me estás sabiendo ahora. Taika Waikiki, director de Jojo Rapid. Ese niño hace un papelón en esta pel·li y es el único que en la película se posiciona en un lugar de duda y decepticismo hacia lo que nos dice el gobierno y lo que está pasando fuera. Es el único que lo pone en duda. Eso es interesante. Aquí la pel·li también tiene una vía de reflexión sobre, en la edad de la desinformación que estamos viviendo, de novar por bueno todo lo que nos llega. La mirada de un niño siempre se ha utilizado como una mirada renovada. Cuántos finales de película acaban con un niño hablándonos de las posibilidades del futuro. Y en muchos casos es el niño o la niña aquel que posee la mirada más lucida, menos afectada precisamente por el exceso de información. No lo hemos mencionado, pero en Mona Lisa precisamente es el niño el hijo de Kate Hudson. Exactamente. El que interpreta el hijo de Kate Hudson en Mona Lisa. Como el niño de esta familia de Silent Night que también aporta una mirada necesaria. El otro detalle es que los otros hermanos de ese personaje de Art que es el niño que os comento de la pel·lícula Roman Griffin Davis los hermanos que aparecen en la pel·lícula que son dos gemelos son sus gemelos en la vida real. Lo más divertido es que los tres hijos son los hijos de la directora de Leonista, Camille Griffin. No entiendo todo. Salían en Jojo Rápida, los tres niños salían en Jojo Rápida. ¿Qué puedas hacer de tu estructura familiar la base del gran premio del público que este año ha ido en paralelo? Este año se ha alargado un poquito más para poder dar cabida a toda esa programación en formato del 70% de ocupación. Eso ha provocado que el domingo que era el gran día de las maratones era el día de despedida donde la prensa no aparecía pero daban posibilidad a todo ese gran público a consumir en sesiones de cinco cine a rabiar. ¿Qué pasaba que este año han alargado la programación y eso ha provocado que el gran premio del público ha ido en domingo y por lo tanto es un premio que ha salido en paralelo a este gran palmarés. La película ganarota ha sido Silent Night que no sé si crees que se lo tiene merecido o no. Aquí hemos mencionado de Tripp que es la segunda película más cutada. Yo se lo hubiese dado a de Tripp. De Tripp de Tommy Wilcolla, famós director o poll de zombies nafis. Pues ahora fa que está de Tripp. Exactamente. No es tan gore. Se mantiene más en la comedia negra pero no llega ese punto gore festivo. Ya que estamos así para que el personal no esté perdido, muy rápido. De Tripp va del viaje de una pareja. Recuerdo. No me rapaz. En este caso no recuerdo el nombre del actor que ahora Carles nos la apuntará. Son una pareja que parece estar en oras muy flojas. No es tan gore. Y deciden para recuperar esa sensación de amor, esa complicidad irse a la cabañita que el padre de él había construido años atrás fuera de la Gran Orde. ¿Qué sucede que nos enteramos y con esto no estoy destripando la película? Porque es el punto de partida nos enteramos que lo que tienen previsto hacer en esa cabaña es matarse reciprocamente. Ambos los dos quieren cobrar el costoso seguro de la vida que les haría millonarios tras la muerte del respetivo Conyue. Pero ahí se encuentran con una gran sorpresa. Porque el bosque, como hemos dicho aquí, amaga muchas sorpresas y entre ellas la posibilidad de que tres presidiarios hayan oído de la cárcel y se estén escondiendo en tu cabaña. Aquí lo dejamos todo. Es súper divertida. No dejéis de ver. Y siguiendo lo que la duda que ha quedado, que era ese reparto es Axel Hennie, que alguno y alguna recordaréis por la película también noruega, Headhunters. Era una pel·li, una comedia de atracos, así como un punto noir muy ida de olla con mucha violencia y muchas cabezas cortadas. Y que ahora vuelve pues en una pel·li. También muy valenta y me pasa de rosca como es de Tripp. De hecho este tío tiene una serie en Filming que me suena que aquí el colega ha querido decir, que no tenemos a Ferran pero sí su sombra. Siempre hay la posibilidad de que aunque en transmacciones... De poner el tubo. Exacto. Simplemente mencionemos cuál es la mejor fotografía y iríamos acabando. Porque la mejor fotografía recupera algo que el Sitches siempre ha tenido cabida, que es ese gran cineasiático. Al final Sitches llego a tener una sección específica de cineasiático, se llama Focus Asia, y aún siguen premiando. Es decir, aún Focus Asia no está como sección, y Limbo en ese sentido es la gran premiada. Porque por un lado tiene una fotografía espectacular, que es también lo que le ha dado el premio. En este caso es la fotografía de Cheng Siu Keung, y es una película que aborda una realidad muy oscura, a modo de thriller, a modo de género, una realidad muy oscura de esa gran miseria que pueda ocurrir también a las sombras de los rascacielos de Hong Kong. Nos muestra a través de un blanco y negro plano, es decir, que no estamos entre ese blanco y negro contrastado del típico noir del pasado, sino estamos hacia un blanco y negro más propio del digital, que aplana la imagen y que llega un momento que lo que te ofrece es una información tan caótica donde el humano acaba totalmente mimetizado con la propia basura que le rodea. De unido también lo contrastado, que está el plano digital, pero sí que citando obras del noir clásico, donde yo creo que el carácter expresionista, que siempre había expresionista de expresionismo alemán, que siempre había acompañado esas películas, pues aquí el digital como que ya apunta hacia otra dirección. Pero muy interesante eso que comentas, esos planos inundados de basura en una Hong Kong de suburbios, de mucha sordidez, de ese asesino en serie que dos policías tienen que buscar. Y de repente uno pierde la pistola como si fuera el perro rabioso de aquí la curosaba, es decir, hay algo realmente muy oriental que es a Limbo, por cierto, director. Soy Chang, soy de Cúpera. ¿Eres Chang? Yo soy Chang, ahí te soy yo, mi amigo. Esa película, Limbo, yo creo que recupera o incluso diré que resucita un género que estaba muy muerto, como era el thriller de Hong Kong. O sea, Limbo realmente nos devuelve esas glorias pasadas. Pero más que acción, y más que acción, y no me ves que me viene la cabeza como el de Johnny Toy, el Lexion, y todo un tipo de cine que es cierto que una vez tiene menos presencia en el Festival de Sitches, yo a Limbo lo vincularía más precisamente a lo que nos estabas comentando. A ese estereotipo del género policial y a través de esa fotografía en blanco y negro, ante la posibilidad de un no-arc. Aquí no estamos ante el no-arc de nuestro amigo Refen, ese no-arc de Neones, sino todo lo contrario. Hay una vuelta a través de la modernidad a ese blanco y negro, que en este caso no están contrastados, pero que sí que es cierto que aportan muchísimo en la película, y vamos para mostrar un botón. Es decir, se gana el premio de la mejor fotografía, y creo que ofrece mucho más allá de la propia estética. Es una película que recupera el género que aporta, aunque tenga pequeños momentos de lágrima buscada... Esa banda sonora, que dices, no le pongas tanta banda sonora, porque tienes un peliculón... Hay unas secuencias, unas secuencias de persecución en Limbo absolutamente maravillosas. Un dominio de la puesta en escena del montaje, que tú no puedes dejar de ver. Es que están pisándole los talones a ese asesino y no hay manera y no hay manera. Es una maravilla. Aprovechando esta mención al cine asiático, que nos da Limbo, que nos viene de perlas, porque es que el protagonista de Limbo se llama Gordon Lam, y es un actor que seguramente quizás no recordáis su nombre, pero habéis consumido otro tipo de cine de Hong Kong, presentaba en sitges dos películas, y ahí, rapaz, estaba en The Trip y a su vez estaba en el Premio Ganador de Lam, Gordon Lam protagonizaba Limbo como ese policía obsesionado con encontrar a la presa, evidentemente también con un trauma del pasado. Es decir, siempre estamos en el noir, y en el thriller policial siempre estamos ante estos personajes torturados y tan torturados o más que el propio asesino. Jammet, Sportel, Oscuro. Es el típico cine orgigástico para depender qué perfil de consumidor y de espectador. Ese es el cine de... Pero es que este tío tiene otra película muy interesante, también haciéndole un poco de abandonado de la sociedad, pero en este caso no con un rol policial, sino con un exmilitar en ese Hong Kong ocupado por el Reino Unido. Ese Hong Kong abandonado precisamente por el Reino Unido a su suerte, daría... ostia, daría discurso para otro programa, pero simplemente que sepáis que Gordon Lam también tuvo presencia en Sitches a partir de una película que se llamaba Han-Rollet-Cigarret, que no sólo nos hablaba de ese contexto histórico ya desde el presente, de esos abandonados, no sé si lo sabéis, pero por ejemplo en Estados Unidos hablan de un número de suicidios elevadísimo de todo lo que se fueron excombatientes de las guerras pasadas, es decir, como al final los militares siempre son abandonados a su suerte tras el interés y el objetivo obtenido por parte del gobierno. Y en este caso, Han-Rollet-Cigarret toma eso como punto de partida, pero sobre todo nos habla de una relación muy interesante entre dos buscabidas. En este caso, el protagonista de Gordon Lam, el Hong Kong es de pura cepa, i un paqui, i un paquistaní, unos... los nuevos buscabidas de esa realidad Hong Kong es. Bastante interesante, pero ¿qué os parece si acabamos? Y acabaríamos simplemente... yo creo que este año, o este programa, perdonad, no habrá agenda, pero si hablar, no hablar más bien, mencionar los títulos que han quedado fuera de este palmarés y que valen la pena tener en cuenta. Por un lado, aquí nuestro amigo Carlos además dedicó una crítica y yo creo que demasiado... poniando en demasiado valor pero estamos hablando de Last Nighting Soho, la nueva película d'Edward Wright, muy esperada, esta sí que había generado mucha expectativa en sites. Yo soy de los que salí con el niep propio de Paul. De tot de crítiques, i a més la pel·lícula aquesta crec que les trenen si no recromana o aquest hi vendrà el següent, Last Nighting Soho. Sí, claro, porque estamos ante pelis que todas se van a ver en breve, muchas de ellos. Doncs dintre de setmanes ens veiem amb una mica més d'aquests sitges que s'ha deixat una mica del títelo. Bé, bàsicament tornem al cine, que és... parècés her. Ara toca, ara toca. Si penseu que el següent serà molins, si el següent serà el dintre de dos programes serà la cobertura molins, o sigui, al final ja veu que... El fin de any el diner. Sabíeu que ara mismo Ferran está en su casa escutjant dones d'higiene. I apartar-les de... I ha baixat en temps la cobertura del Festival de Sitges, un lloc que està ple de gent amb boina, una pel matí, una pel matí... I una per la tarda. I una per la tarda. I tothom de negre. Aquesta és broma interna, com os imaginaréis. Molt bé. Fins la setmana que ve, no l'altra. Fins la setmana que ve. Fins la setmana que ve.