Un programa cuinat per... Benvinguts al segle XXI, l'Era de l'Exposició. Fa anys pensàvem que només serien cosa dels realitis, gran hermana, superviventos, inclús... els talent shows com ho té. Però amb l'arribada d'Internet a les Masses, tot va canviar. Xasses socials, YouTube, TikTok, tot tipus d'estriming, on li fan's. I ja no parlem del mar d'actual, del Pegasus, o el Judici Online, a Joni Deb i a Amberhead. Però això ja és un malò que avui no obrirem, perquè exposar-se té aquest doble significat, que és fer-se veure, fer-se escoltar, fer-se notar, però ara fer-se vulnerable. Posar-se abans d'una càmera sempre té riscos, però si en comptes de la clàssica presió, de la visiva, dels directes, en públic, i un realitzador que et va dir que has de fer i et va marcar en els passos, doncs aquest cop estàs al sofà de casa, jugant, per xepar videojocs, prendint una Coca-Cola, i xerrant de la vida, de les coses, amb absolutes desconeguts. És en aquest moment que es produeix aquest fenomen, que és la proximitat. Però, com ja va deixar clar els components d'aquest programa, fa uns programes, no només estem a l'hora de l'exposició, sinó també aquesta era dels ofendiditos, de la generació de vidre, de tots aquells que busquen un moment precis per deixar caure les demandes, algunes judicials com Vox, però la gran majoria utilitzen el poder del poble, que és a dir, la manipulació de masses per xarxes. Què passa, doncs, si un Twitter està tranquil·lament jugant i deixen a comentaris que ho fan en algú? Cancelat! Què passa si algú de YouTube se li passava al cap fer servir alguna paraula una mica gruixuda? Què passa si streamers espanyols se'ls ha acudit marxant d'hora? És que allà tinc els meus amics! Doncs aquest és més fàcil, no? Un altre streamer, com Araibai, aprofitarà la situació i la resta ja és història. Repetim, en una era on exposar-se online és més perillós que fer-ho televisivament, o inclús estar a un nivell d'exigència bastant semblant en quant a ètica, moral i humana, com el que li requerim a un polític, doncs potser que en parlem una mica, no? I d'això en parlarem, justament, d'exposar-se. El sentit literal, com a acte de mostrar un contingut, com pel metafòric del Sarsa com a una figura pública, en tot el que això comporta. Això sí, nosaltres els empenats sabem una cosa del cert. Aquí, de moment, ni ens han cancel·lat, ni ens han vanejat, ni ens han ubicotejat, però dic de moment, per què? Perquè potser algun dia, algun il·luminat, amb poca fe, tirarà la maroteca, i llavors potser sí que haurem d'anar endorra, no per l'exili, sinó per l'exili. Vols dir que això passarà, tio? Vols dir? No ho sé, jo he agafat el meu tiquet a calde. Són massa poc coneguts, nosaltres. Nosaltres podem permetre tot tipus de luxe, precisament per això. Això està bé. No ens vanejaran perquè no tenim difusió. Exacte. Perquè ens silencien, aquest és el parquet. Serà això, serà això. Bueno, los que no se estáis viendo, ya os debéis estar preguntando qué le ha pasado a Carles, que ha migrado un poquitito a nivell capilar, la bárbara ha migrado un poco... De tota Turquia, ja. Exacte, el tio ja, por fin, se puede plantear ligar un poquito. Y de hecho, creo que, de hecho, ni se llama ni Carles. Este tío aquí que nos acompaña, Marco Bertolio, Marco Bertolio nos acompaña, y es otro de estos rostros de la empanada. Por favor, que se exponga. Que se exponga con su voz, al menos. A ver cómo suena esa voz. Hola, qué tal, muchas gracias por invitarme. Pero yo creo que tú no hablas así, ¿no? Tú, normalmente, cuando hablas a un micro, ¿qué sueles decir? ¿Qué sueles decir cuando le hablas a un micro? Bueno, suelo decirlo, pero de manera un poco diferente. Konichiwa, Minasan... Ah, amigo mío. Los suele decir en japonés. Ah, vale. En basco, en basco, sí, sí. Porque, claro, hoy tenemos a un invitado, que es Marco Bertolio, como ya estáis escuchando, que viene, además, por muchos motivos. Viene porque se expone, eso está claro. Se expone, nos contarás hasta qué punto te expone. Como lo hemos escuchado también, hablan japonés, es decir, que si se expone en algún lugar, es en Japón. Ya sabéis que nosotros siempre estamos a un pasito de irnos para, si al menos yo. Si es el Festival de Cineasiáticos, es un colega que me puede transportar de nuevo a Japón. Al menos por la hora, durante la hora que dura la empanada. Pero si hoy Marco está aquí, es precisamente, porque es otro empanado cinematográfico como nosotros. Pues esto no lo sabes. No, no lo sabía. Pero Marco. Marco no fue compañero de academia, pero vivimos la misma experiencia académica en tiempos diferents, para el mágico Luis Ayer, ¿no? Hostia. Profesor de cine. Luis Ayer. Ahora, a banda de CEC. Un grande Luis Ayer. Claro, tú lo conociste en banda part. Exacto. Yo tuve la suerte de, bueno, de ir a sus clases en el CEC. En el CEC, exacto. En la escuela de cine veterana. Y no solo eso, ¿no? No solo es que hayas estudiado cine, sino que creo que algunos pinitos has hecho en el cine. ¿Verdad, Marco? Bueno, en el cine no. Que tenemos que estudiar así que algún cortometraje, el típico SQTRE que no quieres enseñar a tus amigos... Al pusarem. No te preocupes que está preparado. Y eso es todo, eso es todo. Es todo con el cine, pero no es todo como veréis, porque Marco tiene un pie muy bien posicionado en la tele y en internet. Ah, molt bé. De ahí... Potser que no vas a dir que t'escriví els guionts. También. También. También. También. También. No, lo que veo es que Marco es mucho más simpático Eso me lo comentaron un día. Pues lo vas a desarrollar, destia. Hagamos una cosa, porque nos vamos a exponer, como siempre hacemos, en mil perspectivas lo vamos a hacer, pero antes eso sí, por favor, informemos de qué manera lo vamos a hacer, con qué secciones, así que como era la agenda... Bueno, abans no ens trobaran. Ah, sí, eso siempre. Potser no el futur en d'orra, però de moment a les xarxes. I després anem al manó del dia. Vamos a ello. Ens podreu trobar a Facebook Empanada Cultural. Twitter Empanada Cultura, sense l'L. Instagram Empanada Cultural. Tots els podcasts, les Spotify i els videocass a YouTube. Manó del dia. Ho sento, Marco, la versión japonó de este menú. La matalina. Primero de todo iremos contigo. Creo que nos tienes que contar muchas cosas del cine, de Japón y de la exposición y sobre todo, de tu canal de YouTube, que me parece que en la parte vamos por cien... En relación a este programa, si todo nos parece grande, no te preocupes. No, bueno, no, no voy a hacer la broma barata y tiquita. Pero la cuestión es que a esa gran entrevista le va a seguir, como siempre, en la sección de cine, como siempre, porque yo aprieto, con Red Rocket. En este caso, de nuevo, volvemos a tocar el tema de la exposición. Una exposición muy típica, hoy en día, en las nuevas... Las nuevas tongadas, en las redes sociales, pero que en este caso, apelan más a una exposición pornográfica. ¿Ah? ¿Ah? Una exposición pornográfica. OliFans, sí. Bueno, OliFans, nos empezamos con el tape, con el VHS, y ya veréis cómo después del VHS llevo en internet y la cagamos, ¿no? Porque Red Rocket, que nos habla de un personaje que ha hecho porno y que vuelva a su origen, a su origen humilde, con una mano delante y con otra detrás, ya veréis que es literal, en el fondo nos permite hablar de un actor que, a su vez, en sus orígenes, también picoteó con el porno, y en este caso no hablo de Stallone, ¿vale?, sino de Simon Rex. Quizás no lo conocéis, pero cuando veáis la imagen de él, enseguida sabréis quién es. Oye, ¿y por qué Red Rocket? Porque las trenan este viernes, de hecho, cuando lo escuchéis, ya estará estrenada, y porque es una de las mejores pelis que pude ver en el Barcelona Filfes, que al menos este año no le dedicaremos a un especial, pero que suene Barcelona Filfes, que nos regaló grandes películas y en especial de este Red Rocket, por cierto, de Sin Baker, el de Florida Project. Ah, o peliculón. Peliculón, eh? És el mateix director. I cineasta. Hòstia, molt bé, molt bé. I després on anem? Bueno, si a l'editorial ha deixat anar això d'exposar-se i a sobre de videojocs, gamers i tot, doncs acabarem parlant de l'exposició que podré trobar al Palau Robert, que és nova pantalla, que és, bàsicament, parlarem sobre el videojoc a Catalunya. I no vol dir si els catalans juguem o no, que també, però és si els catalans fem coses. Fem coses i fem videojocs. Hòstia, ojo. O sigui que tu sí que vens amb una exposició de veritat. Sí, sí, que no que tocava, Adrià, no. De hecho, lo que tocava era hablar de pizza en pong, veraseta cool, que está expuesto, Noel, ¿eh? Pizza y cool. Que funciona muy bien. El taïlandès, ya sabes que tiene mucha salida aquí. La exposición que está expuesta en Fabra, en Fabra i Coates, pero qué bueno. Pero ya no está. Que tiene que esperar, sí. Y arriba, arriba. A la agenda. Para abordarla. Por favor, empecemos. Andabán. Internet. Bueno, pues aquí estamos. Aquí estamos con el momento de la verdad, sobre todo con el momento de entender un poquitito mejor de la imagen, la figura de un youtuber, que al final, aunque nosotros picotemos con esas redes sociales, nos gusta pensar que no, que estamos en el ámbito radiofónico. Pero bueno, también hemos jugado un poquitito a esto, con muy poco éxito en el fondo. O sea, y me siento muy orgulloso de al menos conocer a alguien que lo ha hecho con bastante más éxito y por muchos motivos que nos explicarás ahora, Marco. Primero de todo, ¿no? Primero de todo. Tu canal de YouTube. ¿Cómo se llama? ¿Qué nos cuentas ahí? Mi canal de YouTube se llama Shimaru no Daiboken, que es básicamente la gran aventura de Shimaru, que Shimaru vendría a ser una abreviación de Shiori, que es mi pareja, y yo, que soy Marco. Sabéis que a los japoneses les gusta mucho el tema de abreviar cosas, de hacerlas monas, ¿verdad? Con la cultura. Cukis, el kawai. El kawai, exacte. Kawai, kawai. Ah, important. Vaja, ja hem d'amorrar un programa. L'hem d'amorrar un programa sense devorar. Aquí hablamos del kawai, Marco, i, de hecho, lo hizo Bea, una colaboradora del programa. Mi madre me dijo que para acordarse de la palabra kawai, ella se imaginaba que yo kagoai. Ha, ha, ha, ha. No te has ben fet el ramet. Por eso ya no es Kuki. No te has ben fet el kawai. Kawai, que és. Kawai, que és. Y de hecho, por eso se nos quedó kawai. Es verdad, porque kawai creo que empata mejor con la idea del kawai, que no... Igual sí, si le pones una caquita de l'arale. La caquita de l'arale, en el fondo, es puro kawai, ¿no? Veo que vas entendiendo el concepto de kawai. Bien, vamos, y de la caca, esto es importantísimo. Pero vosotros hacéis kawai, entonces, es decir, podemos considerar que vuestro programa de YouTube, has comentado tu pareja Shiori, más que tu pareja, tu mujer, ¿no? Sí, sí, sí. Tu esposa, tu amada. Exacto. Shiori y Marco, que me encanta, en Japón, pasa a ser Shimaru. Exacto. Shii viene de Shiori, como os imaginaréis. Y el japonés es un idioma silábico, por lo tanto, no pueden pronunciar marco, sino que sería como maruco. I ese maru... Que no marica, ¿no? O sea, Shiori y maruco. Puede ser que también, pero en todo caso es que, por cierto, marico es un nombre japonés, también. De maricón, ¿no? De hecho, no os acordáis del mítico. El mítico manga que se oía marica. Ah, sí, sí, sí. Estaban llamando a un personaje, y eso es un meme en actualidad. Vale, volviendo al maruco... Exacto. Sería tu nombre en japonés. Sí, exacto. Y es genial, porque esto de la que las parejas realmente acaban siendo un tandem unibrido... La Brangelina. Exacto. Hostia, es Brangelina, pero versión japonesa que sería Shimaru. Y Shimaru no Daiboken a mí me suena como a esos títulos de... De hecho, podría ser el título en la pel·li de Hayami Yasaki. Estas pelis de animación que tanto nos gustan. Se podría llamar Shimaru no Daiboken. Tiene un punto así como muy épico. Ojalá, sí, nos promocionarían también. Bueno, tranqui, tranqui. Poco a poco. Esto, venir a empanada a espetarla. Shimaru no Daiboken apela un poco a eso. Esa idea casi de cuento, de título... Es decir, no hacemos contenido kawaii, pero sí que, ciertamente, todo el contenido japonés que hagas tiene que tener elementos un poquito kawaii. Para estar un poco en son, ¿no?, con la sociedad de lo mono. De lo kuki. O sea que, en el fondo, vosotros, si no lo he entendido mal, porque he intentado nutrirme de muchos vídeos, aunque claro, mi japonés es nulo, entonces me quedaba mucho más con esa esencia que comentas, Marco, ¿no? Muy kuki de puesta en escena. Es evidente que hay una puesta en escena. Y también había ciertos enredos de pareja, ¿no? Es decir, siempre con un tono cómico. Pero si yo te pregunto, Shimaru no Daiboken es un YouTube, es una cuenta de YouTube, ¿no?, de pareja, que bajo el filtro del kawaii aborda qué. Lo cotidiano... Es un blog de nuestros viajes, del día a día, de lo que hacemos, últimamente de opiniones sobre cosas. Y poco a poco ir creando una fanbase, ¿no?, que es una base de fans, que es lo que queremos, para poder seguir creciendo y dedicarnos algún día plenamente a esto. Oye, si lo subtituláis en español, puedo ser un fan. Mira, aquí entro, perquè vaig estar mirant vídeos, mirant-los perquè escoltant-los no tenia massa, però vaig activar els subtítols automàtics que genera YouTube i són molt graciosos, perquè, òbviament, és un... No té res de una, ¿no? Hablando de subtítulos, te habrás fijado también, Paul, que está lleno de subtítulos, de hecho. Sí, sí, sí. Pero en japonés, también. Yo decía, ¿qué pasa aquí?, que están hablando otro dialecto que tienen que subtitularlo, o que el acento de Marco es así como un acuerios del Rafael, hablando inglés, en japonés, y toca subtitularlo o qué? De hecho, no porque la fonética en japonés y en español se parece bastante, es decir, nosotros no pecamos de tener un acento malo en japonés, de hecho, siempre nos halagan. Y... y la rara... A toda tu mujer, ¿no? A tu mujer siempre... Tiene buen acento, ella, ¿no? Sí, no, ella no. Eh, pues si no ha salido aún, evidentemente, Shiori, con este nombre, ella sí que es nativa japonesa, tú simplemente tienes una felicidad para japonesa, cojonante, ¿no? Facilidad, toque, llevo estudiándolo siete años... Siete años, muy importante. Llevar estudiándolo no es ponerse cada día con un libro, sino, pues, por ejemplo, yo cuando volví de Japón, me acuerdo que aquí en Barcelona hacen quedadas de japoneses con españoles dos veces a la semana, y yo me iba siempre a esas quedadas. Es decir, que mi motivación principal era, quizá que se ve alguna japonesa, pues guapo, es que herliga... Conocer a Shiori en el fondo, ¿eh? Claro, y uno tiene que ser fiel a sus motivaciones reales, ¿no? Entonces, pues yo iba allí para ver si podía practicar al Japón con alguna chica que estuviera por ahí, y a veces sí, a veces no, a veces con algún chico que también nos lo pasamos superbien, y al final era... Yo creo que a mí lo que me gusta es comunicarme con la gente, y cuando lo hago en otro idioma, pues me gusta aún más. Esto es lo que tenemos los guías, ¿no? De hecho, voy a hacer aquí un inciso, claro, a Marco lo podría haber conocido perfectamente en el CEC o el BANDA PAR, pero si lo conozco, es de la profesión, de la gran profesión que nos une a muchos, que es el guiar, el guiar, y que el guiar siempre tiene ese puntito de showman y de exponerse. Totalmente. Con la excusa de que tú estás explicando, nutriendo, aportando conocimiento, pero ya había una exposición clara... Exacto. ...que veo que has sabido desarrollar muy bien, y yo te pregunto, ¿por qué Japón? O sea, ¿cómo se inicia tu apetito, ¿no?, por la realidad japonesa. Bueno, yo justamente acababa de estudiar en BANDA PAR, acababa de estudiar cine, y quería ir a algún lugar lejos para grabar algún tipo de cortocumental, y además porque era el tema que más me gustaba. Tenía varias opciones y no tenía dinero. Entonces, la opción más factible que se me presentó fue hacer un programa de OPER. No sé si sabes qué es eso... Me suena, me suena. Nani. Exacto, de Nani, de ir a cuidar a los hijos de una familia con la excusa de enseñarles inglés y que estuvieran en contacto con otras culturas. Tenía familias interesadas en Estados Unidos, en Madagascar y en China. Y estaba a punto de irme a China, porque siempre me había traído mucho más el rollo oriental, hasta que creo que fue el último mes que me contactó una familia que vivía cerca de Tokio, que me propuso de ir, y no sé por qué, pero... Fue el puto destino, tío. Y dije, sí, no sé, me apetece más Japón que China, ahora. Más orden. Desde luego más orden, ¿eh? Eso sí. Más presión también. Pero en esa época no hablabas ni chino, ni japonés. De hecho, la idea era ir ahí, aprender un nuevo idioma, integrarme a 100% con la cultura, porque iba a estar unos 6 meses. ¿Cuánto hace de eso? Fue en 2014, hace 7 años. Hústia, pues ya lo has dicho bien, 7 años aprendiendo japonés. ¿Qué os parece? Aquí sí, ha soltado un par de frasescitas que hasta yo me las aprendo, pero veamos cómo suena Marco y, sobre todo, Shiori, cuando se presentan en su canal de YouTube, que es uno de los vídeos que seguramente tú también has visto Paul, veamos cómo suena y cómo se presentan. ¡Mirá! ¡Hola! ¡Hola! ¡Shiori! ¡Margo! ¡Shi mar no da igual que ni yo! Jo così. ¡Shi margo! Sí, succeededWe began YouTube. Sí... ¡ peace! N'heu empretat, ¿eh? ¡Tenígo! ¡! ¡ helemaal,오�èquist sparkling! ¡Aquí se presents el canal! Xori s'està presentant i ara passes a presentar-te tu. Exacte. Però, Pòlis, crec que volies comentar alguna cosa. Em sembla interessant ja només els vídeos que havia vist i ara amb aquest extracte per l'audiència, però realment, clar, el canvi de dilluns incràs hi ha de com es parla aquí, de com som aquí, cap allà, hi ha d'haver una estripada, com una, si suposo que per tu també, quan vas començar a generar tot aquest contingut, tu ja havies entrat tant en aquesta comunitat per dir-ho així, d'allà també hi ha molta explosió, hi ha molt la fusión en el sentit del parlar l'hora, aquestes... Sí, ese punto también como muy kawaii, que ya no solo son pequeños iconos visuales, sino que también son actitudes. Totalment. Yo he de decir que en los vídeos que he vist, sí que no he vist, explotáis esa parte kawaii o más naif o más cookie a través del subtítulo y a través del diseño gráfico, que realmente es un papel muy importante en vuestro canal, pero sí que es cierto que vosaltres, aunque juguáis roles diferentes, hay una puesta en escena, como hemos comentado, de hecho, si nos quieres comentar tú, Marco, pero no siento esa actitud kawaii deliberada. No, no, la actitud kawaii va con personalidades y hay japoneses que tienden más a tener una actitud más kawaii, sobre todo está más pronunciado en el sector femenino, creo. Pero nosotros no vamos por ahí, de hecho lo único kawaii que puedes encontrar son a veces algunas frases que decimos, ya deliberadamente para que suene kawaii, y el tema de los subtítulos que comentabas, sí, todos los vídeos están subtitulados, no porque no se nos oiga bien, no porque seamos extremadamente considerados con la gente sorda, sino porque los subtítulos, de hecho, son una parte más de la imagen, en el sentido que ayudan a enfatizar, a ridiculizar, a hacer más gracioso, más divertido, todo lo que se está diciendo. Por eso que a veces aparecen con letras más grandes, con animaciones incluidas, con luces, con colores diferentes, porque son iguales de importantes que la imagen, de hecho muchas veces ayudan a respaldarla. Claro, y es esto, estamos hablando de cómo tu origen o tus primeros pasos hacia Japón parten de lo profesional, de esta oper que fuiste durante seis meses como mínimo, y ahora no, nos estamos ya entregando a un conocimiento y un dominio que evidentemente se hubo que ha sido adquiriendo sobre la cultura japonesa el hecho de estar conviviendo. ¿Cuántos años hace que estáis ya casados con Shiori? Tres años. También es un plus total, ¿no? Intensivo. Total. Japón es inmersivo. De hecho, estar con ella lo que me ayudó fue hablarlo más rápido, no aumentar tanto vocabulario ni manera de decir ni gramática, pero sí hablarlo más rápido, es decir, a pensar con menos tiempo. Claro, claro, pero es cierto que entre este punto actual, que vemos que es evidentemente un punto de culminación, y el origen, este, claro, han pasado siete años de aprendizaje, pero de vivencias, ¿no? También en Japón. Sí, Japón es mi segunda casa, yo en mi corazón tengo un espacio para Japón siempre, es un lugar al que hasta que me muera que revolver siempre, aunque lo dejase yo con mi pareja, es un lugar en el que estoy muy conectado y el que me ha enseñado muchas cosas me ha emocionado de muchas maneras, lo siento realmente como mi segunda casa. O sea, que en este caso no es aquello de... si el puerto cambia, tu volverás a buscar no una en cada puerto, sino otra en el mismo puerto, ¿eh? Bueno, si es de mujeres o de chicas o de personas, me da igual donde buscarlas, siempre y cuando... Hombre, como para mí Japón es un lugar muy importante, sí que me gustaría que fuera una persona que entendiera esa cultura, ¿no? Obvio. Y que pudiera compartir con ella esa parte tan grande que Japón se ha convertido en mí. I quan te capta ese nivel, porque hosti, estamos hablando de un origen, ¿no?, casi anécdótico, a un desarrollo ya de... pues esto, de liberado, ¿no? Mira, si esto es una pregunta que siempre me hacen, sobre todo japoneses, que me dicen ¿por qué te interesan tanto Japón? Yo creo que ellos realmente no son conscientes de lo único que supáis, porque en Japón hay muchas cosas, trabajos, maneras de pensar, maneras de hacer, que solo existen en Japón y en ningún otro país del mundo. Entonces, si te preguntas por qué a mí me gusta Japón, bueno, primeramente te diré que a mí lo que me gusta son las personas y hablar con personas me gusta. Entonces, cuando yo como guía, como tú Adriano, he hablado con muchas personas de muchos países diferentes y puedo ver que más o menos todos nos parecemos en cierto nivel, ¿verdad? ¿Qué pasa cuando llegas a Japón y ves que los esquemas mentales que tienen ellos ahí, que la manera de hablar, de comunicarse, es tan, tan diferente, para lo bueno y para lo malo, ¿eh? Obvio, obvio. A lo que tenemos nosotros y a lo que has visto hasta ahora, que me crea una especie de atracción muy fuerte. Entonces, a mí cuando me dicen a ti Japón, ¿qué te gusta?, digo, bueno, no es que me guste o que no me guste, es que me atrae muchísimo por esa gran diferencia que hay. Ustia, por fin, ¿eh?, es que no me extraña, os recordáis, ¿no?, cuando hablo de cine asiático, lo que suelo decir, esa idea de poder salir de tu realidad, que claro, evidentemente, con este mundo ya tan globalizado y tan capitalista, pues a veces cuesta, pero sí que es verdad que casi todas las personas que me han hablado de Japón me han dicho, queréis ir en un lugar que no tenga nada que ver con lo que conoces, aunque parezca muy similar, ves a Japón, ¿no? Pero tú te estás ahorrando algo, es que te estás ahorrando de que en Japón eres, o o sea, puede que en el canal de YouTube haya sido ganando cierta fama, pero es que tú en Japón también eres bastante conocido, ¿no?, o lo fuiste en una época. Bueno, una época sí. Una época de tu vida, ¿eh?, ¿qué pasó en esa época?, que este es un poco lo que estaba intentando, este gap de siete años, que evidentemente ha hablado mucho de sí, pero ¿qué me suena que te dio al menos una experiencia televisiva alucinante, ¿no?, cuéntanos. Sí, la verdad que sí, era la tercera vez que venía Japón, era en 2018, y estaba a punto de hacer, bueno, llevaba tres meses haciendo lo que había hecho en años anteriores, que era pues trabajar en una especie de café en donde, bueno, tenía que hablar con la gente en inglés, ese era el trabajo que tenía que hacer. Ah, simplemente eso, ayudarles a practicar inglés. Sí, porque representar que los japoneses, cuando quieren practicar inglés, lo que haré una persona, pues sería una quedada con gente. ¿Qué pasa?, que si van a una quedada, esto implica que ellos tendrán que empezar conversaciones con otra gente. Les da tanta vergüenza hacer eso, que prefieren a un sitio pagar y que les vengas a abrir tú la conversación en inglés. ¿Grande? Entonces, este era mi trabajo. Otro trabajo que tenía era estar en una agencia donde hacíamos de extra para anuncios de Pokémon una vez, otros para documentales en donde hacía de minero chileno. Hostia, ja te buscaré un rol, buscaré un rol el próximo corto. Un día promocionando también fideos de estos instantáneos y yo me vestía de pollo y otro se vestía de potelechuga y otra de zanahoria. Claro, es que es gracioso porque me hace marco que antes me has comentado en un momento, pero no te creas. Es decir, todo y que tenemos este canal de YouTube donde podemos exponernos, volviendo un poco a la temática del programa, exponernos de manera deliberada y sin complejos, me dices que, a veces, cuando salís de ese canal de YouTube y te acercas más a lo que es el concepto televisivo japonés, hay cierta censura, como en toda televisión, pero que quizás hostias se miran más algunos registros y comentarios desde una perspectiva moral y a su vez es lo que decimos. Después te encuentras estas realidades totalmente hídas de la olla, en la calle. Si querés que hagués explicat el comor, fue lo de la tele, el caso que estaba haciendo estos trabajos y me acuerdo que en Japón, cuando tú llegas a Tokio, en el aeropuerto de Narita, hay siempre el equipo de televisión del Yu-Wanani-Shin-Ni-Kon-E, que es ¿Qué has venido a hacer a Japón? Entonces, ellos lo que hacen es ir con la cámara y el micro, y la primera pregunta la que abre el programa también es ¿Qué has venido a hacer a Japón? Siempre extranjeros. Siempre extranjeros. Siempre. Vale. Entonces, si tú has venido a hacer algo interesante, digamos que te van a seguir y te van a hacer algún programa. Normalmente te hacen un programa y se acaba. A los tres meses de estar en Japón ya me habían entrevistado en el aeropuerto y les dije que quería hacer un viaje en bicicleta de Tokio hasta Okinawa, que son unos 2.500 kilómetros menos 1.000 kilómetros de mar que hay entre medio. Y lo iba a hacer en bicicleta, iba a pedirle a la gente que me dejase dormir en su casa y así sería una excusa para ir aprendiendo y mejorando el japonés, aprendiendo el nuevo cabulario. Decidieron hacer tres episodios de toda esta aventura en bicicleta, hasta la fecha ya hemos 11 episodios que me han hecho, pero ya no en bicicleta ¿no? Bueno, una vez me invitaron a venir para estar un mes haciendo un viaje que duraba una semana abriendo un mapa y poniendo el dedo en cualquier parte del mapa y tenía que apañármela sobre cómo ir ahí. ¿Y quién ponía el dedo en el mapa? ¿Y yo? Vale, vale. Y sin saber. Sí, me invitaron a otro programa que era para... creo que era para, como, The Fierce Dates, pero en versión japonesa. Amor, primera vista... Creo que me pagaron el viaje pero para ir un fin de semana y me fui un fin de semana dos días a Tokio solo por eso. Qué grande. Perquè també entenc que sí, ja que està basant de que a tu et pagaven per obrir conversa en el que et pagaria. Això et donarà el bar. Sí, sí, no, em refereixo. A Un Fierce Dates ja deu ser que la gent li deu costar horrors, no?, connectar o no? Sí. O no veies? A veure, va ser el programa més ortera que vaig fer, en el sentit de que totes les cites eren en un parc infantil. Oh, què? Hòstia, o sigui, era, mujeres, hombres y viceversa... No, però... Sí, però havia... Sí, para edición, ¿no? Sí, hostia, ya había, sí, no... No fue la mejor experiencia. Bien, nos vamos acercando a la idea de la exposición. Porque hemos visto que Marco se expone de una manera liberada, compuesta en escena con su pareja, pero tocando lo que hemos comentado, pero es verdad que en estos episodios de experiencias niponas te has ido exponiendo a veces de manera sorprendentes, ¿no? Sí. Me acuerdo que estrenaron el primer episodio y yo estaba en Hiroshima, es decir, me quedaban dos meses para llegar a Okinawa, y un día estaba comiendo fuera de un combino, un combino y son tiendas 24 horas donde hay absolutamente todo, y estaba comiendo fuera, sentado en el suelo como un mendigo, y me vino un señor sin decirme nada, con un yogur, creo, con un helado, me lo dio con una sonrisa, y se fue sin decirme nada. Qué gran. Miedo, lo primero. Entonces, claro, le dije perdona. Que puedo comer, gracias. Bueno, era un gesto bonito, le digo muchas gracias, lo primero digo, pero ¿por qué? Y me dice, te he visto por la tele. Ánimo. Ánimo. Sí, gambate, que es como una expresión que se utiliza mucho, ánimo, es... gambate significa ánimo, esfuérzate y da lo mejor que puedas. Vamos allá, no? Dalo todo. Exacto. Entonces, él me dijo esto y yo estaba tan emocionado que era la primera vez en mi vida que alguien me reconocía de la tele, sabes que yo antes de estudiar cine también estuve en el Instituto del Teatro y estuve allí y a los actores pues ya sabes que nos gusta un poco todo el tema de que nos reconozcamos, somos un poco egocéntricos en este sentido. Entonces, yo me emocioné tanto que le pedí yo una foto a él. El primero que me reconoció en mi vida. Exacto. Yo quería tenerlo como recuerdo. Y fue desde Hiroshima hasta Okinawa en estos dos meses donde cada día me van a reconocer, como mínimo una persona me va a reconocer por la calle, iba con la bicicleta y cuando veía un coche al lado que empezaba a frenar y miraba por la ventana y me decían sí, efectivamente, eres Marco o eres el chico que va a Okinawa en bicicleta, te hemos visto por la tele y te invitaban a comer, a veces te daban cosas que se habían comprado para ellos, te daban agua... ¿Estás bien hija? ¿No? Eso no. No tanto. Estás mi familia, ven a casa por favor. Sí. Y entonces me acostumbré tanto y me gustaba tanto esto, que llegaban las 12, me entraba al hambre y me dijo que no me para nadie para que me invite a comer o algo. Por favor, ¿qué pasa? En este pueblo no ven la tele o qué? O sea, que en el fondo, progresivamente, te fuiste viendo expuesto en una sociedad de eso sí que de alguna manera te facilitaba las cosas, entiendo que no debe ser lo mismo exponerse ahora en territorio español o en el barrio donde te han visto crecer, que exponerse en una realidad que, como bien hemos comentado en tu momento, es una realidad muy diferente... Es fuga de cerebros total, o sea, es una fora a trabajar, ¿eh? Sí, sí. En ese sentido, bien. O sea, esa exposición nunca te molesto, todo lo contrario. Esa exposición nunca me molesto también porque yo tenía una relación muy buena con el director del programa y entonces digamos que ellos cortaban solo las mejores partes. ¿Vale? Entonces, sí, digamos que la gente tiene una imagen de ti de persona, no sé, no sé como un ángel, ¿no? Oh, amigo mío. O sea, que no hacías nunca nada malo, ni ningún ni... Pero para ellos hacer cosas malas también es hacer humor negro, que yo soy un gran fan del humor negro, entonces ni se me pasaba por la cabeza hacerlo y si lo hacía el director cortaba esa cena pero sin miramientos. Ah, okey, o sea, de nuevo esa exposición sí que te la puedes permitir en tu canal de YouTube, ¿no? Ese humor negro al tanto, ¿no? Sí, tampoco. Tampoco tanto. No es decir, lógicamente, tengo más libertad ahí, puedo hacer algunas bromas un poquito más mias, pero sé perfectamente dónde está el límite de la audiencia japonesa y qué cosas yo no puedo decir, no sé si conocéis a David Suárez. No, yo no, al menos tú, David Suárez. David Suárez es uno de los cómicos que utiliza el humor negro de manera más bestia que hay en España. ¿Vale? Es decir, incluso lo han censurado aquí en España alguna vez, ha ido a juicio... No sería este tío de las babas ni... Sí, sí, es este. Ah, vale, sí. Esto, para ellos, es inimaginable. Es prisión seguro, ¿no? Y se imaginan un humor así. De hecho, no es que ni entenderían que es humor. Claro, esto dirían, ¿por qué? Es porque se toman las bromas de manera racional, la ironía no la cogen nunca, entonces intentarían buscarle la versión racional a eso. Pensarían, hòstia, pues tiene... bueno, le gustan cosas raras. Que también pasa en Japón, ¿no? Sí. Es curioso, es curioso. Vamos a ir acabando, Marco, pero... Pasa, pero no lo exponen. Vale. Sí, no lo utilizan como un producto de mercado. Sí, es algo que escondes. Porque al final es una línea muy fina. Simplemente, antes de... no te despedimos, porque te quedas aquí con nosotros, por favor, y, hòstia, si tienes que meter baza así sea en Japón es sobre mi sección y sobre la Nepal, encantados. Muy bien. Pero para ir acabando, porque es algo que me genera cierta duda, ¿no? Como por un lado nos comentas que hay cierto control, cierta racionalidad de la exposición en Japón y, por lo tanto, hòstia, habrá pasos que no habrá que dar, si uno se empieza a ofrecer como un producto, ¿no?, al final está claro que nos volemos producto en el momento que estamos o que podemos ser consumidos, el fondo en parada cultural también es un producto, ¿no? Pero es un pelín diferente cuando el producto, pues, ya pasa a ser tu, tu vida, ¿no?, tu propia figura, tu propia imagen, tu realidad de pareja, ¿no? Hòstia, es verdad, todo esto de hecho empieza porque me comentabas que ahora habías estado en Japón y que tu encuentro con los suegros había sido grabado, ¿no?, y había salido en la televisión. Sí, sí, sí. Ahí hay una expresión total. Hay un realista ya total, ¿no? Sí, aquí, claro, fue complicado pedirle a los padres de Shiori, de hecho, fue ella quien se lo pidió, porque creíamos que si salíamos por la tele en un momento así tan importante, pues sería una buena expresión para el canal de YouTube. De hecho, ella hizo unos jerseis, los cosió con nuestros nombres de YouTube ahí, me acuerdo, que el día que salió el primer episodio, estábamos mirando en YouTube y nos subieron en diez minutos mil seguidores. Foll, ya sabes, ponte a hacer suegras, me cago en la hòstia. Sí, sí, aplano estas caras. Esto es lo que nos falta a nosotros, unas sudaderas con la empanada cultural, pero no, en este caso era Shimaru no Daiboken, ¿no?, las sudaderas de Shimaru no Daiboken. Exacto. Y, bueno, pues nada, ahí estás expuesto, pero siempre con control y siempre en el fondo haciendo lo que te gusta, ¿no, Marco? Exacto, sí, de hecho, YouTube tú muestras una parte de ti, que es la parte graciosa, y ya está expuesto, muestras lo que quieres mostrar y lo que no, pues te lo guardas. Esa es la idea, no, lo que pasa es que todos sabemos donde hay veces que se dan más pasos en esa búsqueda. No hablaremos ahora del sueño americano en relación ni a Japón ni a nuestra realidad, pero sí, ¿no?, como ese gran sueño americano, como la búsqueda, ya sea del reconocimiento como actor o ya sea de, hostia, de un modus vivendi que disfrutemos y que nos lleve más lejos, en esa búsqueda muchas veces se pierda la cabeza y también se rompen o se fracturan un poco los límites de esa exposición donde el personaje se come a la persona o la persona acaba diciendo, me da igual, lo expongo todo, lo expongo todo como mi propio cuerpo, como el porno, como un poco lo que viene ahora, que es la sección de Red Rocket. També et dic que si vols exposar el teu humor negre, xutem el carles i et quedes aquí el programa perquè mira que nosaltres el fem servir. Vols un grande humor negre? Ostres, no. Vols un grande? Ja l'ho veràs, de hecho. Ja l'ho veràs, ja l'ho veràs, però vamos allà, vamos a Red Rocket, no, Oriol? Cap al cinema. Sisplau. Cinema. Por favor, atentos a este pedazo del tema. Sí, sí, sí, así es chicos, así es, lo estáis escuchando bien. Como he comentado en el menú del día, hoy nos vamos con Sim Baker y su última película, que es Red Rocket, pero es que también, como lo oís, hoy empezamos esta sección de cine con... o suenan, no, por favor, nada más y nada menos que NSync. Usted iba a decir los Backstreet Boys. Ahí estáis, ahí estáis, ahí estáis, cómo se nota que sois hijos de los noventas, de vosotros. Mira, si les tengo que soltar la retaila de Van Boys, con las que me machacaron la infancia a pensar que esto... Ah, pasa que te machacabas. Mira, yo no me machaco con esas cosas. Soy más de Japón. Pero la cuestión es que los que hemos nacido en los ochenta tuvimos que suceder los New Kids on the Block. New Kids on the Block, igual lo suena, el hermano de Mark Wolver por ahí, después los que habéis somentado. Pero no, esto solo es NSync, que por si no los ubicáis, estas siglas, ¿no? El Ricitos, el Ricitos de Oro del Justin Timberlake, su grupo. Vale, vale, vale. ¿Y por qué Narices está sonando esto de fondo si a mí me... bueno, no es que me la traiga floja, no? No, no, más bien. Me irrita, me irrita este tipo de canción. Bueno, pues sorprendentemente, bye, bye, bye, es el late motif musical de la película que hoy nos ocupa, de la película de Sin Baker. Bueno, no es que sea el late motif, es que es casi un himno, es el himno musical. Y, bueno, si conocéis a Sin Baker y te debes sonar por Florida Project, no es un director que se las dé de la pompa comercial jodibudienso, ¿no? Más bien es, al contrario, es un referente del cineindia americano, ¿no? Que no tiene complejos, es verdad, que maneja un cine naturalista que intenta abordar realidades muchas veces a la sombra, ¿no?, de este capitalismo feroz, pero bueno, uno no lo esperaría tirando de in sync para su banda sonora. Pero, oye, lo ha hecho y funciona, ¿eh? Porque, claro, el bueno de Sin Baker no es que tenga... utilice esta canción para mantener el discurso que ya proponía, bye, bye, bye, sino para darle una relectura. Estaríamos hablando casi como de Kubrick con cantando bajo la lluvia en la naranja mecanica, ¿no? Que ya nunca, aquellos que vimos la naranja mecanica, nunca pudimos escuchar cantando bajo la lluvia de la misma manera. Lo mismo pasa ahora con... de hecho, ahora es mi canción de cantera. Por favor. Tambien tinc una cosa d'aquestes cançons que les escoltes i veiem que estic cansant. Saps? Perquè m'imagino los bailes allà de cuatro tios. Va, va, va, te lo voy a poner fácil, te lo voy a poner fácil, Paul, porque la canción tiene que sonar. He dicho que es el himno musical de esta película, pero vamos a hacer que te guste más, vamos a hacer que esta canción te guste mucho más, porque es posible que te guste mucho más. Sobretot si le metes ahí unas guitarrillas y unos tupés, ¿no? Te la imaginas esta canción en plan Rockabilly? Vamos a escuchar la versión Sixties de... de Palt. Vamos a dejarla ahí en el fondo. Sí, porque en el fondo en sync ha dado mucho de sí, estos tios siguen vendiendo derechos, pero vamos a la peli en cuestión que es Red Rocket. ¿Por qué os digo que funciona esta canción, no? Porque lo que te haces es releer las imágenes que estás, que estás de alguna manera disfrutando, ¿no? ¿Cómo empieza la película? Pues con esta banda sonora que os estaba comentando, no con la versión Palt, sino como la anterior, y lo que vemos en pantalla es un tío, un tal Mickey Saber, Mickey el Sable, también podría ser traducido como tal, que está viajando de LA a Texas City con lo puesto en vaqueros, un tío que hace buen tiempo, pero lo vemos ahí con una camiseta de tirantes y con una actitud un poco de esto, de lo que os decía, una mano delante y otra detrás, de hecho cara amagullada, evidente pelea, y aunque el tío es un guaperas, porque es un guaperas puede ronda a los cuarenta y largos, pero se ve un tío atlético, alto atlético, la sensación a derrota simpática que mana el personaje es brutal, y esto lo entendemos muy bien cuando finalmente sale del bus, se pone a caminar y llega a casa de quien, de su ex mujer, y la ex mujer vive con su exhuegra, con la madre de esta, ¿no? Y entonces ahí lo empezamos a entender todo, ahí lo empezamos a entender todo, ahí ya vemos que este tío es un troán, que este tío que es nuestro prota, el prota de la película, no es que se fuera a comprar tabaco y nunca volviera, pero parece, parece, de hecho de nuevo se va a perseguir el sueño americano o se fue a perseguir el sueño americano. O sea, es un loser amb totes les dades. Bueno, esto es algo que vamos a ir entendiendo a lo largo de la película, pero lo que está claro es que cuando se fue a perseguir el sueño americano bien no se tuvo que comportar tal como la reciben en casa, es decir, como se suele luchar por el sueño americano con mucho egoísmo y un poquito arrollando a todos, pero es que además en el caso de Mickey Sable, con este nombre artístico que esperabais, es que sants a que em sona, ¿no? Se dedicó al porno. Y sants a que em sona, ¿no? Adir Diggler. Adir Diggler, es que... Aboguinites, ¿no? Claro, es que después de desarrollar un poquitito la pel·li retomaremos esta idea de como cuántos actores y actrices pues empezaron en el porno como una búsqueda de reconocimiento y acabaron donde tenía que acabar que es en el cine, no siempre con una buena crítica por lo que habían dejado a sus espaldas, ¿no? Pero sí, Mickey Sable se las ha dado de actor porno durante un tiempo, vuelve a su casa, un origen humilde y ya nadie le espera, ya nadie lo quiere. De alguna manera, como la canción que sonaba está pasado de moda, de eso nos está hablando esa intro de NSYNC, ¿no? O sea, bella gloria, ¿no? Una vieja gloria, pero sobre todo un tío ya derrotado, que de alguna manera, ese bye-bye-bye, podemos entender que es lo que le están diciendo a este tío nada más llegar. Chaito. Chaito. Claro. La pel·lícula. La pel·lícula no ha hecho nada más que empezar y de la misma manera que me parece una presentación de personaje cojonante esta pel·li, la que ofrece la de Sin Baker, no os olvidéis, no solo olvidéis, estamos hablando de Sin Baker, un cineasta que quizás a lo largo de la pel·lícula nos habla o de una redención o de la crónica de una muerte anunciada, pero que en el devenir de esta historia, de lo que sobre todo nos va a hablar, es de una realidad criticable, ¿no? Siempre con un cine muy político, como se dice, siempre abordando estos márgenes a la sombra de las realidades del capitalismo tan feroz. De hecho, el contexto histórico es el 2017, es decir, Trump en pleno apogeo, ya veréis que hay evidentemente mucho jueguecito con la idea de Trump, y es que Sin Baker, si tiene una gran capacidad, aparte de definir muy bien a los personajes, de mezclar actores profesionales con actores naturales y hacer que todo funcione muy bien, es también los retratos que hace de los espacios. Cuando vemos la pel·lícula iniciar, ostia, estamos entre Galveston y Texas City, y yo al menos no estaba en mi vida ahí, pero puedes, tienes la sensación de que conoces esa ciudad, de que sientes su clima, de que puedes percibir los aromas al alrededor de esa naturaleza que, de nuevo, vas alpicada por las refinerías que ocupan el espacio de Texas. I aquest personatge alpintan rollo redne, cosi hundar... No, no, no, no, és un guaperas acabado que viene de hacer porno en Los Ángeles y vuelve porque necesita un lugar donde caerse muerto, que ya veis que ese mano delante y detrás es que es literal, en muchos momentos lo veremos que ni con ropa, pero bueno, no os quiero descubrir mucho más de lo que le espera a Mickey Sable en ese Texas natal, simplemente antes de que pasemos al trailer y que pongamos un poquito de imágenes, voz, sobretodo antes de acabar hablando de Simon Rex, que es el protagonista, y que junto a Sin Baker son las grandes, son las dos almas de esta película, una en la creación y otra en la interpretación, que hace un papelazo y es un tío en el fondo que lleva malviviendo el mundo de la interpretación, casi desde sus orígenes. Entendremos el por qué, pero antes le vamos a poner rostro, voz, y sobretodo, imágenes a esos paisajes... ¿Sale penes? Sí, sale penes, oye, y bien, bien, bailando, bailando, bailando son de la maratón que han del tío, ya veras, ya, por favor, pero en el trailer no, lo siento, siento decepcionares. ¡Soy muy severo! ¡No! ¡Soy muy severo! Seguro que no sé si es un tipo de héroe, pues si no, és una cosa que crees, en el que se funda. ¡No, no! ¡No! ¡No, no! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! ¡No! Excuse me. So why are you back, Mr. Hollywood? You're Mikey, welcome back, dude. I'm on top of my game right now on, like, every single possible level, physical stamina. My mind is sharp and I'm taking 5-HTP for several tons in my brain. Yeah. Do with my skill and ability, there's no denying what I can do. The universe is on my side, bro. Before long, it'll be like we're still married. We are still married. ¿Puede haber muchas versiones en esta canción? ¿Te veis, tío? ¡Qué tal! Sí, bueno, veis, va dando giros y de hecho habéis escuchado que hay otra posible versión, que es la que nos va a acompañar a partir de ahora en la sección, que es la de una de las protas, porque evidentemente nuestro Simon Rex haciendo de Mickey Sabour se rodea no solo de su ex mujer, de su ex obra, sino de todo este conjunto de personajes secundarios que navegan por Texas y entre ellos ahí pues como decía, o el propio personaje, una suerte de extraterrestre por su candidez, por su belleza, por su naturalidad, que es esta actriz que canta, que es Susana Son, que es una primeriza en el mundo de la interpretación, pero de unido el papelazo que se curra, no le ha... o sea, consigui dar la talla con Simon Rex y sobre todo, lo bien que canta es la tía. Sí, sí, sí. No sé si... Que com a peli estàs dient que són com una mica els estralls post-porno, és a dir, aquí, a part de boguinaig, però fa bastant de temps ben parlada d'aquella sèrie adult material, que era com l'interior de com ha gesta tota la realitat pornogràfica, però aquí és com l'astermat, o sigui, què passa quan abandones aquest lloc de treball per dir-ho així? O no, o la pel·lícula també ens centra... Hi ha algun moment de... No és que hi ha una crítica en el mundo del porno como tal o... o no sé, o una inmersión en la realidad del porno, sino más bien todo lo contrario. Es decir, lo que nos permite el porno en este caso es hablar de este tipo de personaje. Un personaje que... que a la hora de la verdad... Mira, de hecho, el propio Simon Rex, cuando habla de él, dice hay muchas de estas personas en todos los ámbitos de la vida, ¿verdad? Referiéndose al carácter del protagonista. Dice, no sé cómo día que nos estaría clínicamente el tipo de personalidad de Mickey Saver, pero sería como una personalidad delirante, sociópata, narcisista y sin conciencia de sí misma. Y él mismo dice, ¿no? Simon Rex. Y ves a muchas de estas personas en Hollywood, en el porno y en el cine convencional, ¿eh? Muchos soñadores, ¿no? Las personas que no se dan cuenta de lo que están diciendo, que muchas veces son ridículas, o son hirientes, ¿no? Pero en esa búsqueda ambiciosa del sueño americano, pues son capaces, ¿no?, de... de arrasar con todo, ¿no? De eso de lo que nos está hablando. Porque la figura del porno no es que sea una figura... como, por ejemplo, también se nos está mostrando últimamente de empoderamiento, en esta aceptación del siglo XXI del porno, pues como otra herramienta más de creación o de exposición. O sea, muchas veces hay discursos positivos al respecto. Pero no es que nos esté criticando el porno como tal. Nos está criticando las personas que muchas veces en ese entorno pornográfico va a salir una expresión que no quiero desarrollar, porque si no os voy a ir jodiendo la pel·li, en la pel·li lo voy a fer. Suitcase pimp, suitcase pimp, saber que es un pimp, un pimp es un sulo, y suitcase, es decir, en el mundo del porno... Ah, un nómada, ¿no? También hay mucho buscador de talentos que, o bien, se meten en el propio porno, o bien se quedan solo fuera, ¿no?, comerciando con qué? Pues comenzando con almas... con almas en pena o con almas naifs... Y ahora dirá a este cabrón, en serio, como lo falca, ¿no? Y dirá que me estás contando. Porque a la hora de la verdad es lo que él mismo dice. Hay una exposición que muchas veces se te puede ir de las manos. Me acuerdo un día que, comentándome sobre un programa que viviste en Japón, me decías que uno de los otros invitados que llevaron, que también era un personaje, una situación similar a tuya, un occidental, no recuerdo de qué país, o sea, el tío tenía muchísimo como una actitud muy invasiva, ¿no? Continuamente, él quería ser la estrellita y tal. Y esto es un poco el personaje. En el fondo del personaje de Simon Rex, así utilice además su cuerpo y el sexo, es esto, ¿no? Es este personaje que, por la búsqueda del sueño americano, estáis puesto a exponer lo que sea y a exponer a quienes sean, ¿no? Sí, exactamente igual. Ese tío era así, ¿no? Un poquito, sí, la verdad. No se acolpén en ningún momento, pero... Allá el pixel en rapido. Sí, sí, exacte. De fet, sí, sí. Ens van portar a un lugar de aguas termales, i allà piquen... No pixelen, és a dir, pixelen el porno, però encara està prohibit per al llei, ensenyar als membres i, si ho fas, tampas de la presó. A cojar en dé. Exacte, te vas a la càrcel, també, per beber una cerveza si vas a conducir, ¿eh? En serio? Sí, no se andan con hostias ahí. Si te ocurra beber una cerveza y si haces las dos, te veus una cerveza y te haces el rabo y ya estás codido, ¿no? Exacte, de hecho, hay algo muy curioso ahí. Si las ocas... Oye, pues Simon Rex, mira, se fumo unos petas con papel de la bandera americana en momento Trump, ¿no?, que tiene mucho discurso deliberado, ¿no? Ese ya el rabo continuamente y vamos, vírasnos que se... No, no, ni te cuento. O sea, que no, en ese sentido esto no puede pasar, ¿no? Ah, no, no, no. Pero, en cambio, sí que tengo entendido que hay mucha peña que ha acabado en Japón, aprovechando su imagen de occidental, de blanco, para el mundo de la interpretación, pero también para el mundo del porno, ¿no? Mmm... en el mundo del porno... Se diría a vosotros que he investigado. Tengo un amigo que me ha dicho que no, que ahí no hay blancos en el mundo del porno. Yo nunca me he metido en eso, así que no lo sé, pero... No, y negros hay por eso, ¿no? Tampoco, menos. Yo que también tengo un amigo... Es curioso, pero siguen dando miedo en Japón, ¿eh? En serio? Sí. Yo me acuerdo que hablaba con... porque he dicho que tenía el trabajo de hablar con la gente, cuatro horas al día. Qué gran trabajo, ¿eh, tío? Yo creo que me decía que él iba un día por la calle y vio a un negro muy alto y muy fuerte, y pasó por al lado y tenía tanto miedo. Se iba imaginando tantas cosas que cuando pasó por al lado del negro, le dijo él al negro, le dijo... Por favor, no me pegués, que no he hecho nada. Pero no son racistas, ¿eh? Muy importantes. No, no, se asustó tanto, y mientras lo veía a venir, se imaginó tantas cosas en su cabeza que cuando se cruzaron fue él quien de hecho... Pero... ¿What? Sí, sí. Están desquiciados ahí, ellos, porque es que... L'altre li va cridar, cancelado. Sí, sí, sí. ¡Pan! Fue un poco como Dave Chappelle. Igual es el tío que le ha saltado Dave Chappelle. Mira, potser no calia fotre tal el Chappelle avui. No sé si has entrat, però l'humorista Dave Chappelle, que no tiene pelos en la lengua, ni en la calva, ni en el show, ni en la calva tampoco, no, es negro y calvo como yo. El tío ha sido atacado en medio de un show, pero un tío que ha hecho una suerte de... El rey, ell, potser el trident que sempre hem portat aquí a empanada, que és Lluís Siquei, Richie Gervais i Dave Chappelle, que són tres humoristes, que són màxims en quina humor negre. Doncs aquest cop li ha tocat el Dave Chappelle, ahir a la nit, que el van embastir, un tió del públic, i va saltar, que es veu que ha portat una pistola mentida. O sigui, de mentida, però sí que ha portat una navalla, també, el tío. Però només va ser un placaje, que si veieu el vídeo... Per alguna broma que va a fer, que no... A fer-ho és clar, és que és que el show de Chappelle, qui s'atreveixi a mirar-lo a Netflix... Bueno, reparteix i dur. Ell sempre ho diu, eh, això sí. Ell no és ni racista, ni... No, no, ni... Ni sexista, ni re... Ni homofrum, ni... Jo odio a los blancos, ja està. Ell ho diu molt clar. A partir d'aquí, a partir d'aquí... Cada uno hagas su comparativa. Ho diu amb tot humor. El que passa és que és un tió que està molt vinculat a la lluita pels drets de les persones afroamericanes, sobretot allà, a Estatulins. I seria un poco la antítesis de ese... No, de la moral políticamente correcta, él va a muerte. Oye, porque nos estamos exactos, hay que cortar. Sí, hay que cortar. Pero no, sin antes, daros un par de claves sobre esta pel·li. Pero sí es verdad, yo estoy hasta las narices de esta melodía. Así sea por Susana Són o por el palp de la versión anterior. Vamos a escuchar a Susana Són, que es una cantante que es alucinante, y vamos a escuchar con un tono mucho más agradable para acabar lanzando una serie de curiosidades sobre la pel·li. Una que nos encanta, A24. Senbaker, además, se las hace venir siempre con mucha gracia. No necesita que el sello salga a impresos, sino directamente el tío en bicicleta, porque ya veréis como Simon Rex, como Vicky Saber, se dedica a recorrer todos los territorios de texas industriales y naturales con una bicicletilla, pasa al lado de un mural, pedazo de mural de A24. Es interesante como va integrando Senbaker todo aquello que quiere comentar, como aquello que os comentaba de los petas. Después, Susana Són, en la ficción, es Strawberry. Ya nos está apuntando en muchas direcciones. Una fruta muy fresca y muy dulce y muy rica, que en un concepto bíblico no sabrá de la pureza, pero ya sabéis que al menos en el ley Strawberry es una prostituta. Entonces, el terreno... Exacto. No sería como Ay Frisita de aquí, sino un concepto un poquito más fuerte que iría de la mano con este Sweet Case Pimp. Y sobre todo, si esto se llama Red Rocket, no es porque haya un cohete rojo que va a despegar en la pel·lícula, ni que sea una alusión... Sí, sería más bien una alusión a garganta profunda, porque Red Rocket es la manera coloquial en la que se habla del pénerecto del perro. Ah, perquè s'ho torna. Sí, también pinta labios. También puede ser un pinta labios rojo. Muy cierto. Red Rocket ya no está hablando de esa sexualidad, ¿no? Y esa sexualidad está en pantalla, no explícitamente, no solo así, sino también de alguna manera porosa en las imágenes. Oye, y gracias a las interpretaciones, el discurso tan interesante y la reflexión tan potente que hace sobre esas imágenes y personas seductoras carismáticas que bien podrían tener un canal de YouTube y en japonés, la cuestión es que estos tíos, a veces, pueden ser ciertamente peligrosos, ¿no? Porque están dispuestos a exponerlos todo. Y con esto, Camaríamos, yo recomiendo encarecidamente que la veáis, porque no solo yo, el festival de Cannes, la llevó a su sección oficial, Simon Rex ha ganado el premio, ¿no? Independent Spirit como mejor actor. Ha sido reconocido también por la crítica de Los Ángeles. Es decir, es una peli que se estrena este fin de semana y que va a dar que hablar, pero perdona, Paul, lo siento. Tengo que acabar con Simon Rex y su bagaje pornográfico. Porque aquellos que hayáis visto en las imágenes y me suena este tío, no por guaperas, sino por todas las Scari, en las que ha participado, Scari Movies, peliculillas de cuarta, pero es que este buen hombre ha empezado en la MTV buscando también el sueño americano. ¿Es el que lleva el peine en el pelo? No, no, no, no. Es un tío como... Bueno, el tío ha enseñado antes, un tío con un perfil griego muy interesante, pero es que el tío, mientras se buscaba la vida, estaba dispuesto a hacer ciertas cosas, pero no todas. Y una de las que hizo fue masturbarse delante de la cámara unas cuantas veces para el cine pornográfico gay. Para lubricar la lente, me pensaba que era. Sí, también, para darle un poco de... Para lubricar un poquitito. ¿Qué pasó? Que, por suerte, por suerte, gracias a este tío, lo manejó todo en la época tape, los 90, aún. Pero claro, los 2000 llegaban enseguida con fuerza de Internet y todo esto ha vuelto a salir, así que si queréis ver a Simon Rex, en vez de actuar dándole a la manivela, pues seguro que podréis, pero es que es interesante, como en este caso, ese vagaje del pasado acaba cobrando forma y justifica casi su protagonismo, que evidentemente viene ya desarrollado por su labor interpretativa. Pero como muchas veces, como comentábamos, Estalone, o otras series de actores... Pamela Anderson. Pero a posteriori, ¿no? Y esto siempre dialoga en positivo. Cuando uno airea sus miserias, así sean sexuales y bonitas, o sean miserias como cagarse en la cama, en plan... Todo eso funciona. Ya veréis como esta peña, sí, van a estar cancelados un tiempito, pero esto da que hablar y sobre todo da dinero, allá a cada uno, con las exposiciones que quieras. Tots a fer cagues, a tots a fotre bufetades en directe... Això, Will is mine. Ja arribarem, ja. Molt bé, doncs acabem ja el programa amb les exposicions. Les exposicions, de veritat, no? Ah, vamos allá. Videojocs. No s'ha esvejat. No, és la banda sonora d'un videojoc que crec que hem parlat aquí, però és potser el gran exponent de videojocs catalans, que és Quiris, de Conrad Roset. Però avui no estem parlant d'aquests grans jocs, que estem parlant d'aquest joc. Després el trauré, però és un videojoc que ha anat als grans premis. Com es deien... Sí, los Oscars... Los TV Awards de... Els Game Awards... Ja sabeu que els Oscars són els Game Awards del cinema. A mi m'agrada preguntar-ne, tu què tal de videojuegos? Jo, perfecto. Sí, un gran fan de Hitman, Red Dead Redemption 2... Perfecte. Hòstia! Tots catalans. No, a veure, te lo puedo hacer en catalán. No, però ells no. La gran redamció vermella. Exacte. Això sónata a equip dins de secció de volar de drag. La Cinta Rosa. Doncs bé, estem avui aquí per parlar també d'aquesta nova exposició, que han obert a Palau Robert, que és nova pantalla, no? I, a més, nova pantalla que avoca bastant a un títol que és curiós, perquè és nova pantalla no només pel contingut del videojoc, sinó perquè, al final, una nova pantalla sempre, aquests nivells que has d'anar sobrepassant, sinó també pel futur, no? I jo crec que aquesta exposició remarca moltíssim que ens depara aquest futur del videojoc, no només com a indústria, sabem que el videojoc sempre es diu, no?, que crec que és, tipo, el cinema més músic, que igual a videojoc, en quant a beneficis, el futur va a més. I, al confinament, el que ha portat de la gent jugant a casa, no veus? Però sí que és veritat que parla també a nivell nacional, a nivell local, a nivell català. No, crec que és el que ens portaré, això sempre. Estem parlant d'una exposició que està feta pels comissaris Joan Galí, que és de Atzucac i Lúdica, que són dues publicacions dedicades al gènere de l'edicació del videojoc, Marc Angryl, que també és de Lúdica, i Albert García, que és de genació digital, d'iCAT i de RACU, estem parlant també de perivistes centrats en això, però investigues una mica i els dos primers noms... Hòstia, són del 92, tio, clar, al final... Què caurons? Hòstia, són més joves que jo, tio. Tu te puedes permitir ser el mayor. Em sembla que sou del mateix any. Ah, vale, són del 91, sí. Mira, ella és més jove. Tots aquests noms que has dit ens sonaven associacions independentistes. També segurament, segurament. És probable. És molt probable. No, però estem parlant de qui ha creat aquesta exposició. Al final, també, no només gent dedicada, sinó també són les noves generacions, aquestes noves pantalles que també agafen els continguts.