Entrevistes de La Penya del Morro

Les entrevistes que hem fet a personatges d'àmbit general durant aquests anys a La Penya del Morro.

Enrique San Francisco

ENRIQUE SAN FRANCISCO.- En motiu del seu espectacle de monòleg "Enriquecido" al Teatre Barts hem parlat amb ell sobre la seva figura i anècdotes com quan feia de franctirador a la legió!

Episode Transcript

Avui passa per l'Apenya del Morro, un actor que no li cal presentació. Va néixer a Madrid i ha combinat teatre, cinema, televisió, de fet ha estat nominat dues vegades els Premis Goya, com a millor actor de repartiment, i l'hem pogut veure col·laborar recentment a l'Hormiguero, en Pablo Motos, per exemple, o a la sèrie Cuentame de Televisió Espanyola. I ja estarà demà, i fins d'un menjar, al teatre Barz de Barcelona amb el seu monòleg Enrique Cido. Enrique San Francisco, bona tarda, buenas tardes. Com això, tot bé? Sí, molt bé, molt content de tenir-te, i la primera pregunta és obligada, com estàs? Perquè ell ha dit que t'has fracturat la cadera caient per unes caleres. Sí, ara sí que una mica futut, però bueno, espero que prou dia estaré bé, no sé. Estava hablando en catalán, pero te voy a hablar en castellano, porque luego si te hablo en catalán, que hablaba bastante bien, voy a estar una hora para ver si me acuerdo de la palabra. Me he facido la cadera y ahora ya voy al silla, y comuletas, porque esto tiene un proceso, me caí y me quedé, ya de ahí fui al hospital y me operaron. Ja, però vas a fer el espectáculo igual, en Barcelona? No, si ahora eres al de comuletas me siento y hasta un monólogo puedes hacer, lo que no puedes hacer es una función. Jo conozco en más de uno que si hubiera cogido la baja ya. No, no, yo bajas no, a mí mi trabajo y el público me arregla la cadera macho. Perquè, de hecho, no es la primera vez que actúas jodido, perdona que te lo diga, porque en 2002... Ya no sé, no, no, ya me pasaría, tu ve a cientes, pero es normal, o sigui, hago motos todos los días, desde los nueve años yo me críe en Barcelona y hago nueve años estamos con la moto y llevo toda la vida, igual, para peter o vital y que no se va a dar una hostia. No es imposible no darse nada, pero lo que pasa es que la de la moto fue muy mala, porque me arrastó, la moto pesaba 300 kg, se nubele en el pastillo, la meseta tibía, al que se lo juego en la rodilla y eso ya fueron cuatro años o se operaciones y nada que ver vamos. No aprends, no veig? Enrique? Enrique? No va a ir a, no va a ir a. Ah, perdona, perdona, perdona, perdona. Oye, ¿estás bien? ¿Qué te pasa? No, nada, estaba aquí porque me estaba riendo con los amigos y me ha levantado. Ah, te dejo a toser... He salido a la puerta porque no había coberto el restaurante y estoy aquí tomando el fresco. Oye, pide un vaso de agua o algo, porque me sabe mal. No te preocupes nada, tranquilo, no hace falta, hijo. Vale, vale, no es que... te veo tocado, te veo tocado. Si me miras en persona te gustaría más. Vale, oye, vamos a hablar del espectáculo enriquecido, porque es de... bueno, es un monólogo, ahora hay media, hablas de Dios, ir de compras con tu mujer, por ejemplo, del dinero, un poco dramático todo, ¿no? Bueno, dramático es la situación que estamos viviendo ahora, pero de eso no quiero hablar. Bueno, es un todo el clave de humor, o sea que... de dramático, mira, yo creo que la gente ahora tiene que ir al teatro a divertirse porque nos dan las cosas para contra el drama, ¿no? Porque para eso tiene que ser el televiario, a ver si me comprenden luego. No hace falta que yo haga nada, ¿no? Es que la gente se divierta y no voy a hablar tampoco de políticos porque hay una saturación, ¿no?, que... y no manejar conceptos, o sea, aunque suene pedante, más universales, ¿no?, como son las mujeres, las madres, la reflexión sobre Dios. Y otra de las reflexiones es que durante el tiempo que he estado, con mereciente presión, ha dado la conclusión de que el cuerpo está malpensado. Ah, sí? Y sí, entonces sobre hecho, sobre eso pues ha hecho un monólogo y es lo que estoy haciendo. Yo quiero que la gente se divierta, nano, que está la cosa a todo el mundo con los chistes de marcenas de la política y tal, que desde luego a mí me parece lamentable todo, pero no quiero ahora también participar en eso. Prefiero que hay ahora y media donde nos olvidemos desgraciadamente que es lo que tenemos de esa mierda, ¿no? Eres com Shakespeare o els autors griegos, ¿no?, que hablan de los temas universales, del amor, de la guerra... Sí, efectivamente, me gusta más esas cosas, por lo que son... Sí, sí, la verdad es que sí. Ya lo veo, porque tema política ya veo que siempre dices que no te gusta hablar. Si tú quieres que abremos de política nos podemos... No, no, no. Yo lo que quiero es lo que pasa es que he leído que no votas desde hace como 30 años, ¿no?, por ejemplo. Sí, desde hace 30 años. Sí, efectivamente. Y no miento, es verdad, mejor es un error por mi parte, pero me da igual lo que es joder. O sea, yo me debo hacer cien y a votar sobre su día. Sí. Y no he vuelto a votar o sea, luego no votaría nada ni voté a... a joven ni votaba a nadie, ¿no? Y mira, y luego he visto, visto lo que he visto, me alegro, a ver si me entiendes. Ya. Porque así por lo menos no me he tenido que levantar por la mañana, pero te quiero decir con eso que es un error a lo mejor no votar porque es un voto que se utiliza. Al fin, ya sabes todo eso que cuentan, pero es que quitar las ganas, macho, ¿me entiendes? Ya, ya, que después dicen que claro, que no tienes derecho a quejarte, tú lo haces bien porque después no te quejas en tu espectáculo, porque como no votas, ¿no? O sea, que si no votas, no tenemos derecho a quejarnos. No. O sea, que encima tenemos que otra dictadura más, ¿no? Hay que votar por cojones porque si no, las pasas putas, pero tampoco te puedes quejar. O sea, que las opciones son maravillosas. Fíjate lo que me acabas de decir. Oye, Enrique, sí, tu eres un tipo que cae bien. Se te ven natural, sincero... Como digo, te digo la verdad. Yo creo que te contesto, te lo digo con el corazón en la mano, aunque suena así un poquito cursi, pero es así. Bueno, perquè tu eres un tipo, bueno, que se te vegan berro. Lo que pasa es que sí, tienes como cara... No soy, no soy. Sí, tienes como cara de enfado con el mundo un poco. O esto... Sí, estoy cabreado con muchas cosas, pero... Pero bueno, lo digo que hago es que cada vez que me lo quieren adornar, no digo no esto, no tiene adornos. Esto es así, o sea, tú cuentas esto, y eso es la teoría, luego la práctica, lo que hacéis es esto. Y esto que hacéis es algo que no resiste a una análisis. Entonces, es lo que se... Si me lo preguntas, se lo digo, ¿eh? Pero no voy por ahí gritando, ni amargado, ni reivindicativo, ni leches, ¿no? Pero claro, en cuanto me hablan, tengo que decir lo que opiero, porque me parece que tienen una jeta, que no es normal, me comprendes. Sí, aparte, con la voz que tienes, ese timbre como una... Es muy femenina, ¿no? Muy femenina, como muy... Como muy castizo también, ¿no? Es que te acompaña todo... Sí, pero la compañía es que yo soy, he nacido en Madrid y he criado en Barcelona, y luego mi familia es toda de comillas de cantabria. O sea, que yo no sé ni de dónde soy, vamos a hacer una mezcla, pero vamos a ver, me encanta todo, ¿no? Barcelona, por ejemplo, me vuelve loco, porque me crí aquí, y los mis amigos están aquí, estudia aquí el bachiller, todo aquí. ¿Y qué es lo que te gusta más de Barcelona, ya que estamos? Sí. Ya sabías que te iba a contestar eso. Bueno, no. Ahora yo me lo pregunto. Que no lo sé. Si yo lo supieran, no te lo preguntaría. De hecho, hablando de... Hablando de... Hay muchas más cosas que me gustan. Era una broma, pero... Pero es un pirómaro, que he dicho. Sí, claro, pero bueno, seguro que si te... en Radio Madrid te entrevistan y te preguntan, ¿qué te gusta de Madrid? ¿Qué dices? Las madrileñas también, ¿no? Bueno, o sea... Están más morenitas aquí, ¿eh? Sí, sí. Aquí están más morenitas. Sí, porque tenemos la playa. Claro. Vivir al lado del mar no es lo mismo, ¿eh? No, no. Oye, hablábamos de tu perfil, que yo creo que tienes un perfil muy marcado como actor, y que además le ha sacado mucho redito y mucho provecho. Eres como único, ¿no? No hay... Bueno, tengo una cara rarísima, ¿no? Entonces, yo no sé... Si tengo una cara que rosa entre la psicopatía, a la de Jadet, y por otro lado, pues, no sé... A lo mejor, inspiró algo de Ternull, no lo sé. Sí. Mala gente no soy, ¿eh? Está feo que yo lo diga, pero... Perdona, no te conozco de nada, y mala gente no me parece, porque es un tío encantador. Que, por cierto, hemos leído tu biografía en el programa, y hemos visto que te alistaste a la Legión Española y llegaste a ser francotirador. Sí, claro, te ves que... El francotirador te elegían, porque tenías que tener cualidades, y entonces era una manera, escucha, ser francotirador, que era muy jodido, pero de que te quitaran, por ejemplo, te rebajaban de guardias, y no tenías servicios de cocina ni nada de eso. Era más duro en cuanto al ejercicio físico, pero no cumplías servicios ni de cocina ni hacías guardias. Home, tenías que tener un buen ojo, ¿no? No sé si alguna... Bueno, eso nada, había una selección, y el que tenía pulsiva le cogía ahora, y me cogieron y dije, joder, no voy a comerme más cocinas, que ya me lo comía bastante, porque la región es un sitio que hay cuidado, es que... ¿Tú me entiendes, no? No, porque no he estado en el hecho de la mil. Imaginas que no es un vergeres o no es el paraíso, así que te quiero decir que, y de francotirador, pues estabas todo el día haciendo deporte y dispararlo. Oye... Y te vas a la cocina y te comías guardias y guardias, y guardias, que es horrible. ¿Entraste en combate o lo hago solo en ejercicios? No, o sea, hacía combate con fuego real a veces y con balas trazadoras nocturnas, pero no, no, no. No tuve la... O sea, afortunadamente no tuve esa desgracia, y si hubiera tenido que entrar, pues si tengo que entrar y estoy en el ejército y es mi país, pues es lo que hay que hacer, pero afortunadamente no me pasó, ¿no? És que me parece curioso el dato este de francotirador, porque, claro, como dices, tú tienes que tener pulso, temple... Tengo una serie de cualidades que tampoco hay que ser un genio, pero te quiero decir que, joder... Y luego son muchas horas diarias, mucho más deporte todavía y tal, pero mira, mejor. Sabes que no estar metido en guardias, cocinas, movidas, joder... Era como un poco físicamente, requería todavía más esfuerzo, pero sin embargo, los te evitaba de muchos servicios que eran bastante jodidos, con perdón. Has hecho algún monólogo alguna vez de esa época o no? No, no, pero es una época que yo recuerdo maravillosa, o sea, maravillosa del aspecte de que no soy un enfermo mental, no conocí, tú eres unos amigos maravillosos, y luego la experiencia humana, si las superas, esas vuentes que el señor ya sabe que en la vida te dice que... lo que no nos mata nos hace más fuertes. Y ahora a mí me van a matar las ocias, ahora voy a bajar a poner un paquet de trabajo, ¿entiendes? Sí, sí. Y me voy a dar un perplacadera, pero esperemos que no me repara cabeza, dijo. Bueno, sí, oye, para ir terminando, porque me has comentado que estabas aquí medio comer y tal, tampoco no te quería entretener... Sí, no pasa nada, yo sigo comiendo. Ahora me estaban viendo unas manchetas con chipirones bonitos. Hombre, ¿dónde estás? ¿En qué restaurante estás? Estoy en El Sarco, el restaurante El Sarco. ¿Dónde está el restaurante? ¿Franco? ¿Dónde está el restaurante El Sarco? Me preguntan, ¿estábamos a comer? Buenos Aires, ¿cómo? Burger Buenos Aires. Vale, vale, a la xampla, en Sánchez. Oye, te quería preguntar ya para acabar un poco y hablarte de los monólogos y tal, que llevar ya más de diez años con este tema. ¿Los monólogos, los tuyos, te los escribes tú siempre? No, los monólogos que yo hago están escritos por ocho personas, que eran escritores de El Puderango Media, que eran coordinadores en todos Espabramotos, y partes de los monólogos escitas por mí también. Pero no solo estoy yo, no, no. Si te dijera eso, te mentiría y eso no se puede hacer. Claro, es malo, ¿no?, porque te vas a infierno. Sí, malo, no sé, yo de nuevo no puedo, porque no me parece bien por respeto a la gente que ha escritos, que lo ha hecho además yo creo bastante bien, digo yo que es así. Oye, y por cierto, que tú con tus espectáculos de monólogos, porque ya llevas unos cuantos también, en Barcelona has estado ya también, estuviste hace unos años, te has pateado toda España, ¿no?, arriba, abajo, con los bolos. Bueno, me la he pateado más bien con funciones de teatro, más que con monólogos. Ah, sí? Con monólogos muy poco. Con funciones de teatro, pues desde que vamos. Si te cuento, imagínate. ¿Por qué? ¿Ahora en qué época estás? ¿Te apetece viajar?, ¿estás cansado?, ¿estás en la tele...? Bueno, no estoy para viajar, pero por ejemplo el hecho de viajar y tal me alegra la vida, ¿no?, y cuando estás en un estado totalmente estático que yo, soy una persona que me cuesta mucho parar quieto, pues lo mejor es estar trabajando, aunque luego tengas que emplear un esfuerzo bastante... bastant fotut, ¿no?, por la meva part, pero hay que hacerlo, porque además, por otro lado, bueno, eso te recompensa, ¿no?, y el esfuerzo que ha das, yo creo que aunque lo pases mal, luego la pierna te lo agradece, porque esto es así, y a la traumatología yo ya me lo tengo los huesos, es lo peor que hay más. Sí, pero eres un poco amoroso. Es como el Puyol del Barça, ¿no?, que el día... Sí, joder, se rompe, pero bueno, está ahí... Está ahí el hombre, y además, oye, y que no falte, porque es de puta madre, el tío juega muy bien, o sea que... Sí, sí, pues es un poco... Me quedo con esto, ¿eh?, es el Puyol de la comedia. El Puyol de la comedia, això està bé, sí. Clar que sí, doncs, Enrique, moltíssimes gràcies per haver-nos atès, que vagi molt bé i, fins i tot, menja el teatre abans, una abraçada molt forta, i cuida't molt, cuida't molt, sobretot, eh. Moltes gràcies, i gràcies a vosaltres, i un pato per tots. Molt bé, gràcies, que vagi bé, bona tarda. Molt bé.